ویژگی های عبادت امیر مؤمنان علیه السلام

ای علی ای بی نهایت بی کران // ای جهان بی کران در تو نهان ای علی ای آفتاب کوی عشق // می دهد کوی وَلایَت بوی عشق ای علی ای خضر، ای نوح، ای خلیل // ای نشان از حکمت رب جلیل

ای علی ای بی نهایت بی کران // ای جهان بی کران در تو نهان
ای علی ای آفتاب کوی عشق // می دهد کوی وَلایَت بوی عشق
ای علی ای خضر، ای نوح، ای خلیل // ای نشان از حکمت رب جلیل
از برترین امتیازات امیرمؤمنان علیه السلام که تمام صفات برتر او به نحوی از آن سرچشمه می گیرد، عبادت و بندگی اوست. او عابد شب و شیر دلاور روز بود که هرگز از عبادت و بندگی خدا خسته نشد. او در مرکز عبادت، یعنی کعبه به دنیا آمد و در حال نماز، در محراب عبادت مجروح گشت و با آن جراحت به شهادت رسید.
و در حال شهادت نیز جملات نماز را بر زبان داشت که «ماتَ عَلِی وَ الصَّلوهُ بَیْنَ شَفَتَیْهِ؛ علی از دنیا رفت در حالی که نماز بین دو لبش بود.» با این حال، علی علیه السلام اهل سیاست و حکومت، مَرد رَزْم و جهاد، و اهل اجتماع و مردم داری بود. این گونه نبود که عبادت، او را از مسئولیتهای اجتماعی و خانوادگی باز دارد. عبادت او با همه امور زندگی پیوند داشت، بر عکس عده ای که در طول تاریخ اهل عبادت و ریاضت بوده اند، ولی بریده از اجتماع و زندگی و خانواده به سر می بردند.
ضروری می نماید که نگاهی به ویژگیهای عبادت مولا داشته باشیم تا راهنمایی باشد برای جامعه اسلامی، مخصوصا تشیع و آنهایی که می خواهند عبادت را همراه با مسئولیتهای دیگر داشته باشند.

الف. اهمیت عبادت و بندگی از دیدگاه علی علیه السلام
در فرهنگ قرآن و روایات، عبادت از اهمیت والایی برخوردار است تا آنجا که هدف خلقت انسان و جن عبادت و بندگی دانسته شده است. (۱) در روایات، از جمله کلمات امیر عابدان، علی علیه السلام تعبیرات زیبایی درباره عبادت آمده است که به نمونه هایی اشاره می شود:
۱٫ محبوب خدا: امام علی علیه السلام فرمود: «اِذا اَحَبَّ اللّهُ عَبْدا اَلْهَمَهُ حُسْنَ الْعِبادَهِ؛(۲) هر گاه خداوند بنده ای را دوست بدارد، خوب عبادت کردن را به او الهام می کند.»

۲٫ قرب الهی: امیرمؤمنان علیه السلام فرمود: «ما تَقَرَّبَ مُتَقَرِّبٌ بِمِثْلِ عِبادَهِ اللّه؛(۳) نزدیک نشده است نزدیک شونده ای [به خداوند متعال] به [وسیله ای] مانند عبادت خداوند.»

۳٫ فضیلت بزرگان: بزرگی به مال و حسب و نسب نیست، بلکه «فَضیلَهُ السّادَهِ حُسْنُ الْعِبادَهِ؛(۴)برتری سروران (و بزرگان) نیکو عبادت نمودن است. »

۴٫ حُرّ واقعی: آزاد واقعی کسی است که از بند هوس رسته و به بندگی مولای حقیقی در آمده است. امام علی علیه السلام فرمود: «مَنْ قامَ بِشَرائِطِ الْعُبُودیَّهِ اُهِّلَ لِلْعِتْقِ؛(۵)هر کس به شرائط بندگی قیام کند، اهلیّت (و سزاواری) آزادگی یافته است. »

