حجت الاسلام رشاد می گوید: «این درد را باید به کجا برد که وقتی شما وارد اینترنت بشوید و کلمه‌ شیعه را جستجو کنید صحنه‌های فجیع قمه‌زنی نشان داده می‌شود؟ گناه این آبروریزی بر گردن کیست؟ عجیب است که برخی نیز این اعمال را با ارائه‌ مطالب بی‌اساس توجیه شرعی و فقهی می‌کنند!»

حجت الاسلام علی اکبر رشاد، رئیس شورای حوزه‌های علمیه‌ تهران، در جلسه درس اخلاق خود که در مدرسه امام رضا برگزار می شود به نکاتی درباره مجالس عزاداری امام حسین(ع) و حفظ شان آن اشاره کرده است. بخشی از گفته های وی را در ادامه می خوانید.
 

آیا حضرت صادق(ع) که مؤسس سنت عزاداری‌اند، زنجیر تیغ‌دار یا قمه بر سر می‌زدند؟
ما باید از مشی و منش حضرات معصومین علیهم‌السلام در مراسم و محافل پیروی کنیم. اگر حضرت صادق(ع)، امروز بود این اعمال را مرتکب می‌شد؟ سنت عزاداری از مواریث حضرت صادق(ع) است. امام باقر و امام صادق علیهما السلام بیش از سایر معصومین بر مسئله‌ ذکر مصیبت و تشکیل محافل ذکر تأکید فرموده‌اند و خود این بزرگواران هم ملتزم بودند. در واقع سنت‌ها حسنه‌ی قدسیِ الهی که بقای تشیع و حیات مکتب اهل بیت(س) و در حقیقت اسلام ناب در گرو تحفظ آنها بوده و هست، ارث صادقین علیهما السلام است و آن بزرگواران این سنت را بنا گذاشته‌اند. من از بعضی حضرات که ظاهراً نظر فقهی ارائه می‌کنند سؤال می‌کنم که آیا در رفتار و سنت حضرات معصوم علیهم‌السلام که بانی این سنن‌اند چنین رفتارهای غیرمعقولی سراغ داریم؟ حتا یک مورد داریم که حضرت صادق(ع) که مؤسس سنت عزاداری‌اند، زنجیر تیغ‌دار بر سینه و پشت زده یا قمه بر سر زده باشند؟ اگر چنین چیزی جایز بود امام صادق (سلام الله علیه) انجام می‌دادند. ما در هر امری اگر از حضرات معصوم (سلام الله علیهم) مدرک مستندِ برخوردار از دلالت تام در اختیار داشته باشیم روی چشم می‌گذاریم و به آن عمل می‌کنیم؛ اما هرگز قول و فعل منسوبِ مستند به آن بزرگواران در این زمینه‌ها در دست نیست.
بعضی توجیهات که برخی به عنوان مبانی رأی فقهی خود ـ و در واقع برای توجیه عمل خلاف شرع جمعی عامی ـ ارائه می‌کنند هرگز صلاحیت معارضت با مبانی بیّن و ادله‌ی نقلی مسلم و دلایل عقلی قطعی را ندارد. این توجیهات، عوامانه است و مبنای فقهی ندارد. ما طلبه هستیم و طلبه باید بر اساس مبانی استنباط کند و فتوا بدهد. ما اصول فقه خوانده‌ایم، رجال خوانده‌ایم، قواعد فقیه خوانده‌ایم، باید در چهارچوب این مبانی نظر بدهیم. برای دلخوشی عوام فتوا ندهیم! ما وظیفه داریم حق را بگوییم؛ عوام را راهنمایی و هدایت کنیم. اگر افعال غلط و خلاف شرعی از آنها سر می‌زند به آنها تذکر بدهیم و اصلاح کنیم.
حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام برای احیای سنت رسول خدا(ص) و شرع جد بزرگوارشان قیام فرمودند. آیا می‌توان فعل مقدسی مثل عزاداری را که قطعاً‌ از مصادیق اتمّ احیا و تعظیم شعائر الهی است به گناه آلوده کرد؟‌ مسیر و ابزار باید با مقصد سازگار باشد، فعل شرعی را با روش غیرشرعی نمی‌توان انجام داد. چرا مذهبِ عقلانی، تعالیم حکیمانه، عمیق و قدسی اهل بیت علیهم‌السلام را به اعمال و حرف‌های موهون آلوده می‌کنیم و در دنیا تا از شیعه صحبت می‌شود، به این اعمال اشاره می‌کنند. این درد را باید به کجا برد که وقتی شما وارد اینترنت بشوید و کلمه‌ شیعه را جستجو کنید صحنه‌های فجیع قمه‌زنی نشان داده می‌شود!؟ گناه این آبروریزی بر گردن کیست؟ عجیب است که برخی نیز این اعمال را با ارائه‌ی مطالب لاطائل و بی‌اساس توجیه شرعی و فقهی می‌کنند! به جای اینکه امروز در دنیا تشیع با نام مبارک امام صادق(ع) و تعالیم بلند او و با حکمت عظیم، فقه قویم، اصول اصیل، کلام عمیق و اخلاق متعالی‌اش شناخته شود، با قمه‌زنی شناخته می‌شود و می‌گویند شیعه اینها هستند!
