چهل سوال پیرامون امامت وخلافت

بسم اللّه الرحمن الرحیم‏

فهرست عناوین

تهاجم علیه شیعه ، چرا؟

آمار تکان دهنده تهاجم بر ضدّ مکتب شیعه

انگیزه گسترش تهاجم بعد از انقلاب اسلامى

تهمت‏هاى ناجوانمردانه بر ضد شیعه

چشم‏انداز مذهب شیعه

چرا ابوبکر در تعیین خلیفه ، از پیامبر تبعیت

تعیین جانشین براى خروج یک روزه از مدینه

تمام پیامبران جانشین داشتند ، ولى!!!

عدم تعیین جانشین ، عامل هرج و مرج

عمر براى امت ، دلسوزتر از پیامبر ( ص ) !!

عدم تعیین جانشین ، مخالف کتاب نیست

آیا خلفاء راشدین خلیفه الرسول بودند؟

نسبت هذیان به رسول گرامى !!!

ابن عباس و فاجعه مخالفت صحابه با پیامبر (ص )

افسانه اجماع بر بیعت ابوبکر

علماء بزرگ اهل سنت و انکار اجماع

عمر و تهدید به قتل صحابه

على ( ع ) ، ابوبکر و عمر را خائن مى‏داند؟

رنجاندن فاطمه ( س ) خلاف کتاب و سنت

خالفت فاطمه ( س ) ، سند بطلان خلافت

تعیین خلیفه به دست خدا

قیام ناکثین و قاسطین بر ضدّ حاکم اسلامى

شهادت عمار ، سند بطلان معاویه

عدالت صحابه بین حقیقت و افسانه

گسترش نفاق میان صحابه

وحشت خلیفه دوّم از آلودگى به نفاق

طرح ترور رسول گرامى ( ص ) توسّط منافقان

شرکت خلفا در ترور نا فرجام رسول اکرم ( ص)

استفاده ابزارى از وجود منافقین

توصیه عمر به خدمت به اعراب بادیه نشین


امام حسن مجتبى ( ع ) مى‏فرماید : « فضل کافل یتیم آل محمد المنقطع عن موالیه الناشب فی رتبه الجهل یخرجه من جهله ، ویوضح له ما اشتبه علیه على فضل کافل یتیم یطعمه ویسقیه ، کفضل الشمس على السهى » . بحار الانوار ج ۲ ص ۳ کسانى که متکفّل نجات افرادى هستند که دسترسى به امامان خود ندارند و گرفتار جهل و شبهات فکرى شده‏اند ، نسبت به کسانى که کودکان یتیم را اطعام مى‏کنند برترى دارند ، همانند برترى خورشید نسبت به ستارگان کم فروزان

مؤلّف محترم در این مجموعه ، گوشه‏اى از تهمتها وافتراهاى مخالفان مکتب اهل‏بیت ( ع ) را نقل و به آنها پاسخ داده و سپس چهل پرسش پیرامون خلافت و امامت را مطرح و بخشى از واقعیّات را با استفاده از منابع اهل‏سنّت بیان نموده است . مطالعه این جزوه را به عموم علاقه‏مندان و تشنگان معارف اسلامى بویژه برادران روشنفکر اهل سنت توصیه مى‏کنیم ، شاید که نقطه آغازى شود براى جستجوى حقیقت.

بسم اللّه الرحمن الرحیم‏

الحمد للّه ربّ العالمین والصلوه والسلام على محمّد وآله الطیّبین الطاهرین .

تهاجم علیه شیعه ، چرا؟

در میان مذاهب اسلامى تنها مذهب برخاسته از قرآن و سنّت راستین رسول اکرم ( ص ) مذهب شیعه است .

 

این مذهب ، در مقایسه با دیگر مذاهب مورد تأیید حکومت‏ها ، بهترین و غنى‏ترین برنامه‏ها را در زمینه‏هاى فقهى ، فرهنگى ، سیاسى و اقتصادى ارائه کرده است .

تشیّع ، در هیچ زمان و شرایطى ، با ظلم و استبداد ، سازش ننموده و تسلیم حکومت‏ها و حاکمان جور نشده است ، و بدین جهت همواره مورد تهاجم دشمنان بوده وحکومت‏هاى استبدادى از هر گونه مبارزه و مخدوش کردن چهره نورانى‏اش دریغ نورزیده‏اند شیعه با الهام از رهبر و پیشواى به حقّ خود امیر مؤمنان ( ع ) که فرموده : « کونا للظالم خصماً وللمظلوم عوناً ، أوصیکما وجمیع ولدی وأهلی ومن بلغه کتابی . . . » نهج البلاغه : نامه ۴۷ . ، پیوسته با همه مظاهر استبداد در ستیز بوده و حمایت از مظلومان وستمدیدگان را شعار خویش ساخته است .

 

ولى در مکتب خلفا ، نه تنها آثارى ازمبارزه با ظلم‏پیشگان و حکومت‏هاى مستبد به چشم نمى‏خورد ؛ بلکه تمام تلاش خود را در توجیه استبداد حکومت‏هاى جور به کار برده و با احادیثى که به رسول اکرم ( ص ) نسبت داده‏اند به پیروان خود القا مى‏کنند که وظیفه ملّت ، فرمانبردارى از حاکمان جامعه است ، اگر چه دامن آنان به ظلم و استبداد آلوده باشد ، زیرا آنها مسؤول کارهاى خویش و ملّت نیز مسؤول کارهاى خود است : « إسمعوا وأطیعوا فإنّما علیهم ما حمّلوا وعلیکم ما حملّتم » صحیح مسلم ، ج ۶ ، ص ۱۹ ، کتاب الاماره ، باب الأمر بالصبر عند ظلم الولاه ، سنن البیهقی ، ج ۸ ، ص ۱۵۸ . .

 

آرى ! چقدر تفاوت است میان سخنى که به بالاترین مقام یک مذهب ( عمر بن خطّاب ) نسبت داده‏اند ، که گفته : اگر حاکم اسلامى ظلم پیشه کرد و شما را مورد ضرب و شتم قرار داد ، و از حقوق مسلّم خود ، محروم ساخت و دستور خلاف دین و شریعت صادر کرد وظیفه شما فرمانبرى بى چون و چرا از اوست و همه اینها جزو دین است! « فأطع الإمام . . . إن ضربک فاصبر ، وإن أمرک بأمر فاصبر ، وإن حرَمَک فاصبر ، وإن ظلمک فاصبر ، وإن أمرک بأمر ینقص دینک فقل : سمع وطاعه ، دمی دون دینی » سنن البیهقی ج ۸ ص ۱۵۹ ؛ المصنَّف لابن أبی شیبه ، ج ۷ص ۷۳۷ ؛ الدرالمنثور ج ۲ ص ۱۷۷ و کنز العمال ، ج ۵ ص ۷۷۸ . .

 

ومیان شعار سرور آزادگان حسین بن على ( ع ) در روز عاشورا : « فإنّی لا أرى الموت إلّا سعاده ولا الحیاه مع الظالمین إلّا برماً » مناقب ابن شهر آشوب ، ج‏۳ ، ص‏۲۲۴ ؛ بحار الأنوار ، ج ۴۴ ، ص ۱۹۲ . شهادت در راه مبارزه با ظلم و استبداد را سعادت ، و زندگى در سایه حکومت ستم‏پیشگان و سازش با استبدادگران را مایه ننگ مى‏داند .

 

و چقدر فرق است بین فقهاى یک مذهب که فتوا مى‏دهند : هر گونه قیام و مبارزه با حاکمان فاسق و ستم پیشه خلاف شرع است :

 

« وأمّا الخروج علیهم وقتالهم ، فحرام بإجماع المسلمین وإن کانوا فسقه ظالمین » شرح صحیح مسلم للنووی ، ج ۱۲ ، ص ۲۲۹ ؛ شرح المقاصد للتفتازانی ، ج ۲ ، ص ۷۱ ؛ المواقف للقاضی الإیجی ، ج ۸ ، ص ۳۴۹ . .

 

و میان فقهاى مذهبى که مى‏گویند : اگر سکوت دانشمندان دینى ، باعث شود که حاکمان ستمگر بر ارتکاب گناه و ایجاد بدعت جرأت پیدا کنند ، بر آنان لازم و واجب هست که سکوت خود را شکسته و در برابر ستمگران خروش بر آورند :

 

« لو کان سکوت علماء الدین ورؤساء المذهب – أعلى اللَّه کلمتهم – موجباً لجرأه الظلمه على ارتکاب سائر المحرّمات وإبداع البدع ، یحرم علیهم السکوت ویجب علیهم الانکار » تحریر الوسیله ، ج ۱ ، ص ۴۵۰ . .

 

آمار تکان دهنده تهاجم بر ضدّ مکتب شیعه

با توجّه به نکات یاد شده ، همواره حکومت‏هاى جور ، با تمام توان و امکانات خود ، در حال مبارزه با مذهب شیعه بوده و از گسترش فرهنگ ظلم ستیز آن جلوگیرى کرده‏اند .

 

این روش ، از آغاز افتراق امّت به دو فرقه شیعه وسنّى ، شروع گردیده و هرچه جلوتر رفته ، وسعت بیشترى به‏خود گرفته است .

 

در سالهاى اخیر ، شاهد تهاجم شدیدى از طرف وهّابیّت ، به فرهنگ نورانى شیعه بوده‏ایم و با توجّه به اعلام سفارت جمهورى اسلامى ایران در پاکستان ، فقط در ظرف یک سال ، ۶۰ عنوان کتاب با شمارگان ۳۰ میلیونى ، بر ضدّ شیعه ، چاپ و منتشر شده است‏ مجله تراثنا ، شماره ۶ ، ص ۳۲ ، مقاله موقف الشیعه من هجمات الخصوم . .

 

فقط در ایّام حجّ سال ۱۳۸۱ ، ده میلیون و ۶۸۵ هزار جلد کتاب به ۲۰ زبان زنده دنیا ، ( غالباً بر ضدّ شیعه ) توسّط دولت سعودى در میان زائران خانه خدا ، توزیع شده است‏ مجلّه میقات ، شماره ۴۳ ، ص ۱۹۸ ، به نقل از روزنامه عکاظ ، مورّخ ۱۱ / ۹ / ۸۱ . .

 

یکى از روحانیون سرشناس شیعه در منطقه قطیف کشور سعودى ، در شب ۱۲ رجب سال جارى ( ۱۳۸۲ ) در مکّه مکرّمه اظهار داشت : کتاب « للّه ثمّ للتاریخ » را با کامیون‏هاى بزرگ در منطقه قطیف و احساء در میان شیعیان به رایگان توزیع کرده‏اند .

 

همین کتاب ، در کشور کویت سال ۱۳۸۰ هجرى شمسى در یکصد هزار تیراژ چاپ و منتشر گردید که توسّط دانشمند متعهّد جناب آقاى مهرى ( نماینده ولى فقیه ) به دولت کویت اعلام گردید : اگر از نشر و توزیع این کتاب موهن و ضدّ شیعه جلوگیرى نشود ، بیم آن مى‏رود که کویت ، به لبنان دیگرى در منطقه تبدیل شود جریده « الرأی العام الکویتیّه » به تاریخ ۳۰ / ۶ / ۲۰۰۱ . نامه مذکور در سایت‏هاى مختلف اینترنت قرار گرفته است . .

 

در برخى از مؤسّسات پژوهشى ، کتاب‏هایى که در طول ۱۴ قرن بر ضدّ شیعه چاپ و منتشر شده ، تهیّه و یا شناسایى شده ، و آمار آن‏ها از مرز ۵۰۰۰ عنوان تجاوز کرده است .

 

از این مجموعه ، ۳۰۰۰ عنوان به زبان اردو ، ۱۵۰۰ عنوان به زبان عربى و ۵۰۰ عنوان به زبان‏هاى مختلف دیگر است.

محتویات این کتب مورد مطالعه قرار گرفته و تاکنون هزاران شبهه در صدها عنوان ، استخراج و گرد آورى شده است .

 

با این‏که این شبهات ، غالباً از افترا و دروغ و یا جهل ونادانى سرچشمه گرفته است ، ولى از مسؤولیّت اساتید ودانش‏پژوهان در پاسخ‏گویى به آن‏ها کاسته نمى‏شود .

انگیزه گسترش تهاجم بعد از انقلاب اسلامى

جالب توجّه این است که ۷۰ درصد کتاب‏هاى یاد شده بعد از پیروزى پرشکوه انقلاب اسلامى ایران نگاشته شده است ؛ یعنى در طول بیست و چهار سال نزدیک به ۵ / ۲ برابرِ چهارده قرن ، بر ضدّ شیعه کتاب تألیف گردیده است .

و این بدان جهت است که مخالفان مکتب اهل‏بیت ، هرگز تصوّر نمى‏کردند که فرهنگ غنى شیعه بتواند ملّت ایران را این چنین به صحنه بیاورد که با دست خالى ، ولى با قلبى آکنده از ایمان و عشق به اسلام ، طومار حکومت تا به دندان مسلّح را -با آن همه حمایت‏هاى بى‏دریغ شرق و غرب- براى همیشه درهم بپیچد و به جاى آن ، حکومت اسلامى برپایه فقه شیعه تأسیس نماید .

 

و به همین جهت ، مخالفان مکتب اهل‏بیت ، وقتى با گسترش فرهنگ تشیّع ، موقعیّت خود را در خطر مى‏بینند ، با تألیف کتاب‏هاى ضدّ شیعىِ مملوّ از تهمت و کذب ، سعى در مخدوش کردن چهره نورانى مذهب شیعه در سطح جهانى دارند .

 

اهمیت این قضیه ، با ذکر چند نمونه از این تهمت‏هاى ناجوانمردانه کاملاً روشن خواهد شد .

تهمت‏هاى ناجوانمردانه بر ضد شیعه

 

۱ – آقاى دکتر عبد اللَّه محمّد غریب از دانشمندان مصرى در کتاب مملوّ از دروغ و تهمت خود « وجاء دور المجوس » مى‏نویسد : « إنّ الثوره الخمینیّه مجوسیّه ولیست إسلامیّه ، أعجمیّه ولیست عربیّه ، کسرویّه ولیست محمّدیّه » وجاء دور المجوس ، ص ۳۵۷ . ؛ « نهضت [امام‏] خمینى ، یک نهضت مجوسى ، عجمى و کسروى است ، نه نهضت اسلامى ، عربى و محمّدى » .

 

کینه‏توزى و دشمنى را تا آن‏جا پیش برده که مى‏نویسد : « نعلم أنّ حکّام طهران أشدّ خطراً على الإسلام من الیهود ، ولا ننتظر خیراً منهم ، وندرک جیّداً أنّهم سیتعاونون مع الیهود فی حرب المسلمین » همان ، ص ۳۷۴ . ؛ « مى‏دانیم که خطر حاکمان تهران بر اسلام از خطر یهود بر اسلام ، سخت‏تر است و از آنان هیچ امید خیرى انتظار نمى‏رود و نیک مى‏دانیم که آنان به زودى با یهود ، همداستان شده و به جنگ مسلمانان خواهند آمد! » .

 

در حالى که تمام دنیا مى‏دانند که امروز براى حکومت غاصب صهیونیستى ، دشمنى ، سخت‏تر از نظام اسلامى نیست و افتخار این نظام ، این است که به مجرّد پیروزى انقلاب اسلامى ، سفارت دولت غاصب اسرائیل را براى همیشه در ایران تعطیل و به جاى آن سفارت فلسطین را گشود .