ب. ویژگیهای عبادت علی علیه السلام
جامعیّت اوصاف علی علیه السلام در جامعیّت عبادت او نهفته است. اگر آن حضرت تمامی آنچه را که خوبان عالم دارند، داراست، بخاطر آن است که عبادت او تمام اوصاف بایسته و شایسته عبادات را در خود فراهم آورده و برخوردار است که به نمونه هایی اشاره می شود.
۱٫ عبادت آگاهانه
از مهم ترین ویژگی یک عبادت برتر این است که عابد آن آگاه به معبود و آگاه به مسئولیت خویش و زمان خود باشد وگرنه، نه تنها ثمربخش نخواهد بود که خطرساز و انحراف آور است.
علی علیه السلام این حقیقت را با زبانها و بیانهای مختلفی گوشزد و بیان می نمود، گاه می فرمود:
«اَلْمُتَعَبِّدُ عَلی غَیْرِ فِقْهٍ کَحِمارِ الطّاحُونَهِ یَدُورُ وَ لا یَبْرَحُ وَ رَکْعَتانِ مِنْ عالِمٍ خَیْرٌ مِنْ سَبْعینَ رَکْعَهً مِنْ جاهِلٍ لاَِنَّ الْعالِمَ تَأْتیهِ الْفِتْنَهُ فَیَخْرُجُ مِنْها بِعِلْمِهِ وَ تَأْتِی الْجاهِلَ فَتَنْسِفُهُ نَسْفا وَ قَلیلُ الْعَمَلِ مَعَ کَثیرِ الْعِلْمِ خَیْرٌ مِنْ کَثیر الْعَمَلِ مَعَ قَلیلِ العِلْمِ وَ الشَّکِّ وَ الشُّبْهَهِ؛(۶) پرستشگر نادان همچون خرِ آسیاب است که به گرد خود می گردد و گامی به پیش نمی رود. و دو رکعت (نماز) از شخص عالم برتر از هفتاد رکعت نماز نادان است؛ زیرا عالم وقتی گرفتار فتنه شود، با علم خود از آن بیرون می آید، ولی جاهل وقتی دچار فتنه گردد، غرق شود. و عمل اندک با علم زیاد بهتر از عمل بسیار با علم اندک همراه با شک و تردید می باشد.»
و گاهی آن حضرت اعلام خطر می کرد که «مَنْ عَبَدَ اللّهَ بِغَیْرِ عِلْمٍ کَفَرَ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُ؛(۷) هر کس بدون آگاهی و معرفت خدا را عبادت کند، از جایی که خود نمی داند سر از کفر در می آورد.» مصداق بارز این حدیث در تاریخ اسلام، خوارج است که با آن همه عبادت بر علیه امام زمان خویش قیام کردند. اگر هم جاهلی به چنان خطری دچار نشود، لااقل بهره کافی از عبادت نمی برد؛ چنان که علی علیه السلام فرمود: «لا خَیْرَ فی عِبادَهٍ لَیْسَ فیها تَفَقُّهٌ؛(۸) عبادتی که آگاهانه نباشد، خیری در آن نیست.»
و گاه دردمندانه سفارش می فرمود: «سَکِّنُوا فی اَنْفُسِکُمْ مَعْرِفَهَ ما تَعْبُدُونَ حَتّی یَنْفَعَکُمْ ما تُحَرِّکُونَ مِنَ الْجَوارِحِ بِعِبادَهِ مَنْ تَعْرِفُون؛(۹) معرفت و شناخت آن کس را که می پرستید، در جان خود جای دهید تا حرکتهای بدنی که برای عبادت معبود شناخته شده خویش تحمل می کنید، شما را سود رساند.»
و عبادت آن حضرت در اوج عرفان و آگاهی بود. ذِعْلِب عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! آیا پروردگارت را دیده ای؟ آن حضرت فرمود: «ما کُنْتُ اَعْبُدُ رَبّا لَمْ أرَهُ. فَقالَ یا اَمیرَالْمُؤْمِنینَ! کَیْفَ رَاَیْتَهُ؟ قالَ: وَیْلَکَ یا ذِعْلِبُ لَمْ تَرَهُ الْعُیُونُ بِمُشاهَدَهِ الاَْبْصارِ وَلکِنْ رَأتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقائِقِ الاْیمانِ؛(۱۰) من پروردگاری را که نبینم، نمی پرستم. عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! او را چگونه دیدی؟ فرمود: ای ذعلب! وای بر تو! دیده های ظاهر او را نتواند دید، ولی دیده های دل به وسیله حقایق ایمان او را مشاهده می کنند. »

