فلسفه بعثت انبیاء و رازهای  نیازمندی جامعه به آن:

یکی از پرسش هایی که می تواند در جوامع اسلامی و برای مسلمانان مطرح شود و ذهن آنان بویژه جوانان را به خود مشغول نماید این است که چه علتی برای بعثت انبیاء وجود دارد و چرا افرادی برای مقام نبوت بر انگیخته می شوند و حالا که اینها مبعوث می شوند وظیفه آنان چیست و آمده اند تا برای مردم چه کنند؟

برای پاسخ به این پرسش که یک پرسش حقیقی نیز می باشد بایستی به قرآن و روایات از بیان خود رسول گرامی اسلام و حضرات معصومین مراجعه نمود تا به پاسخی مناسب دست یافت که در اینجا به نمونه هایی از آن اشاره می نماییم.الف) دعوت مردم به سوی خدا:

یَأَیُّهَا النَّبِىُّ إِنَّآ أَرْسَلْنَکَ شَهِدًا وَ مُبَشِّرًا وَ نَذِیرًا ) * (وَ دَاعِیًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ‏  وَ سِرَاجًا مُّنِیرًا ) الأحزاب:۴۵ و ۴۶/۳۳)

اى پیامبر، ما تو را به سِمَت گواه و بشارتگر و هشداردهنده فرستادیم  * و دعوت‏کننده به سوى خدا به فرمان او، و چراغى تابناک.

قُلْ هَذِهِ‏ى سَبِیلِى أَدْعُواْ إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِیرَهٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِى وَ سُبْحَنَ اللَّهِ وَ مَآ أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ. (یوسف:۱۰۸/۱۲)

بگو: »این است راه من، که من و هر کس پیروى‏ام کرد با بینایى به سوى خدا دعوت مى‏کنیم، و منزّه است خدا، و من از مشرکان نیستم.

ادْعُ إِلَى سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَهِ وَالْمَوْعِظَهِ الْحَسَنَهِ وَ جَدِلْهُم بِالَّتِى هِىَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِیلِهِ‏ى وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ. (النحل:۱۲۵/۱۶)

با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت دعوت کن و با آنان به شیوه‏اى که نیکوتر است مجادله نماى. در حقیقت، پروردگار تو به حال کسى که از راه او منحرف شده داناتر، و او به حال راه‏یافتگان نیز داناتر است.

یکی از القاب رسول گرامی اسلام عبارت است از (داعی) و در روایت این چنین وارد شده است که  راز  تلقب آنحضرت به این لقب همان فلسفه نبوت است .

الأمالی – الشیخ الصدوق – ص ۲۵۶٫  بحار الانوار: ۱۶/۹۴ ح ۲۸٫

فقال النبی ( صلى الله علیه وآله ) : أما محمد فإنی محمود فإنی فی الأرض ، وأما أحمد فإنی محمود فی السماء ، وأما أبو القاسم فإن الله عز وجل یقسم یوم القیامه قسمه النار ، فمن کفر بی من الأولین والآخرین ففی النار ، ویقسم قسمه الجنه ، فمن آمن بی وأقر بنبوتی ففی الجنه ، وأما الداعی فإنی ادعوا الناس إلى دین ربی ، وأما النذیر فإنی أنذر بالنار من عصانی ، وأما البشیر فإنی ابشر بالجنه من أطاعنی .

ب)  آزاد سازی مردم از بندگی غیر خدا:

وَ لَقَدْ بَعَثْنَا فِى کُلِّ أ