 

۲ – دکتر ناصرالدین قفارى از اساتید دانشگاه‏هاى مدینه منوره ، در کتاب « اصول مذهب الشیعه الإمامیّه » که رساله دکتراى او بوده ، نوشته است : « أدخل الخمینى إسمه فی أذان الصلوات ، وقدّم إسمه حتّى على إسم النبیّ الکریم ، فأذان الصلوات فی ایران بعد استلام الخمینى للحکم وفى کلّ جوامعها کما یلی : ” اللّه أکبر ، اللّه اکبر ، خمینى رهبر ، أى الخمینى هو القائد ، ثمّ أشهد أنّ محمّداً رسول اللّه” » اصول مذهب الشیعه الإمامیّه ، ج ۳ ص ۱۳۹۲ . .

 

« [امام‏] خمینى ، نام خود را در اذان نمازها داخل کرده وحتّى نام خود را بر نام پیامبر نیز مقدّم نموده است . بعد از تشکیل حکومت بوسیله [امام‏] خمینى ، اذان در نمازها در تمام اجتماعات چنین است : اللَّه اکبر ، اللَّه اکبر ، خمینى رهبر یعنى خمینى پیشواى ماست ، سپس [مى‏گویند : ] اشهد أنّ محمّداً رسول‏اللَّه! » .

 

نگارنده : در بحث‏هایى که در سال جارى ( رجب ۱۳۸۲ ) با تعدادى از دانشجویان دانشگاه « امّ القرى » در کنار بیت اللَّه الحرام داشتم ، اشاره کردم که اگر کسى به اذانى که همه روزه از صدا و سیماى جمهورى اسلامى ایران ، شبکه « جام جم » که در تمام کشورهاى جهان ؛ به ویژه عربستان پخش مى‏شود ، توجّه کند ، دروغ‏گویى وتهمت نارواى این نویسنده ، کاملاً روشن خواهد شد .

 

جاى بسى شگفتى است که کتاب‏هایى که بر ضدّ جنایات صهیونیسم در فلسطین اشغالى نوشته مى‏شود ، بسیار کمتر از کتاب‏هایى است که بر ضدّ شیعه تألیف مى‏گردد .

چشم‏انداز مذهب شیعه

 

یکى از انگیزه‏هاى تهاجم وسیع وهّابیّت بر ضدّ مذهب اهل بیت ( ع ) ، ترس و وحشت آنان از گسترش فرهنگ برخاسته از قرآن در میان جوانان و دانشمندان تحصیل کرده و استقبال آنان از این مکتب نورانى مطابق با سنّت راستین محمّدى ( ص ) است ، به چند نمونه توجّه کنید :

 

َّ ۱ – دکتر عصام العماد ، فارغ التحصیل دانشگاه « الإمام محمّد بن سعود » در ریاض و شاگرد بن باز ( مفتى اعظم سعودى ) و امام جماعت یکى از مساجد بزرگ صنعاء و از مبلّغین وهّابیّت در یمن که کتابى نیز در اثبات کفر و شرک شیعه تحت عنوان : « الصله بین الإثنی عشریّه وفرق الغلاه » نوشته است با آشنایى با یکى از جوان‏هاى شیعه ، با فرهنگ نورانى تشیّع آشنا شد و از فرقه وهّابیّت دست کشید و به مذهب شیعه مشرّف گردید .

 

دکتر عصام در کتابى که به همین مناسبت تألیف نموده ، مى‏نویسد :

 

با مطالعه کتاب‏هایى که وهّابیّت در سال‏هاى اخیر نوشته‏اند ، به یقین در مى‏یابیم که آنان احساس کرده‏اند که تنها مذهب آینده ، همان مذهب شیعه امامیّه است : « وکلَّما نقرأ کتابات إخواننا الوهّابیّین نزداد یقیناً بأنّ المستقبل للمذهب الاثنی عشری ؛ لأنّهم یتابعون حرکه الانتشار السریعه لهذا المذهب فی وسط الوهّابیّین وغیرهم من المسلمین » المنهج الجدید والصحیح فی‏الحوار مع‏الوهابیّین ، ص ۱۷۸ . .

 

و آن‏گاه از قول شیخ عبداللَّه الغُنیمان استاد « الجامعه الإسلامیّه » در مدینه منوّره نقل مى‏کند : « إنّ الوهّابیّین على یقین بأنّ المذهب ( الاثنی عشر ) هو الذی سوف یجذبُ إلیه کلّ أهل‏السنَّه وکلّ‏الوهّابیّین فی المستقبل القریب ؛ وهّابیون به یقین دریافته‏اند ، تنها مذهبى که در آینده ، اهل‏سنّت و وهّابیّت را به طرف خود جذب خواهد کرد ، همان مذهب شیعه امامى است » همان . .

 

۲ – آقاى شیخ ربیع بن محمّد ، از نویسندگان بزرگ سعودى مى‏نویسد : آن‏چه که باعث فزونى شگفتى من گردیده ، این است که برخى از برادران وهّابى و فرزندان شخصیّت‏هاى علمى و دانشجویان مصرى ، اخیراً به سراغ مکتب تشیّع رفته‏اند : « وممّا زاد عجبی من هذا الأمر أنّ إخواناً لنا ومنهم أبناء أحد العلماء الکبار المشهورین فی مصر ، ومنهم طلّاب علم طالما جلسوا معنا فی حلقات العلم ، ومنهم بعضُ الإخوان الذین کنّا نُحْسن الظنَّ بهم ؛ سلکوا هذا الدَرْب ، وهذا الاتّجاه الجدید هو ( التشیّع ) ، وبطبعه الحال أدرکت منذ اللحظه الأولى أنّ هؤلاء الإخوه – کغیرهم فی العالم الإسلامی – بهرتهم أضواء الثوره الإیرانیّه » مقدّمه کتاب « الشیعه الإمامیّه فی میزان الإسلام » ، ص ۵ . .

 

۳ – شیخ‏محمّدمغراوى از دیگر نویسندگان مشهور وهّابى مى‏گوید : باگسترش مذهب تشیّع در میان جوان‏هاى مشرق زمین ، بیم آن‏را داریم که این فرهنگ در میان جوان‏هاى مغرب زمین نیزگسترده شود : « بعد . . . انتشارالمذهب الإثنی‏عشری‏فی‏مشرق العالم الإسلامی ، فخفت على الشباب فی بلاد المغرب . . . » مقدّمه کتاب من سبَّ الصحابه ومعاویه فأُمّه هاویه ، ص ۴ . .

 

۴ – دکتر ناصر قفارى استاد دانشگاه‏هاى مدینه مى‏نویسد : اخیراً تعداد زیادى از اهل سنّت به طرف مذهب شیعه گرویده‏اند و اگر کسى کتاب « عنوان المجد فی تاریخ البصره ونجد » را مطالعه کند به وحشت مى‏افتد که چگونه برخى از قبایل عربى به صورت کامل ، مذهب شیعه را پذیرفته‏اند : « وقد تشیّع بسبب‏الجهود التی یبذلها شیوخ الإثنی عشریّه من شباب المسلمین ، ومن یطالع کتاب « عنوان المجد فی تاریخ البصره ونجد » یَهُولُه الأمر حیث یجدُ قبائل بأکملها قدتشیّعت » مقدمه أُصول مذهب الشیعه الإمامیّه الاثنی عشریّه ، ج ۱ ، ص ۹ . .

 

۵ – جالب‏تر ازاین‏ها سخن شیخ مجدى محمّد على‏محمّد نویسنده بزرگ وهّابى است که مى‏گوید : یکى از جوان‏هاى اهل سنّت با حالت حیرت ، نزد من آمد وانگیزه حیرت او را جویا شدم ، دریافتم که دستهاى شیعیان به وى رسیده است و این جوان سنّى تصوّر کرده که شیعیان ملائکه رحمت و شیر بیشه حق مى‏باشند : « جاءنی شابّ من أهل السنّه حیران ، وسبب حیرته أنّه قد امتدت إلیه أیدی الشیعه . . . حتّى ظنّ المسکین أنّهم ملائکه الرحمه وفرسان الحقّ » انتصار الحق ، ص ۱۱ و ۱۴ . .

 سؤالاتى پیرامون خلافت و امامت

  چرا ابوبکر در تعیین خلیفه ، از پیامبر تبعیت نکرد؟

 

َّ ۱ – شما مى‏گویید پیامبر اکرم ( ص ) خلیفه معیّن نکرد و تعیین آن را به عهده مردم گذاشت .

 

اگر این کار حضرت ، حقّ و به صلاح امّت و تضمین کننده هدایت مردم بود ، پس بر همه واجب است از او متابعت کنند ؛ چون کار او باید براى تمام خداجویانى که معتقد به قیامت هستند ، الگو باشد : ( لقد کان لکم فی رسول اللّه أسوه حسنه لمن کان یرجوا اللّه والیوم الآخر ) الأحزاب : ۲۱ . .

 

بنا بر این ، کار ابوبکر که خلیفه معیّن کرد بر خلاف سنّت پیامبر ( ص ) و موجب ضلالت امّت بود .

 

و هم‏چنین کار عمر که تعیین خلافت را به عهده شوراى شش‏نفره نهاد نیز برخلاف سنت پیامبر ( ص ) وسیره ابوبکربود .

 

و اگر چنانچه بگویید کار ابوبکر و عمر به صلاح امّت بود ، پس باید ملتزم باشید که کار رسول اکرم ( ص ) صحیح نبوده است ، نستجیر باللَّه من ذلک‏ ر . ک : المناظرات فی الإمامه ، ص ۲۴۶ و ۲۵۹ ؛ قصص العلماء : ۳۹۱ ؛ مناظره شیخ صدوق با ملک رکن الدوله و مناظره مأمون با علماى اهل سنّت . .

تعیین جانشین براى خروج یک روزه از مدینه

 

۲ – پیامبر گرامى ( ص ) براى چند روز که از مدینه بیرون مى‏رفت یکى از اصحاب خودرا به عنوان جانشین معیّن مى‏فرمود : « لأنّ النبیّ – صلّى اللَّه علیه وسلم – استخلف فی کلّ غزاه غزاها رجلاً من أصحابه » تفسیر القرطبی ، ج ۱ ، ص ۲۶۸ . .

 

ابن اُمّ‏مکتوم را در ۱۳ مورد از غزوات ، مانند : بدر ، اُحد ، ابواء ، سویق ، ذات الرقاع و . . . به عنوان جانشین خود در مدینه انتخاب نمود عون المعبود لعظیم آبادی ، ج ۸ ، ص ۱۰۶ ؛ کنز العمال ، ج ۸ ، ص ۲۶۸ ؛ الطبقات الکبرى لابن سعد ، ج ۴ ، ص ۲۰۹ ؛ الإصابه ، ج ۴ ، ص ۴۹۵ ؛ المغنی لإبن قدامه ، ج ۲ ، ص ۳۰ . . و همچنین « ابو رهم » را به هنگام عزیمت به مکه ، جنگ حنین و خیبر ، « محمد بن مسلمه » را در جنگ قرقره ، « نمیله بن عبد اللّه » را در بنى المصطلق ، « عویف » را در جنگ حدیبیّه و . . . به عنوان خلیفه خود قرار داد التنبیه والإشراف للمسعودی ، صص ۲۱۱ ، ۲۱۳ ، ۲۱۴ ، ۲۱۵ ، ۲۱۶ ، ۲۱۷ ، ۲۱۸ ، ۲۲۱ ، ۲۲۵ ، ۲۲۸ ، ۲۳۱ و ۲۳۵ ؛ تاریخ خلیفه بن خیّاط ، ص ۶۰ . .

بنابر این ، آیا معقول است که حضرت رسول اکرم ( ص ) که براى خروج یک روز از مدینه ، مانند جنگ اُحد که دریک مایلى مدینه بود ، براى خود جانشین معیّن کند ، ولى امّت اسلامى را بدون جانشین براى همیشه ترک نماید؟

آیا صحیح است که پیامبر گرامى ( ص ) در جنگ خندق ، که در کنار مدینه بود ، براى خود جانشین تعیین کند اما براى زمان طولانى بعد از خود ، کسى را به عنوان جانشین معیّن نکرده باشد؟

 

آیا در موارد یادشده ، یک مورد سراغ دارید که حضرت انتخاب جانشین را به عهده مردم واگذار نموده باشد؟ و یا در یک مورد با مسلمان ها در مورد جانشین خود مشورت کرده باشد؟

تمام پیامبران جانشین داشتند ، ولى!!!

 

۳ – شما از طرفى ، در کتب روایى خود ، از رسول اکرم ( ص ) نقل مى‏کنید که فرمود : تمام پیامبران داراى وصى و وارث بودند : « لکلّ نبیّ وصیّ ووارث » تاریخ مدینه دمشق ، ج ۴۲ ص ۳۹۲ ؛ والریاض النضره ، ج ۳ ص ۱۳۸ ، ذخائر العقبی ، ص‏۷۱ ؛ المناقب للخوارمى ص ۴۲ و ۸۵ . ، واز قول سلمان فارسى نقل مى‏کنید که از حضرت رسول اکرم ( ص ) پرسید : هر پیامبرى براى خود وصى وجانشین داشت ، وصى شما کیست؟ « إنّ لکلّ نبیّ وصیّاً ، فمن وصیّک؟ » المعجم الکبیر ، ج ۶ ص ۲۲۱ ؛ مجمع الزوائد ، ج ۹ ص ۱۱۳ ؛ فتح الباری ، ج ۸ ص ۱۱۴ . و از طرف دیگر مى‏گویید پیامبر ( ص ) کسى را به عنوان جانشین معیّن ننمود!

 

آیا در میان تمامى پیامبران الهى ، رسول اکرم ( ص ) استثنا شده بود و این از خصوصیّات و ویژگى‏هاى حضرت بود؟ و یا بر خلاف سنّت تمام پیامبران عمل نمود؟

 

یا عبارت رسول اکرم ( ص ) عام است و خود حضرت را نیز شامل مى‏شود و سؤال سلمان نیز شاهد این عموم است .

 

آیا تا کنون در آیه شریفه : ( أولئک الّذین هدى اللّه فبهداهم اقتده ) الأنعام : ۹۰ . فکر کردیم که خداوند پس از ذکر اسامى پیامبران بزرگ ، به رسول گرامى ( ص ) امر فرموده که از هدایت آنان متابعت نماید؟

عدم تعیین جانشین ، عامل هرج و مرج

 

۴ – شما مى‏گویید : رسول گرامى ( ص ) این امّت رابدون تعیین خلیفه و جانشین رها نمود و از دنیا رفت ، آیا رسول اکرم ( ص ) تعیین خلیفه را به عهده امّت نهاد که به هر نحوى که صلاح دیدند و هر کسى را که پسندیدند به‏عنوان خلیفه انتخاب نمایند و خود حضرت هیچ سخنى در باره شرایط انتخابات و شرایط رهبرى وشرایط شرکت کنندگان در انتخابات را بیان نفرمودند؟

 

این کار قطعاً ، معقول نیست ، زیرا رسول گرامى ( ص ) در موقعیّتى از دنیا رفت که جامعه اسلامى در بدترین وضعیّت قرار داشت ؛ چون از طرفى دولت قدرتمند روم وایران ، حکومت اسلامى را تهدید مى‏کردند ، که اصرار حضرت مبنى بر تجهیز جیش اُسامه ، بهترین گواه این مطلب است . و از طرف دیگر ، منافقان ، مشرکان ویهودیان هر روز مشکلى براى جامعه اسلامى ایجاد مى‏نمودند .