۲٫ عبادت عاشقانه
ز بارگاه قدس حق یک نفس او کنار نیست //علی است عاشق خدا بندگیش شعار نیست
وقتی معرفت و شناخت به معبود اصلی به حد اعلای خود رسید، به دنبال آن عشق و محبت آشکار می شود.
نقش جمال یار را تا که بدل کشیده ام // یکسره مهر این و آن از دل خود بریده ام
هر نظری که بگذرد جلوه رویش از نظر // بار دگر نکو ترش بینم از آنکه دیده ام
در تاریخ اسلام نمونه های زیادی از عبادتگران عاشق بوده و هست که صحنه های به یادماندنی از خود به جای گذاشته اند. علی علیه السلام شاگرد مکتب اسلام است و عبادت او در اوج عشق و محبت الهی قرار دارد. خود آن حضرت می فرماید: «اِلهی ما عَبَدْتُکَ خَوْفا مِنْ نارِکَ وَلا طَمَعا فی جَنَّتِکَ لکِنْ وَجَدْتُکَ اَهْلاً لِلْعِبادَهِ فَعَبَدْتُکَ؛(۱۱) بار خدایا! تو را به خاطر ترس از آتش جهنمت، و یا به جهت طمع به بهشتت عبادت نمی کنم، بلکه تو را شایسته عبادت یافتم، پس تو را عبادت می کنم.»

در روایت دیگری، عبادت را به سه گونه تقسیم نموده: عبادت بردگان که ناشی از ترس است، و عبادت تاجران که برای رسیدن به بهشت است، و عبادت آزادمردان، و آن گاه می فرماید: «وَ قَوْمٌ عَبَدْوا اللّهَ حُبّا لَهُ فَتِلْکَ عِبادَهُ الاَْحْرارِ وَ هِی اَفْضَلُ الْعِبادَهِ؛(۱۲) و گروهی خدا را به خاطر دوستی (و عشق) او می پرستند، پس این گونه عبادت، عبادت آزادمردان است و برترین عبادت هم همین است. » و در جای دیگر فرمود: «لَوْ لَمْ یَتَوَعَّدِ اللّهُ علی مَعْصِیَتِهِ لَکانَ یَجِبُ اَنْ لا یُعْصی شُکْرا لِنِعْمَتِهِ؛(۱۳)اگر [فرضا] خداوند کیفری برای معصیت خود معیّن نکرده بود، سپاس گزاری از نعمتش ایجاب می کرد که از فرمانش سرپیچی نشود. »

