مدیر مدارس علمیه حضرت مهدی(عج) در تبیین این فراز از دعای بیست و چهارم صحیفه سجادیه اظهار کرد: انسان آن جایی صدای خود را در برابر مخاطب بالا می برد که مخاطب را کوچک قلمداد کند و یا نسبت به او مهر و محبت نداشته باشد؛ پس راهکاری که می توان برای بالا نبردن صدا در برابر والدین ارائه داد، این است که خداوند پدر و مادر را در چشم انسان بزرگ قرار دهد.

وی افزود: اگر کسی از والدینش به خاطر قدرت آن ها و یا به خاطر منافعی که از ایشان به او می رسد، بترسد، این ترس ارزشمند نیست؛ بلکه وقتی جوان و رشید شد و قوت او در شرایطی روزافزون شد که قوت والدینش رو به کاستی گذاشت، آنگاه اگر به خاطر بندگی خدا از والدینش بترسد و حرمت ایشان را نگاه دارد، این یک ترس ارزشمند است.

حجت الاسلام نظافت با اشاره به این که دینداری در مسائل شیرین و لذت بخش و عدم تبعیت از دستورات الهی در مسائل مورد اکراه، نشانه نوعی هوسرانی پنهان در وجود انسان است، خاطرنشان کرد: قشر مذهبی ما که دارای ادعای دینداری است، در سلوک خود بیشتر درگیر این هوسرانی پنهان است و برای نمونه احسان کردن به والدینی که گاهی ناملایماتی نیز در حق فرزند روا می دارند برای آن ها سخت جلوه می کند اما ما باید بدانیم که احسان به پدر و مادر، شاخص انسانیت و بندگی انسان است.

مدیر مدارس علمیه حضرت مهدی(عج) گفت: پدر و مادر واسطه فیض و لطف الهی به ما هستند و اگر آن ها را بزرگ دیده و با آن ها مهربان باشیم، خود به خود صدای ما در برابر آن ها آرام می شود. ما باید توجه داشته باشیم که خداوند فقط در جایی که والدین انسان را دعوت به شرک کنند، اجازه داده که از آن ها تبعیت صورت نگیرد.

وی با بیان این که امر به معروف و نهی از منکر در برابر والدینی که در اعتقادات مذهبی توانمند نیستند، باید همراه با مهرورزی باشد، گفت: در جریان داستان حضرت ابراهیم(ع) و پدرش، با وجود این که عموی وی سرپرست و پدرش محسوب می شد، باز هم ابراهیم(ع) حرمت نگاه می داشت؛ تا زمانی که برای او روشن شد پدرش دشمن خداست و آن جا از پدرش برائت جست.

حجت الاسلام نظافت در پایان یادآور شد: یکی از فواید معرفتی فرزنددار شدن این است که انسان دقیقا متوجه می شود پدر و مادرش چه لطفی در حق او کرده اند و او چه اشتباهاتی در قبال والدینش مرتکب شده است.