بدیهى است در چنین موقعیّتى اگر حاکم جامعه ، یک فرد عادى بود جامعه را بدون جانشین رها نمى‏کرد ، پس چگونه عقل مى‏پذیرد که رسول اکرم ( ص ) این جامعه را بدون تعیین خلیفه و جانشین گذاشته و رفته باشد؟ بااین‏که حضرت بیش از هر کسى غمخوار مسلمین بود وبراى رفاه آنان از هر تلاشى دریغ نمى‏ورزید وآیه شریفه : ( لقد جاءکم رسول من أنفسکم عزیز علیه ما عنتّم حریص علیکم‏بالمؤمنین رؤوف رحیم ) التوبه : ۱۲۸ . ، بهترین دلیل این سخن است .

 

افزون بر آن ، اعتقاد به این چنین امرى ، بالاترین اهانت به رسول خدا ( ص ) است که با این چنین تصمیمى ، جامعه اسلامى را با سخت‏ترین مشکل مواجه ساخته ، همان‏گونه که دکتر احمد امین دانشمند مصرى به صراحت مى‏گوید : پیامبر گرامى ( ص ) بدون اینکه جانشینى معیّن کند و یا چگونگى و شرایط تعیین حاکم را بیان کند از دنیا رفته و جامعه اسلامى را با مشکل‏ترین وخطرناکترین وضع مواجه ساخته است ؛ « توفّی رسول‏اللَّه – صلّى اللَّه علیه وآله – ولم یعیّن من یخلفه ، ولم یبیّن کیف یکون اختیاره ، فواجه المسلمون أشقّ مسأله وأخطرها! » فجر الاسلام : ۲۲۵ . .

و هم‏چنین ابن خلدون مى‏گوید : محال است که جامعه را بدون رهبر و سرپرست رها کرد که عامل درگیرى میان مردم و سیاستمداران گردد ، بدین جهت در هر اجتماعى نیاز مبرم به تعیین حاکمى است که جامعه را از هرج و مرج جلوگیرى کند ؛ « فاستحال بقاؤهم فوضیّ دون حاکم یزع بعضهم عن بعض واحتاجوا من أجل ذلک إلى الوازع وهو الحاکم علیهم » مقدّمه ابن خلدون ص ۱۸۷ . .

عمر براى امت ، دلسوزتر از پیامبر ( ص ) !!

 

۵ – به نقل صحیح مسلم : حفصه به عمر گوشزد مى‏کند که کسى را به عنوان جانشین خود معیّن کند و به دنبال آن عبداللّه فرزند عمر ، به وى مى‏گوید : اگر چوپان تو ، شتران و گوسفندان را بدون سرپرست رها کند ، به وى اعتراض خواهى کرد که چرا باعث نابودى آن‏ها گردیدى؟

 

پس به فکر این امّت باش ! و کسى را به‏عنوان خلیفه براى آنان تعیین کن! چون رعایت حال این امّت از مراعات وضع شتران و گوسفندان لازم‏تر است : « عن ابن عمر قال : دخلت علىّ حفصه فقالت : أعلمت أنّ أباک غیر مستخلف؟

 

قال : قلت : ما کان لیفعل .

 

قالت : إنّه فاعل .

 

قال ابن عمر : فحلفت أنّی أکلّمه فی ذلک . فسکت ، حتّى غدوت ولم أکلّمه .

 

قال : فکنت کأنّما أحمل بیمینی جبلاً ، حتّى رجعت فدخلت علیه ، فقلت له : إنّی سمعت ، الناس یقولون مقاله فآلیت أن أقولها لک ، زعموا أنّک غیر مستخلف ، وأنّه لو کان لک راعی إبل ، أو راعی غنم ثمّ جاءک وترکها رأیت أن قد ضیّع ، فرعایه الناس أشدّ » صحیح مسلم ، ج ۶ ص ۵ ، کتاب الإماره ، باب الاستخلاف وترکه ؛ مسند أحمد ، ج ۱ ص ۴۷ ؛ المصنّف لعبد الرزاق ، ج ۵ ص ۴۴۸ . .

 

۶ – هم‏چنین عایشه به وسیله عبد اللّه بن عمر به عمر پیام مى‏دهد : امّت محمّد را بدون چوپان رها مکن وکسى را به عنوان جانشین تعیین نما ، چون واهمه آن دارم که آنان گرفتار فتنه گردند : « ثمّ قالت ( أی عائشه ) : یا بُنیّ! أبلغ عمر سلامی ، وقل له : لا تدع أمّه محمّد بلاراع ، استخلف علیهم ولا تدعهم بعدک هملاً ، فإنّی أخشى علیهم الفتنه » الإمامه والسیاسه بتحقیق الشیری ، ج ۱ ص ۴۲ و بتحقیق الزینی ، ج ۱ ص ۲۸ . .

 

 

 

و همین‏طور ، معاویه که به قصد گرفتن بیعت براى یزید وارد مدینه شد ، در جمع صحابه و ضمن گفتگو با عبداللّه بن عمر گفت : « إنّی أرهب أن أدع أمّه محمّد ( ( ص ) ) بعدی کالضأن لاراعی لها » من وحشت دارم ، که امّت پیامبر را همانند گوسفند بدون چوپان رها سازم و بروم‏ تاریخ الطبری ، ج ۴ ص ۲۲۶ ؛ الإمامه والسیاسه بتحقیق الشیری ، ج ۱ ص ۲۰۶ ، وبتحقیق الزینی ، ج ۱ ص ۱۵۹ . .

 

ومطابق نقل ابن سعد در طبقات ، عبد اللّه بن عمر به‏پدرش گفت : اگر چنانچه کسى را که وکیل تو بر روى زمین‏هاى کشاورزى است ، فرا خوانى ، آیا کسى را جایگزین آن خواهى کرد یا خیر؟ گفت : آرى!

 

و پرسید : اگر کسى را که گوسفندان تو را چوپانى مى‏کند فراخوانى ، کسى را به جاى آن قرار خواهى داد یا خیر؟ گفت : آرى! وقال عبداللَّه بن عمر لأبیه : لو استخلفت ؟ قال : من ؟ قال : تجتهد فإنّک لست لهم بربّ ، تجتهد ، أرأیت لو أنّک بعثت إلى قیّم أرضک ألم تکن تحبّ أن یستخلف مکانه حتّى یرجع إلى الأرض ؟ قال : بلى . قال : أرأیت لو بعثت إلى راعی غنمک ألم تکن تحبّ أن یستخلف رجلاً حتّى یرجع؟ طبقات ابن‏سعد ، ج‏۳ ، ص‏۳۴۳ ؛ تاریخ مدینه دمشق ، ج ۴۴ ص ۴۳۵ .

 

آیا این بالاترین اهانت به رسول خدا ( ص ) نیست که به اندازه عایشه و حفصه و معاویه ، به فکر امّتش نباشد؟! وآنان را بدون رهبر رها سازد؟! و آیا کسى نبود به رسول اکرم ( ص ) تذکر دهد که کسى را به عنوان جانشین تعیین کند؟! و یا از حضرت ، راه و روش تعیین خلیفه را سؤال نماید؟!

عدم تعیین جانشین ، مخالف کتاب نیست

 

۷ – کسانى که مى‏گویند : پیامبر اکرم ( ص ) بدون وصیّت از دنیا رفت ، آیا مى‏دانند که کارى خلاف قرآن وسنّت به حضرت نسبت داده‏اند؟! نسائى در سنن خود آورده : عن عائشه قالت : ما ترک رسول اللّه صلى الله علیه وسلم درهماً ولا دیناراً ولا شاه ولا بعیراً وما أوصى . سنن النسائی : ۶ / ۲۴۰ ، فتح الباری : ۵ / ۲۶۷ .

 

چون قرآن به همه مسلمانان دستور مى‏دهد که بدون وصیّت ، از دنیا نروند : ( کتب علیکم إذا حضر أحدکم الموت إن ترک خیراً الوصیّه ) المائده : ۳ . .

 

زیرا جمله ( کتب علیکم ) در مورد وصیّت ، همانند جمله ( کتب علیکم الصیام ) در باره روزه ، بر اهمیت ولزوم متعلّق دارد .

 

و از طرفى هم رسول اکرم ( ص ) فرموده است : وظیفه هر مسلمان داشتن وصیّت‏نامه است ، و نباید سه شب از عمر مسلمانى سپرى شود ، مگر اینکه وصیّت او در کنارش قرار گرفته باشد : « ما حقّ امرئ مسلم له شی‏ء یوصی به ، یبیت ثلاث لیال إلّا ووصیّته عنده مکتوبه » .

 

عبد اللّه بن عمر مى‏گوید : وقتى که این حدیث را از رسول اکرم ( ص ) شنیدم ، هیچ شبى را بدون وصیّت نامه سپرى نکردم ؛ « قال عبد اللّه بن عمر : ما مرّت علیّ لیله منذ سمعت رسول اللّه – صلّى اللّه علیه وسلم – قال ذلک ، إلّا وعندی وصیّتی » صحیح مسلم ، ج ۵ ص ۷۰ ، أوّل کتاب الوصیّه . .

 

آیا مى‏شود گفت : که عبد اللّه بن عمر به سخنان رسول گرامى ( ص ) بیش از خود حضرت ، پایبند بود؟

 

آیا مى‏شود گفت : پیامبر اکرم ( ص ) سخنى مى‏گوید که خود به آن عمل نکند؟

 

خداوند مى‏فرماید : چرا سخنى مى‏گویید که به آن عمل نمى‏کنید؟ و این تناقض در گفتار و عمل ، خشم خداوند را به دنبال دارد : ( یا أیّها الذین آمنوا لِمَ تقولون ما لا تفعلون کبر مقتاً عند اللّه أن تقولوا ما لاتفعلون ) الصف : ۲ و ۳ . .

 

 

 

و این تناقض به قدرى روشن بود که مورد اعتراض بعضى از روات قرار گرفته مانند طلحه بن مصرف که به عبداللّه بن اوفى مى‏گوید : چگونه مى‏شود که پیامبر گرامى ( ص ) به مردم دستور وصیّت دهد آنگاه خود آن را ترک کند ؛ « عن طلحه بن مصرف ، قال : سألت عبداللّه بن أبی أوفى : هل کان النبى ( ص ) أوصى؟ قال : لا . فقلت : کیف کتب على الناس الوصیّه ، ثمّ ترکها – قال : أوصى بکتاب اللّه » الصف : ۲ و ۳ . ‏ صحیح البخاری ، ج ۳ ص ۱۸۶ کتاب الجهاد ، ج ۵ ص ۱۴۴ ، کتاب المغازی ، باب مرض النبی ( ص ) ، و ج ۶ ص ۱۰۷ ، باب الوصیه بکتاب اللّه . .

 

وفى روایه أحمد : « فکیف أمر المؤمنین بالوصیّه ولم‏یوص؟ قال : أوصى بکتاب اللّه » مسند احمد بن حنبل ، ج ۴ ص ۳۵۴ ؛ فتح الباری ، ج ۵ ص ۲۶۸ ؛ تحفه الأحوذی ، ج ۶ ص ۲۵۷ . .

 

 

 

آیه و حدیث مربوط به وصیّت ، اگر دلالت بر لزوم وصیّت نکند ، حدّاقل دلالت بر جواز وصیّت که دارد ونشان مى‏دهد که وصیّت نمودن یک عمل نیک وپسندیده است و بر پیامبر گرامى ( ص ) زیبنده نیست که آن را ترک نماید ، زیرا قرآن مى‏گوید : آیا مردم را به کار نیک دعوت کرده و خود را فراموش مى‏کنید ؛ ( أتأمرون الناس بالبرّ وتنسون أنفسکم ) البقره : ۴۴ . .

 

۸ – آنان‏که مى‏گویند : پیامبر گرامى ( ص ) بدون جانشین از دنیا رفت و تعیین خلیفه را به عهده امّت نهاد ، آیا شرایطى هم براى کسى که رهبرى جامعه را به‏عهده مى‏گیرد و هم‏چنین شرایط کسانى که در انتخابات رهبرى ، شرکت مى‏کنند ، معیّن فرمود یا نه؟

 

اگر این شرایط را معیّن فرموده ، در کدام حدیث وروایت آمده است؟

 

اگر این شرایط در سخنان حضرت رسول اکرم ( ص ) آمده بود ، چرا در سقیفه بنى ساعده هیچ‏یک از گردانندگان سقیفه به آن استناد نکردند؟

 

وانگهى! اگر انتخاب ابو بکر مطابق شرایطى بود که پیامبر اکرم ( ص ) بیان فرموده ، چرا ابو بکر گفت : بیعت من یک امر اتّفاقى و ناگهانى و بدون تدبیر صورت گرفت و خداوند شرّ آن را دفع نمود قال أبو بکر فی أوائل خلافته : إنّ بیعتی کانت فلته وقى اللّه شرّها وخشیت الفتنه . شرح نهج البلاغه لابن أبی الحدید ، ج ۶ ص ۴۷ بتحقیق محمد ابوالفضل ؛ أنساب الأشراف للبلاذری ، ج ۱ ص ۵۹۰ . ، ابن اثیر مى‏گوید : این چنین بیعتى ، طبیعتاً شرّ خیز است‏ قال ابن الأثیر : أراد بالفلته الفجأه ، ومثل هذه البیعه جدیره بأن تکون مهیّجه للشرّ . النهایه فی غریب الحدیث ، ج ۳ ص ۴۶۷ . .

 

و همین عبارت را عمر در اواخر خلافت خویش بالاى منبر بیان کرد و گفت : اگر کسى به چنین کارى مبادرت کند ، محکوم به مرگ خواهد شد : « إنّ بیعه أبی بکر کانت فلته وقى اللّه شرّها فمن عاد إلى مثلها فاقتلوه » شرح نهج البلاغه لابن أبی‏الحدید ، ج ۲ ص ۲۶ ، و ر . ک : صحیح البخارى ، ج ۸ ، ص ۲۶ ، کتاب المحاربین ، باب رجم الحبلى من الزنا ؛ مسند احمد ، ج ۱ ، ص ۵۵ . .

 

 

 

ابن‏اثیر مى‏گوید : کار بى‏رویه را « فلته » مى‏گویند و به خاطر ترس از انتشار امر خلافت ، به بیعت ابوبکر با مبادرت ورزیدند : « والفلته کلّ شی‏ء من غیر رویّه وإنّما بودر بها خوف انتشار الأمر » النهایه فی غریب الحدیث ، ج ۳ ص ۴۶۷ . .

 

 

 

 

 

اى کاش کسى از ابن اثیر مى‏پرسید که ترس از انتشار چه خلافتى بود؟ ترس از خلافتى که رسول اکرم ( ص ) معیّن فرموده بود؟

 

یا ترس از کاندیدا شدن افراد مشابه ابوبکر براى امر خلافت؟

 

انتشار خلافتى را که رسول گرامى ( ص ) معیّن نموده بود ، نه تنها ترسى نداشت ، بلکه ضامن صلاح ملّت بود وبر همگان لازم بود که در برابر حکم پیامبر ( ص ) سر تسلیم فرود آورند و مخالفت نورزند .

 

( ما کان لمؤمن و لا مؤمنه إذا قضى اللّه ورسوله أمراً أن یکون لهم الخیره من أمرهم ) الأحزاب : ۳۶ . .

