پنجمین یادداشت از سلسله نوشتارهای حضرت آیت الله صافی گلپایگانی به مناسبت دهه ولایت منتشر شد که به شرح زیر است:

از آن شخصیت عظیم که بعد از رسول خدا صلّی‌‎الله علیه و آله اشرف کلمات الهیّه، اکبر آیات ربّانیه، ادلّ دلایل جامعه، اتمّ براهین ساطعه، وسایل کافیه و مظهر العجایب و معدن الغرایب است و مالک کلّ عظمت‌های انسان مافوق و برتر و خلیفه ‎الله بر حق است و دوستی او عنوان صحیفه مؤمن و علامت طهارت مولد است، اگر انسان، همه زبان‎های گویا را در دهان داشته باشد و با هر کدام از آنها جاودانه مدح و ثنا بگوید، از حرف نخستین مدح او، بیشتر نخواهد گفت و زبان حالش این شعر خواهد بود: ایـن شرح بی‎نهایت کز وصف یار گفتند * حــرفی است از هزاران کاندر عبارت آمد
* علی از زبان پیامبر علیهماالسّلام
در آن میدانی که پیامبر اعظم، عقل کلّ، خاتم رسل و هادی سبل صلّی‌‎الله علیه و آله، بر حسب احادیث معتبر و مشهور بین‎المسلمین، از آن حضرت، آن همه تمجیدات و تعریفات رسا و پر از معنا فرموده باشد و او را با حق و با قرآن، و حق و قرآن را با او و لازم الاتصال و غیر قابل افتراق دانسته باشد، و گاه فرموده باشد:
«وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوْ لَا أَنْ‏ تَقُولَ‏ طَوَائِفُ‏ مِنْ‏ أُمَّتِی‏ فِیکَ مَا قَالَتِ النَّصَارَى فِی ابْنِ مَرْیَمَ لَقُلْتُ الْیَوْمَ فِیکَ مَقَالًا لَا تَمُرُّ بِمَلَإٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ إِلَّا أَخَذُوا التُّرَابَ مِنْ تَحْتِ قَدَمَیْکَ لِلْبَرَکَهِ.»(۱)
و گاهی با زبان معجزْ بیان و حقیقت‌ترجمان، فرموده باشد: «لَوْ أَنَّ الْبَحْرَ مِدَادٌ وَ الْغِیَاضَ أَقْلَامٌ وَ الْإِنْسَ‏ کُتَّابٌ‏ وَ الْجِنَّ حُسَّابٌ مَا أَحْصَوْا فَضَائِلَکَ یَا أَبَا الْحَسَنِ.»(۲)