۳٫ عبادت خاشعانه
نماز یکی از مهم ترین عبادات است و از ویژگیهای مهم یک نماز مطلوب این است که انسان در حال نماز، خضوع و خشوع داشته باشد. هم اعضا و اندام در خدمت نماز باشد و هم دل در گرو خداوند. قرآن کریم درباره مؤمنان می فرماید: «قَدْ اَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ اَلَّذینَ هُمْ فی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ»؛(۱۴) «به راستی که ایمان آورندگان رستگار شدند؛ همانان که در نماز خود [فروتن و [خاشع اند.»
علی علیه السلام بر این ویژگی نیز تأکید دارد و به دیگران سفارش می فرماید که «لِیَخْشَعِ الرَّجُلُ فی صَلاتِهِ، فَاِنَّهُ مَنْ خَشَعَ قَلْبُهُ لِلّهِ عَزَّوَجَلَّ خَشَعَتْ جَوارِحُهُ فَلا یَعْبَثُ بِشَی ءٍ؛(۱۵) آدمی باید در نمازش خشوع داشته باشد؛ زیرا کسی که قلبش برای خدای عزیز و جلیل خاشع شد، همه اعضا و اندامش نیز خاشع گردد. پس با چیزی سرگرم و مشغول نمی شود.»
در جای دیگر به کمیل چنین سفارش نمود: «یا کُمیْلُ لَیْسَ الشَّأْنُ اَنْ تُصَلِّی وَ تَصُومَ وَ تَتَصَدَّقَ اِنَّمَا الشَّأْنُ أَنْ تَکُونَ الصَّلاهُ فُعِلَتْ بِقَلْبٍ نَقِی وَ عَمَلٍ عِنْدَ اللّهِ مَرْضِی وَ خُشُوعٍ سَوِیٍّ، وَ اِبْقاءٍ لِلْجِدِّ فیها؛(۱۶) ای کمیل! مقام این نیست که نماز گذاری و روزه بگیری و صدقه دهی، مقام آن است که نماز همراه قلب پاک انجام شود و مورد پسند الهی بوده، همراه با خشوع متعادل، و دوام جدیت باشد.»
و علی علیه السلام خود چنان عبادتی داشت. شاهدش عبادتهای شبانه اوست که هر شب بر اثر درک عظمت خدا و خوف از او غش می کرد.

۴٫ عبادت خالصانه
آن گاه که معرفت و عشق وجود انسان را فرا گرفت، بوی شرک و ریا نیز از انسان دور می شود و عبادت رنگ خلوص به خود خواهد گرفت. علی علیه السلام عبادت خالصانه را این گونه توصیف می کند: «اَلْعِبادَهُ الْخالِصَهُ اَنْ لا یَرْجُو الرَّجُلُ اِلاّ رَبَّهُ وَ لا یَخافُ اِلاّ ذَنْبَهُ؛(۱۷) عبادت خالص آن است که آدمی فقط به پروردگارش امید داشته باشد و جز از گناهش نترسد.»
از آنجا که یقین و باور علی علیه السلام در بالاترین قله معرفت قرار دارد، اخلاص او نیز چنین است؛ چرا که خود فرمود: «سَبَبُ الاِْخْلاصِ اَلْیَقینُ؛(۱۸) سبب و علّت اخلاص ورزیدن، باور است.»
و در جای دیگر فرمود: «ثَمَرهُ الْعِلْمِ اِخْلاصُ الْعَمَلِ؛(۱۹) میوه علم و دانش، خالص نمودن عمل است.»

۵٫ عبادت مستمر
علی علیه السلام می فرماید: «دَوامُ الْعِبادَهِ بُرْهانُ الظَّفَرِ وَ السَّعادَهِ وَ دَوامُ الشُّکْرِ عُنْوانُ دَرْکِ الزِّیادَهِ؛(۲۰) عبادت دائمی دلیل پیروزی و نیک بختی است و سپاس گذاری همیشگی، نشانه دریافت فزونی [نعمت [می باشد.»
و فرمود: «قَلیلٌ تَدُومُ عَلَیْهِ اَرْجی مِنْ کَثیرٍ مَمْلُولٍ مِنْه؛(۲۱) [عمل[اندکی که به آن ادامه می دهی، امید [سُود دهی] به آن بیشتر از کار بسیاری است که ملال آور [و غیر دائمی] است.»

