غلامرضا گلی زواره

انقلاب اسلامی اعتماد به نفس تازه ای را به محرومان جهان بخشید و معیار جدیدی را برای نهضت های اسلامی در همه جا ارائه کرد.

گری سیک از کارشناسان فعال کاخ سفید و شاغل در بخش امنیت ملّی آمریکا در دوران ریاست جمهوری جیمی کارتر، خاطرات خود را درباره موضع آمریکا در ارتباط با انقلاب اسلامی و شکل گیری آن در کتابی با عنون «همه چیز فرو می ریزد» نوشته است. او با اشاره به اینکه قیام های واقعی نادرند ماجرای رخ داده در ایران را از جمله تحولات بنیادین شمرده و ا ظهار داشته است: قاطعانه می توان گفت ایران برای همیشه و به طور برگشت ناپذیری دگرگون شده است. به زبانی روشن باید خاطرنشان ساخت:

«… انقلاب اسلامی ایران یک شکست بزرگ و تحقیر ابدی برای آمریکا بود، به همین دلیل آن ماجرا تبدیل به یک عقده روانی برای آمریکا شد و تاکنون آمریکایی ها را آزار می دهد. بخشی از سیاست های تند آمریکا تا به امروز برای جبران آن شکست است… .»[۱]

بنگاه رند مرکزی مختص مطالعات استراتژیک و سیاست گذاری در نظام آمریکا است که بیش از شصت سال سابقه دارد. در تازه ترین گزارش این مرکز با عنوان آسیب پذیری های سیاسی، جمعیتی و اقتصادی ایران تأکید شده است: هرگونه حمله به  ایران نه تنها باعث سقوط نظام حاکم بر آن نمی شود؛ بلکه موقعیت آن را تقویت می کند. چکیده ای از مهم ترین سرفصل های این گزارش یکصد و بیست و هشت صفحه ای چنین است:

۱٫ ایران یکی از دموکراتیک ترین کشورهای خاورمیانه و دنیاست.

۲٫ غالب ایرانیان نظام جمهوری اسلامی ایران را مشروع می دانند.

۳٫ نظام سیاسی این کشور را هیچ خطر یا کودتایی تهدید نمی کند.

۴٫ مخالفان نظام که به صورت دموکراتیک فعالیت دارند، توانایی تشکّل را ندارند.

۵٫ قومیّت ها در ایران، یک واقعیّت هستند؛ ولی تهدیدی برای ایران به شمار نمی روند.

۶٫ تهاجم به ایران نمی تواند جلوی توسعه فن آوری بخصوص در بخش انرژی هسته ای را بگیرد.

۷٫ حمله به ایران، رابطه مردم و نظام را قوی تر می نماید؛ امّا پرستیژ آمریکا را در سطح جهانی بیش از وضع کنونی تنزّل می دهد.[۲]

محمد حسنین هیکل، نویسنده و روزنامه نگار مصری در مقدمه کتابش نوشت:

«انقلاب ایران مردم غرب را با شگفتی و حیرت روبه رو کرد، اهمیت انقلاب در آخرین تجلّی و مرحله اش فراتر از محدوده های محلّی می رفت؛ زیرا در برگیرنده عناصری چون اسلام احیا شده بود، آنچه که در ایران اتفاق افتاد بر روی همه ما تأثیر گذاشت، بدین خاطر اگر اصطلاح «مهم ترین کشور» را که زمانی ناپلئون در مورد مصر به کار برد، در ارتباط با ایران به کار ببریم، چندان دور از ذهن نرفته ایم … .»[۳]