یا ارزش یکی از میدان‌های جهاد آن مجاهد فی سبیل‎الله را در راه اعلای کلمه الله و دفاع از حق، افضل از عبادت جنّ و انس و یا تمام امّت معرفی کرده باشد، دیگران در مدح و ثناء آن حضرت چه می‎توانند بگویند؟!
* عظمت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در کلام دیگران
حقیقت این است که با جمله‎ها و کلماتی که حروف آنها از بیست و نه حرف بیشتر نیست، نمی‎توان از بزرگ بنده خاص و مخلص خدا، که در آیات بسیاری از قرآن، خداوند متعال، خود او را وصف و مدح فرموده است، توصیف و ستایش کرد؛
وَ إن قَمِیصاً خیطَ مِنْ نَسْجِ تِسْعَهٍ * وَ عِشْـرینَ حَرْفاً عَنْ مَعالیهِ قَاصِرٌ
مدایح شایسته‎ای که از آن امام عظیم، رهبر موحّدان، پیشوای مجاهدان، سرور زهّاد و دادگران و امیرمؤمنان شده، هر چه رسا و شیوا بوده، به ناحیه‌ای از نواحی عظمت آن حضرت اشارت دارد.
آن که در مجلس معاویه و به درخواست و اصرار او، امام را به این سخنان توصیف کرد:
«کَانَ وَ اللهِ‏ بَعِیدَ الْمُدَى‏ شَدِیدَ الْقُوَى یَقُولُ فَصْلًا وَ یَحْکُمُ عَدْلًا یَتَفَجَّرُ الْعِلْمُ مِنْ جَوَانِبِهِ وَ تَنْطِقُ الْحِکْمَهُ مِنْ نَوَاحِیهِ یَسْتَوْحِشُ مِنَ الدُّنْیَا وَ زَهْرَتِهَا وَ یَسْتَأْنِسُ بِاللَّیْلِ وَ وَحْشَتِهِ کَانَ وَ اللهِ غَزِیرَ الْعَبْرَهِ طَوِیلَ الْفِکْرَهِ یُقَلِّبُ کَفَّیْهِ‏ وَ یُخَاطِبُ نَفْسَهُ وَ یُنَاجِی رَبَّهُ یُعْجِبُهُ مِنَ اللِّبَاسِ مَا خَشِنَ وَ مِنَ الطَّعَامِ مَا جَشِبَ کَانَ وَ اللَّهِ فِینَا کَأَحَدِنَا»(۳)
و آن که با این جمله‌ی کوتاه «إحتیاجُ الکُلِّ إلَیْهِ وَ إسْتِغْنائُه عَنِ الکُلِّ دَلیلٌ عَلى أنَّه إمَامُ الکُلِّ»(۴) او را ستود، و آن که در وصف کلامش می‎گفت: «کَلامُهُ دُونَ کَلامِ الخَالِقِ وَ فَوْقَ کَلامِ الْمَخْلُوقینَ»(۵)
و آن که می‎گفت: «لَوْ لَا سَیْفُهُ لَمَا قَامَ لِلْإسْلامِ عَمُودٌ»(۶) وآن که می‎گفت: «قُتِلَ فی مِحْرابِ عِبادَتِهِ لِشِدَّهِ عَدْلِهِ»(۷)
و آن مرد مسیحی که آن شخصیت بزرگ آفرینش و آن یگانه نمایش کمال وجود محمّدی را به این جمله ستایش کرده است: «فی عَقیدَتی اَنَّ عَلیَّ بْنَ أَبی طالِب اَوَّلُ عَرَبِیّ لازَمَ الرُّوحَ الْکُلِّیهَ فَجاوَرَها وَ سامَرَها»(۸)
و آن که این شرف و عزّت را به این بیان شرح داد:
اَلنّبِی الْــمُصْطَفى قالَ لَنا * لَیلَــه الْـمِعْراجِ لَمّا صَعِدَهُ * وَضَــعَ اللهُ عَلى ظَهْری یداً * فَاَرانِی الْقَلْــبَ اِنْ قَدْ بَرَّدَهُ * وَ عَلِیٌ واضِـــعُ رِجْلَیهِ لی * بِمَکان وَضَـعَ اللهُ یــدَهُ (۹) همه و هر یک به منقبتی از مناقب آن حضرت اشارتی کرده‎اند.
* معجزه بزرگ رسول خدا صلی الله علیه و آله
خلاصه اینکه، علی علیه‌‎السّلام معجزه‌ای است که خداوند به رسول گرامی‌اش خاتم الانبیاء صلّی ‎الله علیه و آله عطا فرمود؛ معجزه‎ای که از همه معجزات انبیای گذشته، بزرگتر و حیرت‌انگیزتر است؛ و بجاست که بگوییم این سخن حضرت صادق علیه‌‎السّلام را:
«الصُّورَهُ الإنْسَانِیَّهُ هِیَ أکْبَرُ حُجَجِ اللهِ عَلى خَلْقِهِ وَ هِیَ الکِتابُ الَّذی کَتَبَه بِیَدِهِ وَ هِیَ الهَیْکَلُ الّذی بَناهُ بِحِکْمَتِهِ وَ هِیَ مَجْمُوعُ صُوَرِ العَالَمینَ وَ هِیَ المُخْتَصَرُ مِنَ العُلُومِ فی اللَّوحِ الْمَحْفُوظِ»(۱۰) به واسطه شخصیتی، مثل علی علیه‌‎السّلام بیان واقع و حقیقت می‎شود.
با عالم بزرگ معتزله ابن أبی الحدید هم‌نوا شده، می‎گوییم:«هُوَ النَّبَأُ الْمَکْنُونُ وَ الجَوْهَرُ الّذی * تَجَسَّدَ مِنْ نُورٍ مِنَ القُدْسِ زاهِــر * وَ وَارِثُ عِلْـمِ المُصْطَفى وَ شَقیقِه * أخاً وَ نَظیراً فِی العـلى و الأواصِر * وَ ذُو المُعْجِزاتِ الوَاضِـحاتِ أقلّها * الظُّهور عَلى مُسْتَـوْدِعاتِ السَّرائر * ألا إنَّما التَّوْحیدُ لَوْلا عُلــــومُهُ * کَعَــرْضَهِ ضِلّیــلٍ وَ نَهْبَهِ کافر»(۱۱)
پس، سزاوار است که زمین ادب ببوسیم، و خداوند متعال را به نعمت ولایت آن حضرت و فرزندان بزرگوارش، تا حضرت صاحب وقت، ولیّ عصر و مالک امر، مولانا المهدی ارواح العالمین له الفداء حمد و سپاس بگوییم: اَلْحَمْدُللهِ الَّذی جَعَلَنا مِنَ الْمُتَمَسِّکینَ بِولایهِ اَمیرَالْمُؤْمِنینَ وَ الائِمَّهِ الْمَعْصُومینَ سِیّما خاتَمِهِمْ وَ قائِمِهِمْ صَلَواتُ اللهِ عَلَیهِمْ اَجْمَعینَ.

پی نوشت ها:
۱و۲٫ بحار الأنوار، جلد ‏۴۰، باب ۹۱، حدیث ۱۱۴٫
۳٫ بحار الأنوار، جلد ‏۴۱، باب ۱۰۷، حدیث ۲۸٫
۴٫ بغیه الوعاه سیوطی، صفحه ۲۴۳؛ تنقیح المقال مامقانی، جلد ۱، صفحه ۴۰۲، شماره ۳۷۶۹٫
۵٫ شرح نهج البلاغه ابن أبی‌الحدید، جلد ‏۱، صفحه ۲۴٫
۶٫ همان، جلد ۱۲، صفحه ۸۳٫
۷٫ جرج جرداق مسیحی در کتاب «الامام علی صوت العداله الإنسانیه».
۸٫ نقل‌شده از جبران خلیل جبران دانشمند مسیحی در کتاب «الامام علی صوت العداله الانسانیه» جرج جرداق، جلد ۱، صفحه ۳۶۴٫
۹٫ این اشعار منتسب به شافعی است که در کتب مختلف نقل شده است از جمله: تاریخ الخمیس دیار بکری، جلد ۲، صفحه ۸۷؛ الغدیر علّامه امینی، جلد ۷، صفحه ۱۲٫
۱۰٫ به نقل از تفسیر صافی، ذیل آیه ۲ سوره بقره.
۱۱٫ القصائد السبع العلویات ابن ابی الحدید، القصیده الخامسه.