 

و هم‏چنین کاندیداتورى افراد دیگر هم واهمه نداشت ؛ زیرا پس از ملاحظه و بررسى ، مردم اگر وى را هم‏سطح ابوبکر نمى‏یافتند ، قطعاً با وى بیعت نمى‏کردند و اگر هم‏سطح ابوبکر بود ، چه فرقى در بیعت با او و یا با ابوبکر وجود داشت؟

 

ولى اگر آن نامزد رهبرى ، شرایطى بالاتر از ابوبکر داشت و بهتر از ابوبکر براى اصلاح جامعه بود ، آیا نصب ابوبکر مانع مصلحت جامعه نبود؟

 

۹ – راستى از همه مهمّ‏تر ، اگر واقعاً ، خلافت ابوبکر بر مبناى شرایط ، و مطابق سنّت رسول اکرم ( ص ) انجام گرفته بود ، چرا عمر گفت : « فمن عاد إلى مثلها فاقتلوه » شرح نهج البلاغه لابن أبی‏الحدید ، ج ۲ ص ۲۶ ، و رجوع شوده به : صحیح البخارى ، ج ۸ ، ص ۲۶ ، کتاب المحاربین ، باب رجم الحبلى من الزنا ؛ مسند احمد ، ج ۱ ، ص ۵۵ . .

 

آیا خلفاء راشدین خلیفه الرسول بودند؟

 

۱۰ – از طرفى مى‏گویید : پیامبر گرامى ( ص ) کسى را به عنوان جانشین معیّن نفرمود و به کسى هم دستور نداد تا شخص معیّنى را جانشین او قرار دهد ، بلکه مردم ، ابوبکر رإ؛”" به عنوان خلیفه معیّن کردند وابوبکر نیز عمر را خلیفه معیّن کرد و عثمان هم توسّط شوراى شش نفره تعیین شد ، و از طرفى دیگر مى‏گویید : این‏ها خلیفه وجانشین پیغمبر بودند و به آنان « خلیفه الرسول » اطلاق مى‏کنید . آیا این کار ، دروغ بستن به رسول گرامى نیست؟ که مطابق حدیث متواتر « من کذب علیّ متعمّداً فلیتبّؤ مقعده من النّار » صحیح البخاری ، ج ۱ ص ۳۶ ، ۲ / ۸۱ ، ج ۴ ص ۱۴۵ ، ج ۷ ص ۱۱۸ قال ابن الجوزی : رواه من الصحابه ثمانیه وتسعون نفساً ، الموضوعات ، ج ۱ ص ۵۷ ، وقال النووی : قال بعضهم : رواه مائتان من الصحابه ، شرح مسلم للنووی ، ج ۱ ص ۶۸ . هر گونه دروغ به پیامبر گناه است . بنا بر این ، اگر ادعاى شما که مى‏گویید پیامبر اکرم ( ص ) خلیفه معیّن ننمود صحیح باشد ، خلفاى راشدین خلیفه پیامبر نیستند!

 

 

 

 

 

نسبت هذیان به رسول گرامى !!!

 

یازده اشکال اساسى بر عملکرد عمر و همراهان او :

 

۱۱ – هنگامى که پیامبر ( ص ) در بستر بیمارى فرمودند : « دوات و قلم بیاورید تا چیزى برایتان بنویسم که هرگز گمراه نشوید » . چرا عمر گفت : « درد بر اوغلبه کرده و کتاب خدا ما را بس است » ؛ « إنّ النبیّ – صلى اللّه علیه وسلم – قد غلب علیه الوجع ، وعندکم القرآن حسبنا کتاب اللّه » صحیح البخاری ، ج ۷ ص ۹ ، کتاب المرضى باب قول المریض قوموا عنّى ؛ و ج ۵ ص ۱۳۷ کتاب المغازی ، باب مرض النبی – صلى اللّه علیه وسلم – ووفاته ؛ صحیح مسلم فى آخر کتاب الوصیّه ، ج ۵ ، ص ۷۶ . .

 

ویاگفتند : رسول گرامى ( ص ) هذیان مى‏گوید : « إنّ رسول‏اللَّه – صلى اللّه علیه وسلم – یهجر » ، نستجیر باللّه ، ( کبرت کلمه تخرج من أفواههم ) الکهف : ۵ . .

 

و این قضیّه به قدرى درد آور بود که وقتى ابن عبّاس به یاد آن مى‏افتاد ، اشک چشمانش همانند دانه‏هاى مروارید از گونه‏هایش سرازیر مى‏گشت‏ عن ابن‏عبّاس قال : « یوم الخمیس وما یوم الخمیس ، ثمّ جعل تسیل دموعه حتّى رأیت على خدّیه کأنّها نظام اللؤلؤ قال : قال رسول اللّه : ائتونى بالکتف والدواه ( او اللوح والدواه ) اکتب لکم کتاباً لن تضلّوا بعده أبداً فقالوا : إنّ رسول اللّه – صلى اللّه علیه وسلم – یهجر » . صحیح مسلم ، ج ۵ ، ص ۷۶ کتاب الوصیّه باب ترک الوصیه لمن لیس عنده شی‏ء ، صحیح البخارى ، ج ۴ ص ۳۱ ، کتاب الجهاد والسیر . .

 

در رابطه با این حدیث که در صحیح بخارى و مسلم وسایر کتب صحاح آمده چند سؤال مطرح است :

 

۱ – آیا این سخن عمر ، مخالف با قرآن نیست که مى‏فرماید : ( ما ینطق عن الهوى إن هو إلّا وحی یوحى ) عن ابن‏عبّاس قال : « یوم الخمیس وما یوم الخمیس ، ثمّ جعل تسیل دموعه حتّى رأیت على خدّیه کأنّها نظام اللؤلؤ قال : قال رسول اللّه : ائتونى بالکتف والدواه ( او اللوح والدواه ) اکتب لکم کتاباً لن تضلّوا بعده أبداً فقالوا : إنّ رسول اللّه – صلى اللّه علیه وسلم – یهجر » . صحیح مسلم ، ج ۵ ، ص ۷۶ کتاب الوصیّه باب ترک الوصیه لمن لیس عنده شی‏ء ، صحیح البخارى ، ج ۴ ص ۳۱ ، کتاب الجهاد والسیر . ‏ النجم : ۴ . ؛ پیامبر گرامى ( ص ) از روى هواى نفس سخن نمى‏گوید و تمام سخنان او بر مبناى وحى الهى است .

 

۲ – عمر که گفت : کتاب خداوند براى ما کافى است « حسبنا کتاب اللّه » ، این مخالفت عملى عمر ، با سنّت رسول اکرم ( ص ) نیست؟

 

چون سخن رسول اکرم ( ص ) که فرمود : چیزى بنویسم که شما را از گمراهى مصون بدارد ، مربوط به مطالب عادى و شخصى نبود ، بلکه داراى اهمّیّت ویژه بود و از بهترین مصادیق سنّت به شمار مى‏رفت .

 

۳ – آیا مخالفت عمر و همراهان وى با دستور رسول اکرم ( ص ) ، مخالفت با قرآن نیست که مى‏گوید : از اوامر پیامبر اطاعت و از نواهى حضرت اجتناب نمایید : ( ما آتاکم الرسول فخذوه و ما نهاکم عنه فانتهوا ) الحشر : ۷ . .

 

 

 

۴ – آیا سخن بخارى که مى‏گوید : مردم در کنار بستر رسول اکرم ( ص ) سر و صدا کردند و اختلاف کردند ، آیا مخالفت با قرآن نکردند که از هر گونه سرو صدا در کنار حضرت ، نهى نموده و آن را باعث حبط و نابودى اعمال مى‏داند : ( یا أیّها الذین آمنوا لا ترفعوا أصواتکم فوق صوت النّبى ولا تجهروا له بالقول کجهر بعضکم لبعض أن تحبط أعمالکم وأنتم لا تشعرون ) الحجرات : ۲ . .

 

۵ – آیا اختلاف صحابه و تن ندادن به سخن رسول اکرم ( ص ) مخالفت با قرآن نیست که دستور مى‏دهد در موارد اختلاف بر همگان واجب هست که تسلیم نظریّه پیامبر ( ص ) باشند و کسانى را که نظر آن حضرت را نمى‏پذیرند ، مؤمن نمى‏داند : ( فلا وربّک لا یؤمنون حتّى یحکّموک فیما شجر بینهم ثمّ لا یجدوا فی‏أنفسهم حرجاً ممّا قضیت ویسلّموا تسلیماً ) النساء : ۶۵ . .

 

۶ – پیامبر گرامى ( ص ) تصمیم داشت چیزى بنویسد که مانع گمراهى امّت باشد ، آیا ممانعت از نوشتن چنین مطلب مهمّى ، سبب گمراهى مردم نشد؟

 

آیا سخن حضرت را تصدیق نمى‏کنید و یا آن را پذیرفته و تصدیق مى‏کنید ، در صورت دوّم آیا ضلالتى صورت گرفته یا منکر آن هستید؟ و اگر قبول دارید ، چه ضلالتى دامنگیر جامعه اسلامى ، جز انحراف از امر خلافت منصوص صورت گرفته است؟

 

۷ – در برابر عمر و هم‏داستانهایش که مخالف با وصیّت نوشتن رسول خدا ( ص ) بودند ، افرادى هم بودند که تلاش در نوشتن این وصیّتنامه داشتند : « منهم من‏یقول : قرّبوا یکتب لکم‏النبی -صلى‏اللَّه علیه وسلم- کتاباً لا تضلّوا بعده ومنهم من یقول : ما قال عمر » صحیح البخارى ، ج ۷ ، ص ۹ ، کتاب المرضى باب قول المریض قوموا عنّى ؛ صحیح مسلم ، ج ۵ ، ص ۷۵ ، آخر کتاب الوصیه . .

 

وحتّى زنان پیامبر ( ص ) نیز به همفکران عمر اعتراض کردند که با اهانت عمر و دفاع رسول ( ص ) مواجه شدند : « فقالت النسوه من وراء الستر : ألا تسمعون ما یقول رسول اللّه؟! قال عمر : فقلت إنّکنّ صواحبات یوسف ، إذا مرض رسول اللّه ، عصرتنّ أعینکنّ ، وإذا صحّ ، رکبتنّ عنقه! قال : فقال رسول اللَّه : دعوهنّ فإنهنّ خیر منکم » الطبقات الکبرى لابن سعد ، ج‏۲ ، ص ۲۴۴ ، المعجم الأوسط للطبرانی ، ج ۵ ص ۲۸۸ ؛ مجمع‏الزوائد للهیثمى الشافعى ، ج ۹ ص ۳۴ ؛ کنز العمال ، ج ۵ ص ۶۴۴ ، ح ۱۴۱۳۳ . ؛ زنان از پشت پرده صدا زدند : مگر سخن رسول گرامى ( ص ) را نمى‏شنوید؟ عمر گفت : شما همانند دلباختگان یوسف هستید که به هنگام مریضى پیامبر ( ص ) اشگ شما جارى مى‏شود ، و به وقت سلامتى حضرت ، برگردن او سوار مى‏شوید .

 

رسول گرامى ( ص ) فرمود : متعرّض آنان نشوید وآنها را به حال خود واگذارید ، زیرا آنان از شما بهتر هستند .

 

 

 

راستى ، چه شدکه عمر و همراهان او ، بر تیم مقابل غلبه کردند؟ و کار کدامیک از این دو گروه مخالف قرآن و سنّت پیامبر بود؟

 

 

 

ابن عباس و فاجعه مخالفت صحابه با پیامبر ( ص )

 

۸ – تعبیر ابن عبّاس از این قضیّه به عنوان یک رزیّه وفاجعه ، چه معنایى دارد؟ « إنّ الرزیّه کلّ الرزیّه ما حال بین رسول اللّه – صلى اللّه علیه وسلم – وبین أن یکتب لهم ذلک الکتاب من اختلافهم ولَغَطهم » صحیح البخارى ، ج ۸ ، ص‏۱۶۱ ، کتاب الاعتصام بالکتاب والسنه ، باب کراهیه الخلاف . .

 

آیا گریه جانسوز ابن عبّاس و تعبیر از این واقعه به‏عنوان مصیبت جانگداز کافى نیست که مقدارى فکر خودتان را به کار بیندازید و نسبت به عمق فاجعه بیندیشید؟

 

۹ – رسول اکرم ( ص ) با این‏که مفتخر به « إنّک لعلى خلق عظیم » مى‏باشد ، آن‏چنان از این برخورد خلاف قرآن وسنّت مورد اذیّت قرار گرفت و غضبناک شد که دستور داد همه از خانه او بیرون بروند : « فلمّا أکثروا اللغط والاختلاف عند النبىّ قال لهم رسول اللّه – صلى اللّه علیه وسلم – قوموا ( عنّى ) » صحیح البخارى ، ج ۷ ، ص ۹ ، کتاب المرضى باب قول المریض قوموا عنّى . .

 

و این کار صحابه ، با آیه شریفه : ( إنّ الذین یؤذون اللّه ورسوله لعنهم اللّه فی‏الدنیا والآخره وأعدّ لهم عذاباً مهیناً ) الأحزاب : ۵۷ . چگونه قابل جمع است؟

 

۱۰ – اگر چنانچه با توجّه به گفتار عمر ، سخن رسول‏اکرم ( ص ) به هنگام وفات در اثر غلبه مرض و یا نستجیر باللَّه هذیان بوده و حجّت نیست ، پس چرا شما براى اثبات خلافت ابوبکر به سخن رسول گرامى ( ص ) به هنگام وفات استناد مى‏کنید که به عایشه فرمود : « مروا أبا بکر فلیصلّ » صحیح البخاری ، ج ۱ ص ۱۶۲ کتاب الأذان ، با وجوب صلاه الجماعه وص ۱۶۵ باب أهل العلم والفضل أحقّ بالإمامه . به ابوبکر بگو تا براى مردم نماز گزارد کما عن أحمد بن حنبل : بأنّه إنّما قدّمه من هو أقرأ ، لتفهم الصحابه من تقدیمه فی الإمامه الصغرى استحقاقه للإمامه الکبرى ، وتقدیمه فیها على غیره . کشاف القناع للبهوتی ، ج‏۱ ، ص ۵۷۳ ؛ المواقف ، ج ۸ ص ۳۶۵ . .

 

۱۱ – ولى با این‏که ابوبکر هنگام نوشتن وصیّت در اثر شدّت بیمارى بیهوش گردید و پس از آن‏که به‏هوش آمد دنباله وصیّت را نوشت ، کسى به وى نگفت « قد غلب علیه الوجع » و یا « الرجل یهجر » درد بر او غلبه کرده و یا هذیان مى‏گوید لما حضرت أبا بکر الصدیق الوفاه دعا عثمان بن عفان فأملى علیه عهده ، ثم أغمی على أبی بکر قبل أن یملی أحدا فکتب عثمان عمر بن الخطاب ، فأفاق أبو بکر فقال لعثمان کتبت أحدا ؟ فقال : ظننتک لما بک وخشیت الفرقه فکتبت عمر بن الخطاب فقال : یرحمک اللَّه ، أما لو کتبت نفسک لکنت لها أهلا . کنز العمال ، ج ۵ ، ص ۶۷۸ ؛ تاریخ مدینه دمشق لابن عساکر ، ج ۳۹ ، ص ۱۸۶ و ج ۴۴ ، ص ۲۴۸ ر . ک : تاریخ الطبرى ، ج ۲ ص ۳۵۳ ؛ سیره عمر لابن الجوزى : ۳۷ ؛ تاریخ ابن خلدون ، ج ۲ ص ۸۵ . .

 

بلکه همان کسى که نسبت هذیان به رسول اکرم ( ص ) داد ، براى مشروعیّت خلافت خویش به وصیّت ابوبکر به‏هنگام مرگ استناد کرد؟

 

عن إسماعیل بن قیس ، قال : رأیت عمر بن الخطاب وهو یجلس والناس معه وبیده جریده وهو یقول : « أیّها الناس اسمعوا وأطیعوا قول خلیفه رسول اللّه إنّه یقول : إنّى لم آلکم نصحاً قال : ومعه مولى لأبى بکر یقال له : شدید ، معه الصحیفه التى فیها استخلاف عمر » تاریخ الطبری ، ج ۲ ص ۶۱۸ . .