ما به جای اینکه تشیع را به دنیا با عقل و عدل علوی معرفی کنیم و جان‌های تشنه و دل‌های مشتاق جهانی را به سمت مکتب امام صادق(ع) فرا بخوانیم و جذب کنیم و جمعیت شیعه را افزایش دهیم و مکتب اهل بیت را تقویت کنیم تا زمینه‌ ظهور حضرت حجت را فراهم کنیم، مطالب سست و رفتارهای سخیف را ترویج و به نام شیعه ثبت می‌کنیم و دیگران را از مکتب آل الله منزجر و گریزان می‌کنیم.
این چه کاری است که یک معمم می‌ایستد و یک مشت جوان پاکدل را تشویق می‌کند که به نام عزاداری روی آتش راه بروند؟ زغال گداخته را روی زمین ریخته‌اند و می‌گویند یاحسین یاحسین گویان روی آن بدوید!! آیا امام صادق چنین کارهایی را در عزای جد بزرگوارش انجام می‌داد؟ امام حسین از این کار راضی است؟ مذاهب بشرساخته‌ بی‌بته و بی‌بنیه در مناطقی مانند هند، مناسکی را برای مشغول‌کردن مریدان فریب‌خورده‌شان جعل کرده‌اند، برخی هم آن رفتارهای سخیف و زشت را می‌آورند و به نام عزاداری وارد فرهنگ و شعائر دینی ما می‌کنند! آخر این چه کاری است؟ مگر تعالیم اهل بیت و دستورهای دین اسلام چیزی کم دارد که حاجت به اقتباس از مذاهب ساختگی بیافتد؟ این آتش را به جان دشمنان امام حسین(ع) بیاندازید، این قمه را بر فرق دشمنان امام حسین بزنید. این اعمال و رفتار را به نام امام حسین، به نام تشیع و به نام ایران حکیم تمام نکنید. این بافته‌های سست را به فقه قویم اهل بیت سلام الله علیهم نسبت ندهید. فقهی را که در مقابل همه‌ مکاتب حقوقی دنیا ایستاده و با قامت آراسته و استوار، مراتب مترقی‌بودن، نجات‌بخش‌بودن، کارآمد و روزآمدبودن خود را به برکت اجتهاد عقلانی بر بام جهان فریاد می‌کند، سخیف و ضعیف نشان ندهید. اینها قطعاً خلاف شرع است و مرتکبین آنها را خداوند عقاب می‌کند.
عزاداری صحیح، همان است که ائمه علیهم السلام انجام می‌دادند
راه صحیح عزاداری آن است که حضرات ائمه طاهرین و به خصوص باقرین علیهم‌السلام فرموده‌اند و ما باید به همان‌ها عمل کنیم. طبق رفتار و بیان حضرت کاظم(ع) عمل کنیم که حضرت رضا(ع) نقل می‌فرمایند: «کان أبی إذا دَخل شهرُ المحرّمِ لایری ضاحکاً، وکانتِ الکـآبهُ تَغلِبُ علیه، حتّی تمضی عشرهُ أیامٍ، فإذا کان یومُ العاشرِ کان ذالک الیومُ یومَ مصیبتهِ وَحزنهِ وبُکائِه، وَیقُول: هو الیومُ الّذی قُتِل فیه الحُسین [ع] (وسائل الشّیعه: ج۱۰، ص۳۹۴)؛ روز اول محرم پدرم اندوهگین می‌شد و ده روز را سوگوار بود، گویی تازه عزیز خود را از دست داده بود و در روز عاشورا گریه‌ او قطع نمی‌شد. صبح تا شب گریه می‌کرد، می‌گفت امروز آن روزی است که جدمان حضرت سیدالشهداء را مظلوم کشتند.
حضرت رضا(ع) روز اول محرم روضه‌ای خواندند: «یا ابن شیب إذا کنت باکیا علی شیئ فابک علی الحسین علیه السلام» یعنی برای هر که و هر چه می‌خواهید گریه کنید جا ندارد، فقط برای حضرت سیدالشهداء جا دارد گریه کنید. این‌قدر داغ آن بزرگوار سنگین است که وقتی داغ او هست برای دیگری نباید گریه کرد. می‌فرمودند مثل قوچی او را کشتند.
خیلی‌ها تصور می‌کنند منظور حضرت این بوده که همان‌طور که یک قوچ را سر می‌برند حضرت را همان‌گونه سر بریدند، اما معنی این عبارت بیش از این و بلکه غیر از این است. یک سنت جاهلی در عهد جاهلیت بوده که اعراب جاهلی از یک قوچ، یک سال نگه‌داری و رسیدگی می‌کردند تا یک روز معین که یوم الکبش (روز قوچ‌کشی) نامیده می‌شد، این قوچ پرورده را وسط میدان می‌آوردند و یک عده بی‌رحم با انواع سلاح به جان او می‌افتادند، هرکسی با هر چیزی که در دست داشت به آن حمله‌ور می‌شد و به آن می‌زد، با شمشیر، با نیزه، با تیر، با سنگ آن‌قدر می‌زدند تا این حیوان بی‌گناه تشنه و غرقه به خون‌ به زمین بیافتد. امام رضا(ع) فرمود که جد من را این‌گونه کشتند.