ای ازلیّت به تربت تو مخمّر
وی ابدیّت به طلعت تو مقرّر
آیت رحمت ز جلوه تو هویدا
رایت قدرت در آستین تو مضمر
عصمت تو تا کشید پرده به اجسام
عالم اجسام گشت عالم دیگر

مرحوم  آیت الله العظمی اراکی ره

سِرُّ الالِهِ بِضْعَهُ الرَّسُولِ
بِنْتُ الْکَاظِمُ سَلِیلَهُ الْبَتُولِ
اُخْتُ الْاِمَامِ عَمَّهِ الْجَوَادِ
شَفِیعَهٌ لِمَحْشَرِ الْعِبَادِ
بِحُبِّهَا اَرْجُوا الْنَّجَاهِ فِی الْغَدِ
مِنَ الْعَذَابِ وَالنَّکَالِ السَّرْمَدِ
قُبْتُهَا مَحْبُوبَهُ الْجَبَّارِ
زَائِرُهَا مَشْمُولَ لُطْفِ الْبَارِی
وَقَبْرُهَا مَسْتَمْسِکَ الْبَرِیَّهِ
فِی کُلِّ مَا تنزِلُ مِنْ بَلیَِّهٍ
وَحُبَّهَا مِنْ کُلُّ شَرِّ جَنَّهٌ
وَبُغْضُهَا مُبَعِّدٌ مِنْ جَنَّهٍ …

ای دختر عقل و خواهر دین
وی گوهر دُرج عزّ و تکمین
عصمت شده پایبند مویت
ای علم و عمل مقیم کویت
ای میوه شاخسار توحید
همشیره ماه و دخت خورشید
شیطان به خطاب قم براندند
پس تخت تو را به قم نشاندند
کاین خانه بهشت و جای حوّاست
ناموس خدای جایش اینجاست
اندر حرم تو عقل مات است
زین خاک که چشمه حیات است
جسمی که درین زمین نهان است
جانی است که در تن جهان است

این ماه منیر و مهر تابان
عکسی بود از قم و خراسان
ایران شده نوربخش ارواح
مشکات صفت به این دو مصباح
از این دو حرم دلا چه پرسی
حق داند و وصف عرش و کرسی
هر کس به درت به یک امیدی است
محتاج تر از همه وحیدی است

ای که دل افسرده و غمینی و مضطر

وی که تو را روزگار کرده مکدّر

خویش ز غم کن خلاص و گیر به اخلاص

رشته ای از چادر شفیعه محشر

بضعه خیر النساء، صفیّه یزدان

معدن جود و کرم، عزیز پیمبر

طاهره و پاک همچو مریم عذرا

صاحب عزّ و شرف حبیبه داور

مفخر قم عش اهل بیت رسالت

شهر حدیث و محدّثین موقّر

خاک درش توتیای چشم خلایق

بوی رواقش حیاتبخش و معطّر

همچو پدر قبله حوائج مردم

کارگشای بشر ز کهتر و مهتر

روضه او طور طالبان تجلّی

مهد کرامات و معجزات مکرّر

مرقد پاکش مطاف عالی و دانی

خطّ ولایش شعار اکبر و اصغر

صاحب این نعمت و این صفا نکو کیست؟

حضرت معصومه دخت موسی جعفر(علیه السلام)

لطفی صافی ز هول روز قیامت

سخت غمین و پریش باشد و مضطر

چون پدر و چون برادرش به همه عمر

بوده شما را مدیح خوان و ثناگر