 

۱۲ – طبرانى و سیوطى و ذهبى نقل مى‏کنند : که رسول‏اکرم ( ص ) فرمود : هیچ امّتى پس از پیامبرش با هم اختلاف نکردند ، مگر این که گروه باطل آن‏ها بر گروه حقّ پیروز شدند ؛ « ما اختلفت امّه بعدنبیّها إلّا ظهر أهل‏باطلها على‏أهل‏حقّها » المعجم‏الأوسط ، ج ۷ ص ۳۷۰ ، الجامع الصغیر للسیوطی ، ج ۲ ص ۴۸۱ ، مجمع الزوائد ، ج ۱ ص ۱۵۷ ، سیر أعلام النبلاء ، ج ۴ ص ۳۱۱ ؛ تذکره الحفاظ ، ج ۱ ص ۸۷ ، عن الشعبی ولیس فی سنده موسى بن عبیده . .

 

با توجّه به این حدیث ، اختلافات شدید در سقیفه وپیروزى ابوبکر و عمر را چگونه توجیه مى‏کنید؟

 

 

 

افسانه اجماع بر بیعت ابوبکر

 

۱۳ – شما مى‏گویید : بیعت ابوبکر با اجماع تمام مهاجرین و انصار صورت گرفت ولى عمر بن خطّاب مى‏گوید : تمام مهاجرین با بیعت ابوبکر مخالف بودند وعلى ( ع ) و زبیر و طرفدارانشان نیز موافق نبودند : « حین توفى اللّه نبیّه -صلى اللَّه علیه وسلم- أنّ الأنصار خالفونا ، واجتمعوا بأسرهم فى سقیفه بنى ساعده وخالف عنّا على والزبیر ومن معهما » المعجم‏الأوسط ، ج ۷ ص ۳۷۰ ، الجامع الصغیر للسیوطی ، ج ۲ ص ۴۸۱ ، مجمع الزوائد ، ج ۱ ص ۱۵۷ ، سیر أعلام النبلاء ، ج ۴ ص ۳۱۱ ؛ تذکره الحفاظ ، ج ۱ ص ۸۷ ، عن الشعبی ولیس فی سنده موسى بن عبیده . ‏ صحیح البخارى ، ج ۸ ، ص ۲۶ ، کتاب المحاربین ، باب رجم الحبلى من الزنا . . ادعاى شما راست است ، یا عمر بن خطّاب؟

 

 

 

علماء بزرگ اهل سنت و انکار اجماع

 

۱۴ – شما براى مشروعیت خلافت ابوبکر به اجماع اهل حلّ و عقد استناد مى‏کنید و حال آن‏که استوانه‏هاى علمى شما منکر آن هستند .

 

ماوردى شافعى ( متوفّاى ۴۵۰ ) و ابویعلى حنبلى ( متوفّاى ۴۵۸ ) که به صراحت گفته‏اند : در بیعت ابوبکر ، اجماعى در کار نبوده و هر گونه سخن از اجماع ، گزاف است . « فقالت طائفه : لاتنعقد إلّا بجمهور أهل العقد والحلّ من کلّ بلد ، لیکون الرضا به عامّاً ، والتسلیم لإمامته إجماعاً ، وهذا مذهب مدفوع ببیعه أبی بکر -رضی اللّه- عنه على الخلافه باختیار من حضرها ، ولم ینتظر ببیعته قدوم غائب عنها » الأحکام السلطانیّه لماوردى ، ص ۳۳ ، الأحکام السلطانیّه ، لأبی‏یعلى محمد ابن الحسن الفراء ، ص ۱۱۷ . .

 

شما راست مى‏گویید ، یا این دو شخصیّت برجسته سنّى مذهب؟

 

۱۵ – شما مى‏گویید : تمامى صاحب نظران از اصحاب ومهاجرین در انعقاد بیعت ابوبکر دخالت داشتند و حال آن‏که مفسّر بزرگ شما قرطبى ( متوفّاى ۶۷۱ ) با صراحت منکر آن است و مدّعى است که خلافت ابوبکر فقط به واسطه بیعت عمر منعقد گردید ؛ « فإن عقدها واحد من أهل الحلّ والعقد فذلک ثابت ، ویلزم الغیر فعله ، خلافاً لبعض الناس حیث قال : لا ینعقد إلّا بجماعه من أهل الحلّ والعقد ، ودلیلنا : أنّ عمر ( رض ) عقد البیعه لأبی بکر » جامع أحکام القرآن ، ج ۱ ، ص ۲۷۲ – ۲۶۹ . .

 

۱۶ – راستى شما از چه اجماعى سخن مى‏گویید که متکلّم بزرگ شما ( اهل سنّت ) همانند امام الحرمین ( متوفّاى ۴۷۸ ) استاد غزالى ، منکر آن است! و مى‏گوید : در تشکیل امامت ، نیازى به اجماع نیست ، همان‏گونه که در امامت ابوبکر بدون آن‏که اجماعى در میان باشد وقبل از آن‏که خبر امامت آن در بلاد اسلامى به گوش اصحاب برسد ، حکم‏ها امضا گردید و بخشنامه‏ها صادر شد و در پایان نتیجه مى‏گیرد که : امامت با تأیید یک نفر از اهل حلّ و عقد تشکیل مى‏گردد ؛ « اعلموا أنّه لا یشترط فی عقد الإمامه ، الإجماع ، بل تنعقد الإمامه وإن لم تجمع الأمّه على عقدها ، والدلیل علیه أنّ الإمامه لمّا عقدت لأبی بکر ابتدر لإمضاء أحکام المسلمین ، ولم یتأن لانتشار الأخبار إلى من نأى من الصحابه فی الأقطار ، ولم ینکر منکر . فإذا لم یشترط الإجماع فی عقد الإمامه ، لم یثبت عدد معدود ولا حدّ محدود ، فالوجه الحکم بأنّ الإمامه تنعقد بعقد واحد من أهل الحلّ والعقد » الإرشاد فی الکلام ، ص ۴۲۴ ، باب فی الاختیار وصفته وذکر ما تنعقد الإمامه . .

 

 

 

۱۷ – شما کدام اجماعى را پشتوانه خلافت مى‏دانید که عضدالدین ایجى ( متوفّاى ۷۵۶ ) صاحب کتاب « المواقف » و از پایه‏گذاران کلامى اهل سنّت ، منکر آن است و به صراحت مى‏گوید : هیچ دلیل عقلى و نقلى بر اعتبار اجماع در کار نیست و همین‏که یک یا دو نفر از اهل حلّ و عقد اقدام به بیعت نمایند ، امامت تشکیل مى‏شود ، همان‏گونه‏اى که امامت ابوبکر با بیعت عمر وامامت عثمان با بیعت عبدالرحمان پسر عوف منعقد گردید ؛ « وإذا ثبت حصول الإمامه بالاختیار والبیعه ، فاعلم أنّ ذلک لا یفتقر إلى الإجماع ، إذ لم یقم علیه دلیل من العقل أو السمع ، بل الواحد والإثنان من أهل الحلّ والعقد کاف ، لعلمنا أنّ الصحابه مع صلابتهم فی الدین اکتفوا بذلک ، کعقد عمر لأبی بکر ، وعقد عبد الرحمن بن عوف لعثمان » .

 

و جالب اینجا است که وى اضافه مى‏کند : در امامت ابوبکر ، اجتماع مردم مدینه را هم لازم ندیدند تا چه رسد به اجتماع تمام امّت ؛ « ولم یشترطوا اجتماع مَن فی المدینه فضلاً عن اجتماع الأمّه . هذا ولم ینکر علیه أحد ، وعلیه انطوت الأعصار إلى وقتنا هذا » المواقف فی علم الکلام ، ج ۸ ، ص ۳۵۱ . !

 

و هم‏چنین ابن عربى مالکى ( متوفّاى ۵۴۳ ) از دیگر شخصیّت‏هاى بزرگ شما ( اهل سنّت ) مى‏گوید : در انتخاب امام ، نیاز به حضور تمام مردم در انتخابات نیست ، بلکه با شرکت یک یا دو نفر ، انتخابات صورت مى‏گیرد ؛ « لا یلزم فی عقد البیعه للإمام أن تکون من جمیع الأنام بل یکفی لعقد ذلک إثنان أو واحد » شرح سنن الترمذى ، ج ۳ ، ص ۲۲۹ . !

 

 

 

« فاعتبروا یا أولی الأبصار » .

 

آیا شما راست مى‏گویید یا این شخصیّت‏هاى بزرگ علمى؟

 

 

 

عمر و تهدید به قتل صحابه

 

۱۸ – اگر بیعت با یک یا دو نفر از اهل حلّ و عقد وبدون مشورت سایر مسلمین صحیح است ، چرا عمر تهدید به قتل کرد و گفت : اگر بعد از این ، کسى چنین کارى کند بیعت کننده و بیعت شونده کشته خواهند شد ؛ « من بایع رجلاً عن غیر مشوره من المسلمین فلا یبایع هو ولا الذی بایعه ، تغرّه أن یقتلا » صحیح البخارى ، ج ۸ ، ص ۲۶ ، کتاب المحاربین ، باب رجم الحبلى من الزنا . و اگر این کار خلاف شرع و حرام است و موجب مهدور الدم شدن مى‏شود ، چرا این حکم را در جریان سقیفه جارى نکرد؟

 

على ( ع ) ، ابوبکر و عمر را خائن مى‏داند؟

 

 

 

۱۹ – شما مى‏گویید : حضرت على ( ع ) ابوبکر و عمر را قبول داشت و حال آن که عمر در جمع تعداد زیادى از صحابه خطاب به على ( ع ) وعبّاس عموى پیامبر ( ص ) گفت : شما دونفر ، ابوبکر و مرا دروغگو و گنه‏کار ونیرنگ‏باز مى‏دانید ؛ « فلمّا توفّی رسول اللّه – صلى اللّه علیه وسلّم – قال أبو بکر : أنا ولیّ رسول اللّه ، فجئتما . . . فرأیتماه کاذباً آثماً غادراً خائناً . . . ثمّ‏توفّی أبوبکر فقلت : أنا ولیّ رسول‏اللَّه – صلى اللّه علیه وسلّم – وولیّ أبی بکر ، فرأیتمانی کاذباً آثماً غادراً خائناً » صحیح مسلم ، ج ۵ ، ص ۱۵۲ ، کتاب الجهاد ، باب ۱۵ ، حکم الفئ حدیث ۴۹ . .

 

شما راست مى‏گویید یا عمر!؟

 

۲۰ – خلیفه دوم شش نفر را تعیین کرد و گفت : این‏ها از میان خود یک نفر را انتخاب کنند ؛ یعنى هر یک از اینها لیاقت رهبرىِ امّت اسلامى و جانشینى پیامبر ( ص ) را دارند و اضافه کرد : اگر کسى از آن‏ها مخالفت کرد ، گردنش را بزنید عن عمر بن الخطاب أنّه قال لصهیب : صلّ بالناس ثلاثه أیّام ، وأدخل علیّاً وعثمان والزبیر وسعداً وعبد الرحمن بن عوف وطلحه ، إن قدم وأحضر عبداللّه بن عمر ، ولاشی‏ء له من الأمر ، وقم على رؤوسهم فإن اجتمع خمسه ورضوا رجلاً وأبى واحد ، فاشدخ رأسه ، أواضرب رأسه‏بالسیف ، وإن اتّفق أربعه فرضوا رجلاً منهم وأبى اثنان ، فاضرب رؤوسهما ، فإن رضی ثلاثه رجلاً منهم ، وثلاثه رجلاً منهم ، فحکموا عبد اللّه بن عمر ، فأی الفریقین حکم له فلیختاروا رجلاً منهم ، فإن لم یرضوا بحکم عبد اللّه بن عمر فکونوا مع الذین فیهم عبدالرحمان بن عوف ، واقتلوا الباقین إن رغبوا عمّا اجتمع علیه الناس . ( تاریخ الطبری ، ج ۳ ص ۲۹۴ ؛ تاریخ المدینه لابن‏شبه النمیری ، ج ۳ ص ۹۲۵ ؛ الکامل لابن الأثیر ، ج ۳ ص ۳۵ ) . !

 

چگونه دستور قتل کسى را مى‏دهد که شایستگى خلافت را دارد؟

 

 

 

رنجاندن فاطمه ( س ) خلاف کتاب و سنت

 

 

 

۲۱ – در صحیح بخارى و مسلم و دیگر کتب معتبر آمده است که حضرت رسول اکرم ( ص ) فرمود : فاطمه پاره تن من است و هرکس او را بیازارد و غضبناک کند مرا آزرده است : « فاطمه بضعه منّی فمن أغضبها أغضبنی » صحیح البخارى ، ج ۴ ص ۲۱۰ . وفی روایه مسلم : « إنّما فاطمه بضعه منّی یؤذینی ما آذاها » . صحیح مسلم : ۷ / ۱۴۱ . روى الحاکم عن على – علیه السلام- : قال : « قال رسول اللّه -صلى اللّه علیه وآله وسلم- : لفاطمه : إنّ اللَّه یغضب لغضبک ، ویرضى لرضاک » . ثمّ قال : هذا حدیث صحیح الإسناد ولم یخرجاه . المستدرک : ۳ / ۱۵۳ .

 

( لیس فیه ذکر خطبه بنت أبی جهل ) فلیراجع : مجمع الزوائد ، ج ۹ ص ۲۰۳ ؛ المعجم الکبیر للطبرانی ، ج ۱ ص ۱۰۸ ، ج ۲۲ ص ۴۰۱ ؛ تاریخ مدینه دمشق : ۳ / ۱۵۶ ؛ أسد الغابه ، ج ۵ ص ۵۲۲ ؛ الإصابه ، ج ۸ ص ۲۶۵ و۲۶۶ ؛ تهذیب التهذیب ، ج ۱۲ ص ۳۹۲ ؛ صحیح البخارى ، ج ۴ ص ۲۱۰ ؛ صحیح مسلم ، ج ۷ ص ۱۴۱ ؛ المصنف لابن أبی شیبه الکوفی ، ج ۷ ص ۵۲۶ ؛ السنن الکبرى للنسائی : ۵ / ۹۷ ، ح ۸۳۷۰ ؛ المعجم الکبیر للطبرانی ، ج ۲۲ ص / ۴۰۴ ؛ الجامع الصغیر للسیوطی ، ج ۲ ص ۲۰۸ ؛ تاریخ مدینه دمشق ، ج ۳ ص ۱۵۶ . .

 

و از طرفى در صحیح بخارى و مسلم نیز آمده است که فاطمه ( س ) از دست ابوبکر غضبناک شد و تا آخر عمر باوى سخن نگفت : « فغضبت فاطمه بنت رسول اللَّه – صلى اللَّه علیه وسلم – فهجرت أبا بکر فلم تزل مهاجرته حتّى توفّیت » صحیح البخارى ، ج ۴ ص ۴۲ ؛ صحیح مسلم ، ج ۵ ص ۱۵۴ ، فیه : فهجرته فلم تکلّمه حتّى توفّیت وعاشت بعد رسول اللَّه – صلى اللَّه علیه وسلم – سته أشهر فلمّا توفّیت دفنها زوجها علىّ بن أبی‏طالب لیلا ولم یؤذن بها ابابکر وصلّى علیها علیّ . .

