امام جعفر صادق(ع) در دوران امامتشان به عنوان مرجع بزرگ علمی و معنوی در جهان اسلام مطرح بودند و علمای اسلام و حتی سایر مذاهب و ادیان و شاخه‌های فکری نیز ایشان را به‌عنوان یک عالم و دانشمند بزرگ، قبول داشتند. از آنجا که حضرت توانستند با بهره‌گیری از شرایط زمانی و سیاسی و حتی علمی و فرهنگی آن زمان، بهترین استفاده را برده و به نشر علوم مختلف بپردازند، این دوره تاریخی، دوره خاصی از منظر توسعه علوم برشمرده می‌شود. حضرت در شاخه‌های گوناگون علوم به تربیت شاگردان و محدثان و عالمان می‌پرداختند و به شبهات علمی و دینی مهم آن زمان، پاسخ می‌دادند.
مکتب امام جعفر صادق(ع) به قدری علمی و پربار بود که حتی از ادیان و فرق و مکاتب دیگر نیز برای بهره‌گیری از علم بی‌کران حضرت، استفاده
می‌کردند. از آن جمله می‌توان به افرادی از شاخه‌های فکری و فقهی همچون رهبران فرق اهل تسنن اشاره کرد.
امام صادق(ع) با توجه به شرایط بسیار خاص زمانی و همچنین ایجاد فرقه‌های مختلف و انشعابات مذهبی، اهمیت بسیار زیادی به وحدت و تقریب مذاهب اسلامی می‌دادند. ایشان بزرگ‌ترین شخصیت تقریبی بودند و همیشه شیعیان و شاگردان خود را به جلوگیری از ایجاد تفرقه در جامعه اسلامی، ترغیب می‌کردند.
عبدالحلیم جندى، مشاور رئیس‌جمهورى مصر که از عالمان دیانت و سیاست است، در کتابی با نام «شاگردانى که خود پیشوا شدند» آورده است: «‌ابوحنیفه و مالک، هردو در خدمت امام صادق(ع) تلمذ کرده و چه در فقه و چه در سیر و سلوک، آن دو تحت تأثیر آن حضرت بوده‌اند.
مالک‌بن‌انس استاد شافعى بوده و احمدبن‌حنبل، مدت ده‌سال در محضر او کسب علم‌ و‌ دانش کرده است. اینان پیشوایان چهارگانه اهل تسنن‌اند که مستقیم یا غیر‌مستقیم از شاگردان امام صادق(ع) بوده‌اند.»
وجود شاگردان متعدد امام صادق(ص) از همه فرق اسلامی، نشان از اهمیت ایشان به برادران اهل تسنن و ارزش‌گذاری برای علمای تمام ادیان و فرق اسلامی دارد. از این‌رو بزرگان و علمای سنی نیز از این امام همام به بزرگی یاد کرده‌اند.
هنگامی که زندگی پرفرازونشیب امام صادق(ع) را ورق می‌زنیم، نمونه‌های بسیاری از برخورد‌های مشفقانه و مهربانانه امام(ع) را به چشم می‌بینیم. اهمیت بیش از پیش امام صادق(ع) به علما و دانشمندان همه مذاهب نمونه بارزی از وحدت اسلامی و توجه به این عامل مهم در اندیشه و تفکر امام صادق(ع) است.