به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، افشاگری، به‌ معنای پخش و گسترش بدی‌ها یا ضعف‌ها و نقائص شخصی یا شخصیتی افراد با هدف مطلع‌کردن افراد جامعه از بدی‌های یک فرد و دستکاری در افکار و اذهان عمومی می‌باشد.

داشتن چنین نیتی ازسوی افشاگران (با چشم‌پوشی از انجام یا عدم آن) نشان از خباثت درونی و پستی اخلاقی طراح یا طراحان آن دارد. اقدام برای رسیدن به این هدف شیطانی از هر راهی که باشد، گناهی بزرگ است زیرا حفظ آبرو و حرمت مسلمان وظیفه‌ای همگانی و به‌مراتب از حفظ حرمت کعبه بالاتر است. برای انجام این عمل غیرانسانی، هیچ توجیه معقول و منطقی و هیچ نیت خیرخواهانه‌ای قابل‌تصور نیست. زیرا بهترین شیوه جلوگیری از مفاسد و انحرافات اشخاص، اجرای امر به معروف و نهی از منکر خواهد بود.

حضرت امام خمینی(ره) فرمودند: هیچ گروه و شخصی حق ندارد به دیگران که مخالف نظرشان هستند توهین کنند یا خدای‌نخواسته افشاگری نمایند.

افشاگری در ایام انتخابات عملی مجرمانه و موجب ازبین‌بردن حق‌الناس و آلوده‌ساختن فضای انتخابات می‌شود ازهمین‌رو در توصیه‌های حضرت امام خمینی و رهبر عزیز انقلاب، هشدارهایی برای فعالان سیاسی و کاندیداها و طرفداران آنها بیان نموده‌اند و مردم را از انجام چنین کارهایی نهی کرده‌اند.

البته این واژه در فتاوا و رساله‌های عملیه کمتر به چشم می‌خورد؛ اما کارها و رفتارهایی که منجر به این عمل خلاف‌شرع می‌گردد، در نظریات همه مراجع تقلید وجود داشته و به‌شدت مورد نهی فقهای بزرگ اسلام و اساتید اخلاق واقع شده است.

براساس فتوای فقیهان، هرگونه تجسس و تحقیق برای اطلاع‌یافتن از وضعیت خصوصی افراد و معایب و نقائص افراد، عملی خلاف‌شرع خواهد بود.

در کتاب واجبات و محرمات آمده است: حرام است تجسس از عقاید قلبی و اسرار داخلی مؤمن به‌منظور ایذا و رسواکردن او.

حرمت تجسس از زندگی شخصی افراد به حدی است که حتی کوچکترین رفتارهایی که منجر به آن شود، برخلاف شرع مقدس می‌باشد.

حضرت آیت‌اللَّه صافی در رساله خویش آورده است: خانه افراد مسلمین محترم است و بدون اذن صاحبش ورود در آن، جایز نیست بلکه سرکشیدن به خانه غیر، از بالای بام، یا شکاف دیوار یا روزنه در جایز نیست.

البته از این سخنان نباید سوءاستفاده شود؛ چراکه افشاگری در جای خود کاری لازم و واجب است، زیرا کسانی که در جامعه دارای موقعیتی هستند و انحراف و گمراهی‌شان در جامعه اثر می‌گذارد، باید افشا کرد و به مبارزه فرهنگی با آنها پرداخت.

به‌عنوان مثال کسی که شراب می‌خورد و پشت فرمان اتوبوس می‌نشیند، باید او را افشا کرد زیرا جان مسافران در خطر است ولی اگر کسی مخفیانه در خانه خود شراب خورد، جایز نیست به نام افشاگری آبروی او را بریزیم.

سؤال: بیان انحرافات اجتماعی یا سیاسی یا اخلاقی و مذهبی برخی افراد به‌منظور جلوگیری از اغفال مردم و ارشاد جاهل و نهی از منکر جایز است یا خیر؟

جواب: در صورتی که این کار، تنها راه نهی از منکر باشد، اشکالی ندارد.

همچنین معظم‌له در جواب از سؤال زیر فرمودند: با توجه به این‌که برخی افراد با پنهان‌کردن زوایای بسیار انحرافی خود قصد تصرف غاصبانه پست‌های کلیدی نظام را داشته و در صورت پیروزی در انتخابات، ضررهای جبران‌ناپذیری به مردم و منتخبین خود خواهند زد، و حتی با نهی از منکر این ضرر منتفی نخواهد شد، در این‌صورت برای نجات جامعه باید چاره‌ای دیگر اندیشید.

سؤال: افشای افکار انحرافی و سوابق منفی کاندیداها چه حکمی دارد؟

جواب: آنچه برای حفظ کشور لازم است افشای آن لازم است.

منبع: کتاب «احکام انتخابات»؛ نوشته سید سیف‌الله نحوی؛ با راهنمایی حجت‌الاسلام والمسمین محمد حسین فلاح‌زاده؛ به سفارش پژوهشکده امر به معروف و نهی از منکر.