 

وقرآن مى‏گوید : ( انّ الذین یؤذون اللّه ورسوله لعنهم اللّه فی الدنیا والآخره وأعدّ لهم عذاباً مهیناً ) الأحزاب : ۵۷ . . در حلّ این معضله چه پاسخى دارید؟

 

سهیلى از علماى بزرگ اهل سنّت ( متوفّاى ۵۸۱ ) به همین روایت استدلال نموده که هر کس به حضرت زهرا ( س ) اهانت کند ، کافر خواهد شد : « استدلّ به السهیلی على أنّ من سبّها کفر لأنّه یغضبه وأنّها أفضل من الشیخین » فیض القدیر شرح الجامع الصغیر للمناوی ، ج ۴ ص ۵۵۴ . .

 

ابن حجر در توجیه آن گفته : « وتوجیهه : إنّها تغضب ممّن سبّها وقد سوّى بین غضبها وغضبه ، ومن أغضبه -صلى اللّه علیه وسلم – یکفر » فتح الباری ، ج ۷ ص ۸۲ ؛ شرح المواهب للزرقانی المالکی ، ج ۳ ص ۲۰۵ . .

 

مناوى صاحب کتاب فیض القدیر از ابو نُعیم و دیلمى نقل کرده است که حضرت رسول اکرم ( ص ) فرمود : « فاطمه بضعه منّی من آذاها فقد آذانی ومن آذانی فقد آذى اللّه ، فعلیه لعنه اللّه مل‏ء السماء ومل‏ء الأرض » فیض القدیر شرح الجامع الصغیر للمناوی ، ج ۶ ص ۲۴ ، ح ۸۲۶۷ . .

 

۲۲ – با توجّه به مطالب فوق ، آیا تا کنون نسبت به سخنان ابوبکر که پس از خطبه حضرت زهرا ( س ) بیان کرد و بدترین اهانت و ناسزا را نسبت به حضرت على ( ع ) و حضرت صدیقه ( س ) داد ، فکر کرده‏اید : « إنّما هو ثعاله شهیده ذنبه ، مرب لکلّ فتنه ، هو الذی یقول : کرّوها جذعه بعدما هرمت ، یستعینون بالضعفه ، ویستنصرون بالنساء ، کأمّ طحال أحبّ أهلها إلیها البغی » السقیفه وفدک للجوهری ، ص ۱۰۴ ؛ شرح نهج البلاغه لابن أبی الحدید ، ج ۶ ص ۲۱۵ ؛ دلائل الإمامه للطبری ، ص ۱۲۳ . . در این عبارت ، حضرت على ( ع ) را به روباه و حضرت زهرا ( س ) را به دم آن تشبیه کرده است .

 

آیا پاسخ اجر رسالت : ( قل لا أسئلکم علیه أجراً إلّا المودّه فی القربی ) همین بود؟!

 

آیا این بود نتیجه آن همه سفارش و توصیه رسول گرامى ( ص ) در حقّ حضرت زهرا ( س ) ؟!

 

آیا چنین کسى شایستگى خلافت پیامبرى که مفتخر به ( إنّک لعلى خلق عظیم ) است را دارد؟

 

از شما مى‏خواهیم ، سخنانى که میان ابن ابى الحدید سنّى و استادش نقیب ، ردّ و بدل شده ملاحظه نمایید وخود به قضاوت بنشینید! قال ابن أبی الحدید : قلت : قرأت هذا الکلام على النقیب أبی یحیى جعفر بن یحیى بن أبی زید البصری وقلت له : من یعرض ؟ فقال : بل یصرّح . قلت : لو صرّح لم أسالک . فضحک وقال : بعلیّ بن أبى طالب علیه السلام ، قلت : هذا الکلام کلّه لعلی یقوله؟ ! قال : نعم ، إنّه الملک یا بُنیّ . قلت : فما مقاله الأنصار؟ قال : هتفوا بذکر علی ، فخاف من اضطراب الأمر علیهم ، فنهاهم . . . وثُعاله : اسم الثعلب علم غیر مصروف ، ومثّل ذؤاله للذئب ، وشهیده ذنبه ، أی لا شاهد له على ما یدّعی إلّا بعضه وجزء منه ، وأصله مثل قالوا : إنّ الثعلب أراد أن یغری الأسد بالذئب ، فقال : إنّه قد أکل الشاه التی کنت قد أعددتهإ؛!!”" لنفسک ، وکنت حاضراً ، قال : فمن یشهد لک بذلک؟ فرفع ذنبه وعلیه دم ، وکان الأسد قد افتقد الشاه ، فقبل شهادته وقتل الذئب . . . وأمّ طحال : إمرأه بغى فی الجاهلیّه ، ویضرب بها المثل فیقال : أزنى من أمّ طحال . شرح نهج البلاغه ، ج ۶ ص ۲۱۵ .

 

مخالفت فاطمه ( س ) ، سند بطلان خلافت

 

 

 

۲۳ – در کتب معتبر از رسول اکرم ( ص ) نقل شده : « من مات بغیر إمام مات میته جاهلیّه » مسند أحمد ، ج ۴ ، ص ۹۶ ؛ المعجم الکبیر للطبرانى ؛ ج ۱۹ ، ص ۳۸۸ ؛ مجمع الزوائد للهیثمى ، ج ۵ ، ص ۲۱۸ ؛ شرح نهج البلاغه لابن أبی الحدید ، ج‏۹ ، ص ۱۵۵ وى گفته : « وأصحابنا کافّه قائلون بصحّه هذه القضیّه » . .

 

هر کس بدون امام از دنیا برود مرده او همانند مردگان دوران جاهلیت است .

 

و بخارى در صحیح خود توسّط ابن عبّاس از رسول اکرم ( ص ) نقل کرده است که فرمود : « لیس أحد یفارق الجماعه قید شبر فیموت إلّا مات میته جاهلیّه » صحیح البخاری ، ج ۸ ص ۱۰۵ ، کتاب الأحکام ، باب السمع والطاعه للإمام . .

 

هر کس از جامعه اسلامى به مقدار یک وجب دور شده و جدا شود ، مرگ او همانند مرگ جاهلیت است .

 

و مسلم نیز در صحیح خود به واسطه ابو هریره از رسول‏مکرّم ( ص ) آورده است که فرمود : « من خرج عن الطاعه وفارق الجماعه فمات ، مات میته جاهلیّه » صحیح مسلم ، ج ۶ ص ۲۱ ، کتاب الإماره ، باب الأمر بلزوم الجماعه . .

 

کسى که از فرمان حاکم سرپیچى نموده و از جامعه مسلمانان جدا شود همانند مردگان زمان جاهلیت از دنیا خواهد رفت .

 

حال از شما مى‏پرسیم که تکلیف حضرت صدیقه طاهره ( س ) که با ابوبکر بیعت نکرد چه مى‏شود؟ با این‏که در حقّ او آیه تطهیر نازل شده و صدها روایت از رسول گرامى ( ص ) در فضیلت او رسیده است ، مانند : « فاطمه سیّده نساء هذه الأمّه » و یا « سیّده نساء اهل الجنّه » فی صحیح البخاری : قال رسول اللّه یا فاطمه ألا ترضین ان تکونی سیّده نساء المؤمنین أو سیّده نساء هذه الامّه . صحیح البخارى ، ج ۷ ، ص ۱۴۲ ، کتاب بدء الخلق باب علامات النبوّه ، کتاب الاستئذان ، باب من ناجى بین یدی الناس ؛ صحیح مسلم ، ج‏۷ ، ص‏۱۴۳ کتاب فضائل الصحابه باب ( ۱۵ ) باب من فضائل فاطمه بنت النبی – صلى اللَّه علیه وآله – ح ۹۹ وهم‏چنین آمده : فاطمه سیّده نساء اهل الجنّه . صحیح البخارى ، ج‏۴ ، ص‏۲۰۹ و۲۱۹ . .

 

آیا روایات « مات میته جاهلیّه » قابل اعتماد نیست؟ یا نستجیر باللّه حضرت زهرا ( س ) به سخن و سنّت پیامبر عمل ننمود؟ و یا ابوبکر را شایسته جانشینى نمى‏دانست؟

 

 

 

 

 

تعیین خلیفه به دست خدا

 

۲۴ – شما مى‏گویید پیامبر اکرم ( ص ) کسى را براى پیشوایى مردم معیّن نکرد و تعیین آن را به عهده مردم نهاد در حالى که این نظریه مخالف کتاب و سنّت است .

 

زیرا خداوند – تبارک وتعالى – در باره حضرت ابراهیم مى‏گوید : ما تو را به عنوان امام و پیشواى مردم معیّن مى‏کنیم ؛ ( إنّی جاعلک للنّاس إماماً ) البقره : ۱۲۴ . .

 

ودر باره حضرت داوود مى‏گوید : ما تو را خلیفه روى زمین قرار دادیم پس در میان مردم ، حاکم به‏حق باش ؛ ( یا داود إنّا جعلناک خلیفه فی‏الأرض فاحکم بین الناس بالحقّ ) ص : ۲۶ . .

 

حضرت موسى از خداوند مى‏خواهد که جانشین بعد از او را معیّن نماید ؛ ( واجعل لى وزیراً من أهلی ) طه : ۲۹ . .

 

خداوند نیز در پاسخ دعاى حضرت موسى فرمود : ( قال قد أوتیت سؤلک یا موسى ) طه : ۳۶ . .

 

خداوند در رابطه با بنى اسرائیل نیز مى‏فرماید : از میان ملّت بنى اسرائیل ، افرادى را به عنوان رهبر و پیشوا انتخاب نمودیم ( وجعلنا منهم أئمّه یهدون بأمرنا ) السجده : ۲۴ . .

 

پس در تمامى این آیات ، انتخاب خلیفه ، به خداوند نسبت داده شده و تعیین پیشوا و حاکم فقط به دست خداوند صورت مى‏پذیرد .

 

و هم‏چنین علماى بزرگ اهل‏سنّت مانند ابن هشام وابن کثیر و ابن حبّان و دیگران نقل کرده‏اند : هنگامى که رسول‏اکرم ( ص ) ، قبایل عرب را به سوى اسلام دعوت مى‏فرمود ، بعضى از شخصیّت‏هاى بزرگ قبایل ، مانند : بنى عامر بن صعصعه ، به حضرت گفتند : اگر ما تو را یارى کنیم و کار تو بالا بگیرد ، آیا ریاست و جانشینى بعد از تو ، به ما خواهد رسید؟ « أیکون لنا الأمر من بعدک؟ »

 

حضرت پاسخ داد : تعیین رهبرى به دست من نیست ؛ بلکه به دست خدا است و هر کس را که بخواهد ، انتخاب خواهد کرد : « الأمر إلى اللّه یضعه حیث یشاء » .

 

وى گفت : ما حاضر نیستیم خود را فداى اهداف تو کنیم ، و پس از پیروزى ، منصب ریاست به افراد دیگر برسد : « فقالوا : أنهدف نحورنا للعرب دونک ، فإذا ظهرت کان الأمر فی غیرنا؟ لاحاجه لنا فی هذا من أمرک » الثقات لابن حبّان ، ج ۱ ص ۸۹ ؛ البدایه والنهایه لابن کثیر ، ج ۳ ، ص ۱۷۱ . .

 

و هم‏چنین مشابه این قضیه با قشیر بن کعب بن ربیعه اتّفاق افتاد و او نیز به رسول اکرم ( ص ) گفت : اگر بهره‏اى از ریاست در حکومت اسلامى نصیب ما نشود ، ما حاضر نیستیم به تو ایمان بیاوریم‏ ر . ک : سیره ابن هشام ، ج ۲ ، ص ۲۸۹ ؛ السیره النبویّه لابن‏کثیر ، ج ۲ ، ص ۱۵۷ ؛ مع المصطفى للدکتوره بنت الشاطئ ، ص ۱۶۱ . .

 

رسول گرامى ( ص ) ، در بدترین موقعیّتى که نیاز مبرم به نیرو و کمک داشت ، حاضر نشد با وعده جانشینى ، مساعدت قبایل را جذب نماید .

 

و هم‏چنین هوذه ، پادشاه یمامه که به اسلام دعوت شد ، گروهى را خدمت حضرت گسیل نمود و پیام داد اگر چنانچه بهره‏اى از ریاست ، نصیب او شود ، حاضر است اسلام بیاورد و مسلمین را یارى دهد ، ولى رسول گرامى ( ص ) نپذیرفت و فرمود : حتّى اگر ریاست بر یک قطعه زمین رها شده را بخواهد ، به وى نخواهم داد طبقات ابن سعد ، ج ۱ ص ۲۶۲ ؛ نصب الرایه لزیعلی ، ج ۶ ص ۵۶۷ . .

 

 

 

قیام ناکثین و قاسطین بر ضدّ حاکم اسلامى

 

 

 

۲۵ – در صحیح بخارى و مسلم از قول رسول اکرم ( ص ) آمده است : اگر از رهبر اسلامى کار ناخوشایندى هم دیدید ، باید تحمّل کنید و صبر پیشه نمایید ، زیرا هر کس از گروه مسلمین به اندازه یک وجب هم جدا شود ، مرگ او همانند مرگ جاهلیّت است : « من رأى من أمیره شیئاً یکرهه فلیصبر علیه فإنّه من فارق الجماعه شبراً فمات ، مات میته جاهلیّه » صحیح البخاری ، ج ۸ ص ۸۷ ، أوّل کتاب الفتن ؛ صحیح مسلم ، ج ۶ ص ۲۱ ، کتاب الإماره ، باب الأمر بلزوم الجماعه عند ظهور الفتن . .

 

 

 

و در مسند احمد بن حنبل و صحیح ترمذى آمده : یک وجب از توده مردم جدا شدن ، موجب خروج از دین اسلام است : « من فارق الجماعه شبرا فقد خلع ربقه الاسلام من عنقه » مسند أحمد ، ج ۵ ص ۱۸۰ ؛ سنن أبی داود ، ج ۲ ص ۴۲۶ ؛ سنن الترمذی ، ج ۴ ص ۲۲۶ ؛ المستدرک ، ج ۱ ص ۱۱۷ وصحّحه . وهکذا رواه الحاکم فی‏المستدرک ، ج ۱ ص ۷۷ ، ثمّ قال : هذا حدیث صحیح على شرط الشیخین وج ۱ ص ۱۱۷ قائلاً : وقد روى هذا المتن عبد اللَّه بن عمر باسناد صحیح على شرطهما ، وهکذا فی‏ج ۱ ص ۴۲۲ وقال : هذا حدیث صحیح على شرط الشیخین ولم یخرجاه وفى مجمع الزوائد ، ج ۵ ص ۲۱۷ قائلاً : رواه أحمد ورجاله ثقات رجال الصحیح خلا علیّ بن إسحاق السلمی وهو ثقه . . طبرانى و هیثمى از رسول گرامى ( ص ) نقل کرده‏اند : اگر کسى به مقدار بند کمان از جماعت جدا شود نماز و روزه او مورد قبول نیست و بدن او هیزم جهنّم خواهد بود : « فمن فارق الجماعه قید قوس لم تقبل منه صلاه ولا صیام وأولئک هم وقود النار » المعجم الکبیر ، ج ۳ ص ۳۰۲ ؛ مجمع الزوائد ، ج ۵ ص ۲۱۷ . .