۶٫ میانه روی در عبادت
نکته دیگری که مولا علی علیه السلام به آن توجه دارد، اقتصاد و میانه روی در عبادات است؛ یعنی انسان به قدری که توان دارد و حال و نشاط او را یاری می کند، به عبادت بپردازد و از افراط و تفریط پرهیز نماید.
رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود رهرو آن نیست گهی تند و گهی خسته رود
در بخشی از وصیت نامه آن حضرت به فرزندش می خوانیم: «وَ اقْتَصِدْ فی عِبادَتِکَ وَ عَلَیْکَ فیها بِالاْءَمْرِ الدّائِمِ الَّذی تُطیقُهُ؛(۲۲) [پسرم!] در انجام عبادت میانه رو باش و بر تو لازم است که در انجام عبادت روش دائمی که توانش را داری، پیشه سازی.»

ج. برترین عبادات
در این بخش به نمونه هایی از برترین عبادات از دیدگاه امیر موحّدان علیه السلام اشاره می کنیم.
۱٫ رکوع و سجود: از میان عبادات، برترین عبادتی که انسان را بیشتر به خداوند نزدیک می کند، رکوع و سجود است. آن حضرت می فرماید: «نِعْمَ الْعِبادَهُ اَلسُّجُودُ وَ الرُّکُوعُ؛(۲۳) بهترین عبادت سجده و رکوع است. »

۲٫ انجام واجبات: آن حضرت فرمود: «وَلا عِبادَهَ کَأَداءِ الْفَرائِضِ؛(۲۴) هیچ عبادتی همچون انجام دادن واجبات نیست.»
این نکته درخور دقت است، مخصوصا در جامعه امروزی، که خیلیها دنبال انجام کارهای غیر واجب، و ترک واجبات هستند. ایام عاشورا خرج می دهند، ولی خمس مال خویش را نمی پردازند. شبها تا دیروقت عزاداری می کنند، ولی نماز صبح از دست می رود. هر سال به مشهد و عمره… می روند، اما زکات و خمس را نمی پردازند و….

۳٫ اندیشیدن: امام علی علیه السلام می فرماید: «اَفْضَلُ الْعِبادَهِ الْفِکْرُ؛(۲۵) برترین عبادت تفکر است. »
و علم و دانش نیز که باعث پرورش اندیشه می شود، مشمول این برتری خواهد شد؛ چنان که حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمود: «اَفْضَلُ الْعِبادَهِ الْفِقْهُ؛(۲۶) برترین عبادت فهم [دین] است.»


۴٫ اخلاص: حضرت علی علیه السلام فرمود:«اَفْضَلُ الْعِبادَهِ الاِْخْلاصُ؛(۲۷) برترین عبادت اخلاص است.»

۵٫ عفت و پاکدامنی: آن حضرت در کلام دیگری فرمود: «اَفْضَلُ العِبادَهِ الْعِفافُ؛(۲۸) برترین عبادت پاکدامنی است.»

۶٫ بی رغبتی به دنیا: امام علی علیه السلام فرمود: «اَفْضَلُ الْعِبادَهِ اَلزَّهادَهُ؛(۲۹) برترین عبادت زهدورزی است. »

۷٫ خشوع در مقابل خدا: آن حضرت فرمود: «اَفْضَلُ الْعِبادَهِ اَلْعِلْمُ بِاللّهِ وَ التَّواضُعُ لَهُ؛(۳۰) برترین عبادت، معرفت به خداوند و فروتنی در مقابل اوست.»

۸٫ پیروزی بر عادت: و فرمود: «اَفْضَلُ الْعِبادَهِ غَلَبَهُ الْعادَهِ؛(۳۱) برترین عبادت پیروزی بر عادت است.»