 

با توجّه به این روایات ، مى‏پرسیم : تکلیف کسانى که‏در برابر على بن ابى طالب ( ع ) که بعد از قتل عثمان به عنوان حاکم رسمى جامعه اسلامى بود ، قیام کردند چه مى‏شود؟

 

 

 

نسبت به عایشه و طلحه و زبیر و . . . که از جماعت اسلامى جدا شدند و باعث فتنه خانمان‏سوزى گردیدند وباعث نابودى هزاران مسلمان شدند ، چه توجیهى دارید؟

 

 

 

اگرمى‏گویید ، آن‏ها در این خلاف بزرگ که باعث کشته شدن هزاران مسلمان شدند ، اجتهاد کردند وخطاکردند ، به شما خواهند گفت : بنابر این ، دیگر خطاکارى درعالم یافت نخواهد شد ؛ چون هرکس کار خلافی مى‏کند ، قطعاً براى خود توجیه و تأویلى دارد؟

 

راستى تکلیف معاویه که در برابر خلیفه به حقّ قیام کرد و فتنه‏اى در میان مسلمین ایجاد کرد که آثار او بعد از پانزده قرن ، مشهود است ، چه مى‏شود؟

 

و جالب این که حاکم نیشابورى و طبرانى و سیوطى از قول معاویه ، از رسول اکرم ( ص ) نقل کرده که هر فردى از افراد جامعه ، از جماعت مسلمین یک وجب هم جدا شود داخل آتش جهنّم خواهد شد : « من فارق الجماعه شبراً دخل النار » مستدرک الحاکم ، ج ۱ ص ۱۱۸ ؛ المعجم الکبیر للطبرانى ، ج ۶ ص ۵۳ ؛ الدرالمنثور ، ج ۵ ص ۱۱۳ ؛ کنز العمال ، ج ۱ ص ۲۰۸ ، ح ۱۰۳۹ . .

 

اگر مى‏گویید : معاویه هم به عنوان خلیفه بود ، چون مردم شام با وى بیعت کرده بودند ، خواهیم گفت : مطابق روایت صحیح مسلم از رسول اکرم ( ص ) اگر با دو نفر به عنوان خلیفه بیعت شود ، وظیفه مردم حمایت از خلیفه نخستین و کشتن خلیفه اخیر است : « اذا بویع لخلیفتین فاقتلوا الآخرمنهما » صحیح مسلم ، ج ۶ ص ۲۳ ، کتاب الإماره ، باب اذا بویع لخلیفتین . روى الطبرانی عن أبی‏هریره قال : قال رسول اللَّه – صلى اللّه علیه وسلم- : « اذا بویع لخلیفتین فاقتلوا الأحدث منهما » . المعجم الأسط ، ج ۳ ص ۱۴۴ . قال القرطبی : وإذا بویع لخلیفتین فالخلیفه ، الأوّل ، وقتل الآخر ، تفسیر القرطبی ، ج ۱ ص ۲۷۲ . .

 

 

 

شهادت عمار ، سند بطلان معاویه

 

راستى مگر مطابق روایات متواتر ، پیامبر گرامى ( ص ) نفرمود : عمّار یاسر را گروه باغى و تجاوزگر وستمکار ، خواهد کشت : « تقتله الفئه الباغیه یدعوهم إلى اللّه ویدعونه إلى النار » صحیح البخاری ، ج ۳ ص ۲۰۷ ، کتاب الجهاد باب مسح الغبار عن الناس فی السبیل ؛ صحیح مسلم ، ج ۸ ص ۱۸۶ ، کتاب الفتن ، باب لا تقوم الساعه حتّى یمر الرجل بقبر الرجل ، من دون جمله « یدعوهم إلى النار . . . » ، قد صرّح بتواتره الذهبی فی سیر أعلام النبلاء ، ج ۱ ص ۴۲۱ . .

 

مگر نفرمود : قاتل عمّار در میان آتش جهنّم است؟

 

 

 

« إنّ عمار قاتله وسالبه فی النار » المستدرک ، ج ۳ ص ۳۸۷ ، ثمّ قال : صحیح على شرط الشیخین ولم یخرجاه وهکذا صحّحه الذهبی فی هامشه . .

 

این روایت به قدرى محکم و غیر قابل انکار بود که پس از شهادت عمّار عدّه‏اى از دوستان معاویه ؛ مانند عمرو بن عاص ، در حقّانیّت معاویه گرفتار تردید شده واز جنگ دست کشیدند و جمعى زیادى هم به پیروى از عمرو بن عاص از صحنه جنگ با على ( ع ) کنار رفتند ؛ « إنّ عمرو بن العاص کان وزیر معویه فلما قتل عمار بن یاسر أمسک عن القتال وتابعه على ذلک خلق کثیر فقال له معویه لِم لا تقاتل ؟ قال قتلنا هذا الرجل وقد سمعت رسول اللَّه – صلى اللَّه علیه وسلم- یقول : تقتله الفئه الباغیه ، فدلّ على أنّا نحن بغاه » إحقاق الحق ، ج ۸ ص ۴۴۸ عن نور الأبصار للشبلنجی ، ص‏۹۰ ؛ خلاصه عبقات الأنوار : ۳ / ۵۹ ؛ نفحات الأزهار ، ج ۳ ، ص ۵۴ . .

 

وقتى که معاویه موقعیّت را چنین خطرناک دید ، به عمرو بن عاص گفت : ساکت باش ، به خدا سوگند تو همواره در میان نجاست خود غوطه‏ور بودى ، مگر عمّار را ما کشتیم؟ عمّار به دست على و یاران او کشته شد ؛ چون آنها وى را از خانه‏اش بیرون کشیدند و در برابر شمشیرها و نیزه‏هاى ما قرار دادند .

 

« فقال‏معویه : دحضت‏فی‏بولک ، أونحن‏قتلناه؟ إنّماقتله علی وأصحابه جاؤا به حتّى‏ألقوه بین‏رماحنا أو قال بین سیوفنا » مسند أحمد ، ج ۴ ص ۱۹۹ ، مجمع الزوائد ، ج ۷ ص ۲۴۲ ثمّ قال : رواه أحمد وهو ثقه ، المستدرک ، ج ۲ ص ۱۵۵ قائلاً : هذا حدیث صحیح على شرط الشیخین ولم یخرجاه بهذه السیاقه . .

 

حضرت امیر ( ع ) وقتى که این توجیه ناموجّه معاویه را شنید ، فرمود : در این صورت باید بگویند : حمزه وشهداى احد را حضرت رسول اکرم ( ص ) کشت ؛ چون حضرت بود که آنان را از خانه هایشان بیرون کشید : « لو کنت أنا قتلت عمّاراً لأنّی أخرجته لکان رسول اللّه قتل حمزه وجمیع من قتل فی حربه لأنه هو المخرج لهم » المعیار والموازنه ، ص ۹۷ ؛ وقعه صفّین ، ص ۳۴۳ ؛ صحیح شرح العقیده الطحاویّه لحسن بن علی السقاف ، ص ۶۴۲ ؛ النصائح الکافیه ، ص ۳۹ . .

 

 

 

وحکم بن حزم بأنّ الصحابه کلّهم من أهل الجنّه قطعاً ( الإصابه ، ج ۱ ص ۱۹ ) . و راه هر گونه نقد و بررسى درباره آنان مسدود است‏ وقال ابن الأثیر : کلّهم عدول لا یتطرّق إلیهم الجرح . أسد الغابه ، ج ۱ ص ۳ . و اگر کسى بخواهد ، کار آنان را مورد کوچکترین نقد و بررسى قراردهد ، به زندقه وخروج از دین اسلام متهم خواهد شد ؛ « قال أبوزرعه : إذا رأیت الرجل ینتقص أحداً من‏أصحاب رسول‏اللَّه – صلّى‏اللَّه‏علیه‏وسلم – فاعلم انه زندیق » .

 

چون بر این باورید که صحابه ، ناقلان کتاب و سنّت هستند و هر گونه نقد آنان ، در حقیقت زیر سؤال بردن کتاب و سنّت است‏ ذلک أنّ الرسول – صلى اللّه علیه وسلم – عندنا حقّ والقرآن حقّ وانّما أدّى إلینا هذا القرآن والسنن أصحاب رسول اللَّه صلّى‏اللَّه علیه وسلم وانّما یریدون ان یجرحوا شهودنا لیبطلوا الکتاب والسنّه والجرح بهم أولى وهم زنادقه . الکفایه فی علم الروایه ص ۶۷ . .

 

کار به جایى رسیده که برخى از فقهاى شما فتوا داده‏اند که نقد صحابه موجب ارتداد و مخالفت با اسلام است و پاسخ آن جز شمشیر نیست ؛ « قال السرخسی : من طعن فیهم فهو ملحد ، منابذ للإسلام ، دواؤه السیف ، إن لم یتب » اُصول السرخسی ، ج ۲ ص ۱۳۴ . .

 

و یکى از مهمّ‏ترین اشکال شما بر شیعه در طول تاریخ این بود که آنان ، بر عملکرد برخى از صحابه معترض بوده و کار آنان را مخالف با کتاب و سنّت مى‏دانستند وهمین موضوع را وسیله تفسیق و تکفیر آنان قرار داده‏اند .

 

جا دارد در این‏جا چند سؤال با برادران آزاداندیش اهل سنّت مطرح کنیم ، به امید آن که مقدارى فکر خود را به کار بیندازند و ببینند که این طرز تفکّر ، تا چه حدّى با قرآن و سنّت راستین رسول گرامى ( ص ) مطابقت دارد؟

 

۲۶ – آیا این عدالت و عصمت ، مخصوص عدّه‏اى از صحابه پیامبر اسلام ( ص ) است و یا صحابه دیگر پیامبران نیز از این ویژگى بهره‏مند بودند؟

 

۲۷ – آیا این ادعا ، پشتوانه قرآنى و روایى هم دارد ویا فقط نظریّه برخى علماى تندرو و افراطى است؟

 

 

 

گسترش نفاق میان صحابه

 

۲۸ – در قرآن ، آیات متعدّدى ، خطر منافقان را گوشزد نموده و به مذمّت آنان پرداخته و حتّى یک سوره مستقلّ درباره آنان نازل شده و اعلام نموده که بدترین جایگاه جهنّم به آنان اختصاص دارد ( إنّ المنافقین فی الدرک الأسفل من النار ) نساء : ۱۴۵ . و به تعبیر بعضى از علماى اهل سنّت ، نزدیک به یک سوّم قرآن در باره منافقان ومذمّت و خیانت آنان مى‏باشد ر . ک : « النفاق والمنافقون » ، استاد إبراهیم علی سالم مصری . .

 

آیا این منافقان ، طیف مستقلّ و شناخته شده‏اى بودند وعضو صحابه رسول گرامى ( ص ) به شمار نمى‏آمدند ، ویا جزء صحابه بودند؟

 

پاسخ شما هر چه باشد ، از آیات قرآنى این چنین استفاده مى‏شود که منافقان در زمان رسول اکرم ( ص ) یک گروه و باند قدرتمندى بودند و خطر بزرگى براى جامعه اسلامى به‏شمار مى‏آمدند ، و فعّالیّت آنان آن‏چنان حساب شده و سرّى بود که حتّى از دیدگاه حاکم اسلامى نیز پوشیده مانده بود : ( وَمِمَّنْ حَوْلَکُم مِّنَ الْأَعْرَابِ مُنَفِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِینَهِ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَاتَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ ) التوبه : ۱۰۰ . .

 

۲۹ – آیا تمامى این منافقان بعد از رحلت رسول گرامى ( ص ) همه یک‏جا مردند و از بین رفتند و نسل آنان براى همیشه در تاریخ منقرض گردید و یا در میان مردم و جزو مردم بودند؟

 

پس اگر منافقان ، این چنین با مسلمانان مخلوط شده بودند که رسول اکرم ( ص ) نیز آنان را نمى‏شناخت ، آیا مى‏شود گفت همه صحابه عادل بودند؟

 

۳۰ – در صحیح مسلم آمده است که حضرت فرموده : « فی أصحابی إثناعشر منافقاً » ( ۱ ) صحیح‏مسلم ، ج ۸ ص ۱۲۲ ؛ مسندأحمد ، ج ۴ ص ۳۲۰ ؛ البدایه والنهایه لإبن‏کثیر ، ج ۵ ص ۲۰ . ، میان اصحاب من ، ۱۲ نفر از منافقین هستند و توطئه مى‏کنند ، آیا با این وضع ، جایى براى حکم به عدالت همه صحابه باقى مى‏ماند؟

 

 

 

وحشت خلیفه دوّم از آلودگى به نفاق

 

باند منافقان آن‏چنان گسترده و پیچیده بود و نفاق آنچنان در میان صحابه رسوخ کرده بود که هر یک از صحابه پیامبر ، وحشت آن را داشت که با نزول آیه قرآن ، پرده از اسرار خائنانه وى برداشته شود و در میان مردم ، رسوا و مفتضح شود ؛ به‏طورى که خلیفه دوّم عمر بن خطّاب مى‏گوید : به هنگام نزول سوره برائت که پرده از توطئه منافقان برداشته شد ، بر این باور شدیم که در باره هر یک از ما آیه‏اى نازل شود و کارهاى خلاف ما را برملا سازد : « ما فرغ من تنزیل براءه حتّى ظننّا أن لن یبقى منّا أحد إلّا ینزل فیه شی‏ء » زاد المسیر ، ج ۳ ص ۳۱۶ . .

 

در روایت دیگر از وى آمده است که باید سوره توبه را سوره عذاب نامید زیرا این سوره آن‏چنان مردم را رسوا ساخت که نزدیک بود کسى سالم نماند : « أنّ عمر – رضى اللّه عنه – قیل : له سوره التوبه ، قال : هی إلى العذاب أقرب! ما أقلعت عن الناس حتّى ما کادت تدع منهم أحداً » .

 

آیا با الدر المنثور ، ج ۳ ص ۲۰۸ . توجّه به مطالبى که گفته شد ، مى‏شود گفت : که تمامى صحابه پیامبر عادل بوده‏اند و بهشت بر آنان واجب است؟ وآیا این عقیده ، بر خلاف قرآن و نظریّه خلیفه نیست؟

 

۳۱ – ابن کثیر از علماى بزرگ اهل سنّت مى‏گوید : عمر بن خطّاب براى هر یک از صحابه پیامبر که از دنیا مى‏رفت ، اگر حذیفه ( منافق شناس عصر ) شهادت بر سلامتى او از نفاق نمى‏داد ، بر جنازه او نماز نمى‏خواند :

 

« إنّ عمر بن الخطاب – رضی اللّه عنه – کان إذا مات رجل ممّن‏یرى أنّه منهم ، نظر إلى‏حذیفه فإن صلّى‏علیه‏وإلّا ترکه » تفسیر ابن کثیر ، ج ۲ ص ۳۹۹ . .

 

شما که مى‏گویید : نقد عملکرد صحابه ، با زندقه و کفر برابر است ، این کار عمر را چگونه توجیه مى‏کنید؟

 

۳۲ – راستى تا کنون از خود پرسیده اید که چرا عمر بن خطّاب حذیفه ( منافق شناس عصر ) را سوگند مى‏داد که آیا من هم در میان آن توطئه گران بودم یا خیر؟

 

« قال ابن کثیر : وروینا عن أمیر المؤمنین عمر بن الخطاب -رضی‏اللَّه‏عنه- أنّه قال لحذیفه : أقسمت علیک باللَّه ، أنامنهم؟ » تفسیر ابن کثیر ، ج ۲ ص ۳۹۹ ، البدایه والنهایه ، ج ۵ ص ۲۵ ، سنه تسع من الهجره ، ذکر غزوه تبوک ؛ جامع البیان للطبری ، ج ۱۱ ص ۱۶ . .

 

۳۳ – چرا سایر صحابه پاک رسول اللّه ( ص ) مانند : سلمان ، ابوذر ، مقداد و . . . این سؤال را از حذیفه نمى‏کردند؟ مگر عمر نسبت به خود شک داشت؟

 

۳۴ – مگر شما نمى‏گویید که عمر ، جزو عشره مبشّره وده نفرى است که پیامبر گرامى ( ص ) به آنان بشارت قطعى بهشت داده است؟

 

و آیا این سؤال عمر ، شک و تردید در سخن پیامبر نیست؟ و یا حدیث « عشرهمبشّره » را ساختگى و بى‏پایه مى‏دانید؟

 

 

 

طرح ترور رسول گرامى ( ص ) توسّط منافقان

 

۳۵ – به هنگام مراجعت رسول اکرم ( ص ) از جنگ تبوک ، افرادى که تصمیم به ترور حضرت گرفتند چه کسانى بودند؟!

 

آیا این‏تصمیم‏شوم ، توسّطیهودیان و مشرکان گرفته شد ویا همین صحابه حضرت بودندکه به این کار خطرناک دست زدند؟ اگر خداوند ، حضرت را از شرّ این توطئه محافظت نمى‏کرد ، جامعه اسلامى با چه فاجعه بزرگى مواجه مى‏گشت؟

 

۳۶ – آیا همه آن منافقان که قلب مقدّس رسول‏گرامى ( ص ) را به درد آوردند ، بعد از حضرت ، کجا رفتند که هیچ اسم و رسمى از آنان در تاریخ نیست؟

 

آیا خداى نا خواسته ، وجود مبارک رسول اکرم ( ص ) عامل نفاق بود و با عروج حضرت به ملأ اعلى ، آنان به بهترین و پاک‏ترین انسان‏هاى روى زمین مبدّل شدند؟ که هر گونه نقد و جرح آنان گناه نابخشودنى به شمار مى‏آید؟

 

 

 

آیا خلفاى راشدین ، با تبلیغ و پیگیرى خود ، آنان را اصلاح نموده و با اکسیر مؤمن آفرین ، روحیه نفاق آنان را به ایمان تبدیل نمودند . یا این‏که بعد از رسول اکرم ( ص ) نفاق علنى با نفاق سرّى با یکدیگر هم‏پیمان گردیدند وپست‏هاى کلیدى را میان خود تقسیم نموده و در برابر اعتراض دیگران کار خود را به نوعى توجیه کردند : « نستعین‏بقوّهالمنافق ، وإثمه علیه » عن عبدالملک بن‏عبید قال : قال عمر بن الخطاب : « نستعین بقوّه المنافق ، وإثمه علیه » . المصنف لابن أبی شیبه ، ج ۷ ص ۲۶۹ ، ح‏۱۲۰ ؛ کنز العمال ، ج ۴ ، ص ۶۱۴ . . از نیروى منافقان بهره مى‏بریم و گناه آنان بعهده خودشان مى‏باشد!

 

 

 

راستى چرا از میان آن‏همه صحابه ، فقط عمر بن خطّاب ، حذیفه یمانى را سوگند مى‏دهد که آیا من هم جزء منافقانى بودم که در توطئه قتل و ترور پیامبر گرامى ( ص ) شرکت داشتم : « وذکر لنا أنّ عمر قال لحذیفه أنشدک اللّه أمنهم أنا ؟ قال لا ، ولا أومن منها أحداً بعدک » تفسیر ابن کثیر ، ج ۲ ص ۳۹۹ ؛ جامع البیان للطبری ، ج ۱۱ ص ۱۶ . .

شرکت خلفا در ترور نا فرجام رسول اکرم ( ص )

 

بنا به نقل ابن حزم اندلسى – از علماى بزرگ اهل سنّت در کتاب فقهى خود « المُحَلّى‏ » – نام ابوبکر ، عمر وعثمان در میان چهره‏هایى که ترور رسول اکرم ( ص ) را طراحى کردند به چشم مى‏خورد ؛ « إنّ أبابکر وعمر وعثمان وطلحه وسعد بن أبی وقّاص أرادوا قتل النبی ( ص ) وإلقاءه من العقبه فی تبوک » المحلّى : ۱۱ / ۲۲۴ . تحقیق أحمد محمد شاکر ، ط . دار الجیل ودار الآفاق الجدیده ، بیروت . والمحلّى : ۱۲ / ۱۶۰ مسأله ۲۲۰۳ ط . دار الفکر ، تحقیق : الدکتور عبد الغفّار سلیمان البنداری . .

 

یکى از مهم‏ترین سؤالى‏که مطرح است این است که آیا این مطلب را قبول دارید؟ و در صورت پذیرفتن ، چه توجیهى براى آن دارید؟

 

گرچه ابن حزم‏ قال الذهبی : ابن حزم ، الإمام الأوحد ، البحر ، ذو الفنون والمعارف ، . . . فإنّه رأس فی علوم الاسلام ، متبحر فی النقل ، عدیم النظیر . سیر أعلام النبلاء ، ج ۱۸ ص ۱۸۴ وقریب من هذا فى العبر ، ج ۳ ص ۲۳۹ ؛ دول الإسلام ، ج ۱ ص ۲۰۷ .

 

قال‏السمعانی : ابن حزم ، من أفضل أهل عصره بالأندلس وبلادالمغرب . الأنساب – الیزیدی . وقال السیوطی : وکان صاحب فنون وورع وزهد ، وإلیه المنتهى فی الذکاء والحفظ وسعه الدائره فی العلوم . طبقات الحفّاظ : ۴۳۶ . قال الزرکلی : عالم الأندلس فی عصره ، وأحد أئمّه الإسلام ، کان فی الأندلس خلق کثیر ینتسبون إلى مذهبه . الأعلام ، ج ۴ ص ۲۵۴ . به خاطر وقوع ولید بن جُمَیع در سند آن ، روایت را تضعیف مى‏کند ولى با مراجعه به کتب رجالى اهل سنّت روشن مى‏شود که غالب رجال شناسان وى را توثیق نموده‏اند کما صرّح بوثاقته العجلى تاریخ الثقات ص ۴۶۵ ، رقم ۱۷۷۳ . وقال ابن سعد : کان ثقه وله أحادیث . طبقات ، ج ۶ ص ۳۵۴ . وأورده ابن حبّان فی الثقات . کتاب الثقات ، ج ۵ ص ۴۹۲ . وقد نقل الذهبی وابن أبی حاتم عن أبی عبداللّه بن أحمد بن حنبل قال : قال أبی : لیس به بأس . وعن یحیى بن معین أنّه قال : ثقه وقال أبو حاتم : صالح الحدیث . وقال أبو زرعه : لا بأس به . الجرح و التعدیل ، ج ۹ ص ۸ ، رقم ۳۴ وتهذیب الکمال ، ج ۳۱ ص ۳۵ . وقال الذهبی : وثّقه أبو نعیم . تاریخ الإسلام ، ج ۹ ص ۶۶۱ . ، و این راوى از رجال بخارى و صحیح مسلم و سنن ابی داود و صحیح ترمذی وسنن نسایى مى‏باشد تهذیب التهذیب ، ج ۱۱ ص ۱۲۲ . .

 

 

 

استفاده ابزارى از وجود منافقین

 

۳۷ – با مراجعه به کتاب و سنّت ، روشن مى‏شود که خطر منافقین براى اسلام و مسلمین از خطر کفّار ومشرکین بیشتر بوده است و در آیات متعدّدى در باره منافقین و توطئه آنان بر ضد اسلام و مسلمین ، اشاره رفته است به‏طورى که یک سوره مستقلّ در باره آنان نازل شده و به قول آقاى ابراهیم على سالم از نویسندگان مصرى ، حدود ده جزء ؛ یعنى یک سوّم قرآن ، درباره منافقان است‏ ر . ک : « النفاق والمنافقون » ، إبراهیم على سالم . .

 

قرآن آنان را سدّ راه اسلام مى‏داند : ( رأیت المنافقین یصدّون عنک صدوداً ) النساء : ۶۱ . و از هر گونه دلسوزى براى آنان نهى و آنان را قابل هدایت نمى‏داند : ( فما لکم فی المنافقین فئتین واللّه أرکسهم بما کسبوا أتریدون أن تهدوا من أضلّ اللّه ومن یضلل اللّه فلن تجد له سبیلاً ) النساء : ۸۸ . .

 

وآنان را همردیف کفّار در جهنّم دانسته و مورد لعن قرار داده است : ( وعد اللّه المنافقین والمنافقات والکفّار نار جهنّم خلدین فیها هی حسبهم ولعنهم اللّه ) التوبه : ۶۸ . .

بلکه جایگاه آنان را در پست‏ترین منطقه جهنّم قرار داده است : ( إنّ المنافقین فی الدرک الأسفل من النّار ) النساء : ۱۴۵ . .

 

با همه این حال ، چرا خلیفه دوّم از وجود آنان در حکومت خویش استفاده نموده و به آنان منصب داده ومى‏گوید : از نیروى منافقان بهره مى‏بریم و گناه آنان به‏عهده خودشان‏است ؛ « نستعین بقوّهالمنافق ، وإثمه‏علیه » عن عبد الملک بن عبید قال : قال عمر بن الخطاب : « نستعین بقوّه المنافق ، وإثمه علیه » . المصنف لابن أبی شیبه ، ج ۷ ص ۲۶۹ ، ح‏۱۲۰ ؛ کنزالعمال ، ج‏۴ ، ص ۶۱۴ . ؟

 

همین کار او ، مورد اعتراض یکى از اصحاب ( حذیفه ) قرار مى‏گیرد ، ولى او پاسخ مى‏دهد : از نیروى آنان ، استفاده مى‏کنم و مواظب عملکرد آنان هستم : « إنّی لأستعمله لأستعین بقوّته ثم أکون على قفائه » عن الحسن أن حذیفه قال لعمر : إنک تستعین بالرجل الفاجر فقال عمر : « إنّی لاستعمله لأستعین‏بقوّته ثم‏أکون على‏قفائه » – أبوعبید . کنز العمال : ۵ ، ص ۷۷۱ . .

 

با این‏که از عمر بن خطّاب نقل مى‏کنند که گفت : اگر کسى از وجود فاسق استفاده کند و او را به‏کارى بگمارد ، خود نیز همردیف آن فاسق به‏شمار مى‏آید : « من استعمل فاجراً وهو یعلم أنّه فاجر فهو مثله » عن عمر قال : من استعمل فاجرا وهویعلم أنّه فاجر فهو مثله . کنزالعمال ، ج‏۵ ، ص‏۷۶۱ ، ح ۱۴۳۰۶ . .

 

بین عمل عمر با گفتار او چقدر فاصله است؟! ( کبر مقتاً عند اللّه أن تقولوا ما لاتفعلون ) الصف : ۳ . .

 

۳۸ – شاید کسى بگوید : منافقین در زمان عمر نرمتر ویا بى خطرتر از زمان رسول اکرم ( ص ) شده بودند قال البیهقی : فإن صحّ فإنّما ورد فی منافقین لم یعرفوا بالتخذیل والارجاف واللَّه أعلم . سنن الکبرى ، ج ۹ ص ۳۶ . .

 

ولى مطابق روایت صحیح بخارى از حذیفه ، شرّ منافقین بعد از پیامبر ( ص ) ، از منافقین زمان حضرت ، بیشتر بود ؛ « إنّ المنافقین الیوم شرّ منهم على عهد النبی – صلى اللّه علیه وسلم – کانوا یومئذ یسرّون ، والیوم یجهرون » .

 

بلکه نفاق آنان بعد از رسول گرامى ( ص ) ، تبدیل به کفر شده بود : « عن حذیفه ، أنّه قال : إنّما کان النفاق على عهد النبی -صلى اللّه علیه وسلم- فأمّا الیوم فإنّما هو الکفر بعد الإیمان » صحیح البخارى ، ج ۸ ص ۱۰۰ ، کتاب الفتن ، باب إذا قال عند قوم شیئا ثم خرج فقال بخلافه . .

 

 

 

توصیه عمر به خدمت به اعراب بادیه نشین

۳۹ – قرآن در باره اعراب مى‏گوید : ( الأعراب أشدّ کفراً ونفاقاً ) التوبه : ۹۷ . کفر و نفاق عرب‏هاى بادیه نشین بیش از دیگران است . ابن کثیر در تفسیر آیه مى‏گوید : کفر و نفاق عرب‏هاى بادیه نشین ، بزرگتر وشدیدتر از دیگران است ؛ « وإنّ کفرهم ونفاقهم أعظم من غیرهم وأشد » تفسیر ابن کثیر ، ج ۲ ، ص ۳۹۷ ؛ تفسیر القرطبی ، ج ۸ ، ص ۲۳۱ . .

 

ولى با تمامى این ویژگى‏هاى اعراب بادیه نشین ، خلیفه دوّم به‏هنگام مرگ وصیّت مى‏کند که به آنان نیکى کنید زیرا آن‏ها ریشه عرب و سرچشمه اسلام هستند : « وأوصیه بالأعراب خیراً فإنّهم أصل العرب ومادّه الإسلام » صحیح البخاری ، ج ۴ ، ص ۲۰۶ ، باب مناقب المهاجرین . .

 

آیا این سخن با صریح آیه قرآن ، منافات ندارد؟

 

۴۰ – اگر کسى از شما بپرسد : شاید این وصیّت عمر ، به‏خاطر خوش خدمتى عرب‏هاى بادیه نشین مدینه در تثبیت خلافت ابوبکر بود ، چه پاسخى دارید؟ آنجا که عمر بن خطّاب ، با درگیرى‏هاى سخت سقیفه نشینان ومخالفت‏هاى کوبنده مهاجرین و انصار مواجه شد « حین توفى اللّه – نبیّه صلّى اللَّه علیه وسلم – أنّ الأنصار خالفونا ، واجتمعوا بأسرهم فى سقیفه بنى ساعده وخالف عنّا على والزبیر ومن معهما » . صحیح البخارى ، ج‏۸ ، ص ۲۶ ، کتاب المحاربین ، باب رجم الحبلى من الزنا . ، با مشاهده عرب‏هاى بادیه‏نشین که با هماهنگى‏هاى قبلى وارد صحنه شده بودند ، خشنود گشت و گفت : وقتى چشم من به قبیله اسلم ( از قبایل بزرگ عشایر اطراف مدینه ) افتاد ، یقین کردم که پیروزى ما قطعى است ؛ « ما هو إلّا أن رأیت أسلم ، فأیقنت بالنصر » « حین توفى اللّه – نبیّه صلّى اللَّه علیه وسلم – أنّ الأنصار خالفونا ، واجتمعوا بأسرهم فى سقیفه بنى ساعده وخالف عنّا على والزبیر ومن معهما » . صحیح البخارى ، ج‏۸ ، ص ۲۶ ، کتاب المحاربین ، باب رجم الحبلى من الزنا . ‏ تاریخ الطبری ، ج ۲ ، ص ۴۵۸ ؛ کامل ابن‏أثیر ، ج‏۲ ، ص‏۲۲۴ . .

 

ولذا تاریخ نشان مى‏دهد که عمر بن خطاب جهت تحکیم پایه هاى خلافت ابو بکر و سرکوبى مخالفان ، بیشترین استفاده را از آنان نمود روى ابن أبی الحدید عن البراء بن عازب : فلم ألبث وإذاً أنا بأبى بکر قد أقبل ومعه عمر وأبو عبیده وجماعه من أصحاب السقیفه وهم محتجزون بالأزر الصنعانیّه لایمرّون بأحد الّا خبطوه وقدّموه فمدّوا یده فمسحوها على ید أبی بکر یبایعه شاء ذلک أو أبى . شرح ابن أبی الحدید ، ج ۱ ص ۲۱۹ . .

 

 

ا . د . ابو مهدی القزوینی






دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *


2 + = 5