ز نخلستان بگوش آید طنینی // عجائب جان فزا و دلنشینی
علی دارد مناجات شبانه // ندای آتشین و عاشقانه
به روز واقعه ضرّاب میدان // به نخلستان بود گریان و نالان
در آن جا چون نهنگ بحر تقدیر // در اینجا آتشین آهش جهان گیر
گهی انبان زاد و توشه بر دوش // یتیمان را نمی کردی فراموش
ز تاریکی به شب پوشیده رخسار // سراغ کودکان رفتی پدر وار
بر آن دستی که خیبر می گشودی // یتیمان را نوازش می نمودی
بسی از دهر دون پرور، غمین بود // شرار آه سروش آتشین بود


پی نوشت:

۱)– ذاریات/۵۶٫
۲)– غرر الحکم و درر الکلم، ص۱۹۸، ح ۳۹۳۵٫
۳)– همان، ص ۱۹۹، ح ۳۹۴۲٫
۴)– همان، ص ۱۹۹، ح ۳۹۳۷٫
۵)– همان، ح ۳۹۴۰ و ر. ک: آثار الصادقین، صادق احسان بخش، ج ۱۲، ص ۲۹۸٫
۶)– سفینه البحار، شیخ عباس قمی، ج ۲، ص ۱۱۴٫
۷)– اعلام الدین، ص ۹۶؛ آثار الصادقین، ص ۲۹۸٫
۸)– تحف العقول، ص ۲۰۴؛ منتخب میزان الحکمه، ص ۳۲۵٫
۹)– بحار الانوار، ج ۷۵، ص ۶۳٫
۱۰)– اصول کافی، ج ۱، ص ۲۴۵؛ توحید صدوق، ص ۱۰۹؛ سفینه البحار، ج ۲، ص ۱۸۰٫
۱۱)– تفسیر صافی، چاپ قدیم، ص ۳۳۳؛ آثار الصادقین، ص ۳۲۵؛ نهج البلاغه، حکمت ۲۹۰٫
۱۲)– الکافی، ج ۲، ص ۸۴، ح ۵؛ منتخب المیزان، ص ۳۲۶؛ نهج البلاغه، حکمت ۲۳۷٫
۱۳)– سیری در نهج البلاغه، ص ۸۶٫
۱۴)– مؤمنون / ۱ـ۲٫
۱۵)– بحار الانوار، ح ۸۱، ص ۲۳۹؛ آثار الصادقین، ج ۱۱، ص ۱۰۷٫
۱۶)– بحار الانوار، ج ۷۴، ص ۲۷۳؛ آثار الصادقین، ج ۱۱، ص ۱۰۶٫
۱۷)– غرر الحکم و درر الکلم، ص ۱۹۹، ح ۳۹۴۵٫
۱۸)– همان، ص۶۲، ح ۷۴۶٫
۱۹)– همان، ص ۶۴، ح ۷۹۹٫
۲۰)– آثار الصادقین، ج ۱۲، ص ۳۰۱؛ ناسخ التواریخ، ج ۶، ص ۱۸۷٫
۲۱)– بحار الانوار، ج ۶۸، ص ۲۱۸٫
۲۲)– همان، ج ۶۸، ص ۲۱۴٫
۲۳)– غرر الحکم و دررالکلم، ص ۱۷۵، ح۳۳۵۵٫
۲۴)– نهج البلاغه، حکمت ۱۱۳٫
۲۵)– غرر الحکم و درر الکلم، ص ۵۶، ح ۵۳۲٫
۲۶)– بحار الانوار، ج ۶۷، ص ۳۰۴؛ آثار الصادقین، ج ۱۲، ص ۳۱۳٫
۲۷)– مجموعه ورام، ج ۲، ص ۱۰۹٫
۲۸)– بحار الانوار، ج ۶۸، ص ۲۶۹٫
۲۹)– میزان الحکمه، ج۶، ص۲۰، ح۱۱۳۶۵٫
۳۰)– بحار الانوار، ج ۷۵، ص ۲۴۷؛ تحف العقول، ص ۴۲۴٫
۳۱)– غرر الحکم و دررالکلم، ص۱۹۹، ح ۳۹۴۷٫

سید جواد حسینی






دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *


9 + = 12