آمد آن ماه که دل زنده شود از اثرش

 

نفسی تازه کند دل به دعای سحرش

 

 دارد این ماه نشان از شب رحمت شب قدر

 

 جای دارد که بریزیم همه گل به سرش

 

 خواب و بیداریش این ماه بجز طاعت نیست

 

 گرکسی یاد خدا موج زند در نظرش

 

 صبح دامان پر از لطف و کرامت دارد

 

هرکس الماس بریزد سحر از چشم ترش

 

ربنائی که در آغاز اذان می شنوید

 

 هست از مزده آمرزش عصیان خبرش

 

رمضان نیست مگر موسم پرهیز وگریز

 

 دل اگر خواست خدا می شود امدادگرش

 

 رمضان ساحل آرامش  روح است و روان

 

 عاشق ازخود به خدا میرسد از رهگذرش

 

 رمضان عین بهار است و نسیمش قرآن

 

 چه نسیمی که شکوفائی دلها ثمرش

 

 رمضان آبی دریاست پر از گوهر راز

 

دل به دزیا زده و فیض ببر از گهرش

 

آن شب قدر که محراب به فریاد آمد

 

 ماه در هاله ای از عاطفه خون شد جگرش

 

 مسجد کوفه اگر داغ شقایق را دید

 

 کعبه احراح سیه بست به دیوار ودرش

 

ای خوش آن سفره افطار که با یاد نجف

 

بنشینند یتیمان علی (ع) دور و برش

 

روزه چون قلب شما در ضربان ات آری

 

 روزه امساک دل و دست و زبان است آری

 

                       شعر از استاد شفق (محمد جواد غفورزاده)

اگر درد، داری دوا می کنم

 

اگر درد، داری دوا می کنم

 

بیا حاجتت را روا می کنم

 

تو از من گریزیانی و باز من

 

تو را بنده ی خود صدا می کنم

 

اگر چه زکار تو ناراضی ام

 

تو را باز از خود رضا می کنم

 

تو با من کنی قهر و من آشتی

 

تو کردی خطا من عطا می کنم

 

تو را خواندم اکنون که باز آمدی

 

کجا دست خالی رها می کنم

 

به کارت زدی بس گره های کور

 

مخور غم من از لطف وا می کنم

 

تو از من جدا گشته ای ورنه من

 

کجا از تو خود را جدا می کنم

 

تو مستوجب آتش دوزخی

 

من از اشگ چشم ات حیا می کنم

 

مرنج از بلاها که من گاه گاه

 

نوازش تو را با بلا می کنم

 

زآلودگی تا که پاک ات کنم

 

تو را عاشق کربلا می کنم

 

به یک یا حسین و به یک قطره اشک

 

تو را پاک از هر خطا می کنم

 

جواب تو را گر نگویم جفاست

 

کجا من به عبدم جفا می کنم

 

طبیب و دوای تو «میثم» منم

 

مداوات با یک دعا می کنم

 

قال رسول الله

وسلم ومن اکثرفیه من الصلاه علی ثقل الله میزانه یوم تخف الموازین

پیامبراکرم «صلی الله علیه وآله» فرمود:

و هرکسی که دراین ماه«رمضان» برمن صلوات فرستد خداوند در روزی که موازین

اعمال سبک شوند موازین عملش راسنگین وگرانقدر گرداند.

اصول کافی /ج۴ص۲۵۰ روایت ۹

ماه رمضان

ماه رمضان مهی است حکمت آموز

ازایــن مـه پُرفضیلت و جـان افــروز

فــردا چه کس اعمــال فزونتر دارد

آن کس صلــوات می فرستـد امروز

برگرفته ازکتاب شکوفه های صلوات «وفائی

رباعیات مناجات

آبرو

گراز می عفو خود سبویم بدهی

آبی به نهال آرزویم بدهی

بااین همه روسیاهی ای بنده نواز

من آمده ام که آبرویم بدهی

تشنۀ نگاه

حاشا که نظر به بی پناهی نکنی

رحمی به گدای روسیاهی نکنی

ما تشنۀ یک نگاه پُرمهر توایم

امشب نکند به ما نگاهی نکنی

سرافکنده

مسکین  پناهندۀ تو آمده است

این عبد سرافکندۀ تو آمده است

بگشای دررحمت خودرا کامشب

آلوده ترین بندۀ تو آمده است

التماس دعا

آلوده ترین بنده

ای خدا عبد سیه رو و گنهکار منم

آن که برجُرم و گنه می کند اقرار منم

آن طبیبی که شفا بخش دل ماست توئی

آن که از درد گناهان شده بیمارمنم

برسر خوان تو خوبان همه جمعند ، ولی

بندۀ بد منم وعبد گنهکار منم

جان خوبان درخویش عذابم نکنی

گرچه برآتش نار تو سزاوار منم

گر که پرسد کرمت کیست که درمی کوبد؟

گویم آلوده ترین بندۀ داردار، منم

هاتفی گفت چه کس مشتری عفو خداست

من خجلت زده گفتم که خریدار منم

آنکه عمرش همه آسان به تباهی بگذشت

وآنکه کارش شده درپیش تو دشوار منم

آنکه ازفرط سیه رویی خود، باردگر

متوسل شده برعترت اطهار منم

به گُل روی حسین تو«وفائی» میگفت

آنکه ازخار گنه می کشد آزار منم

التماس دعا

 

طوفان گناه

یارب ز کرامات تو شرمنده شدم من

درمحضر تو باز سر افکنده شدم من

هرچند که شرم از گنه خویش نکردم

با اشک ندامت، زتو شرمنده شدم من

طوفان گنه ریخت همه برگ وبرم را

چون باغ خزان دیده پراکنده شدم من

دردم همه این است که غافل شدم ازتو

وزاین همه غفلت زتو ، درمانده شدم من

ای آنکه  به غیرازتو مرا نیست پناهی

بردرگه تو باز پناهنده شدم من

هرگاه که دلمُرده به تو روی نمودم

با نکهتی از رحمت تو زنده شدم من

تا عفو تو باران محبت به سرم ریخت

آسوده دل از آتش سوزنده شدم من

کو آن دل پاکی گه سحرگاه «وفائی»

فریاد برآرد که خدا، بنده شدم من

التماس دعا

 

مغفرت

ازعرش نسیم مرحمت می آید

پیوسته شمیم موهبت می آید

برخلق گنهکاردمادم زخدا

عطرخوش عفوومغفرت می آید

الهی چنان کن زرحمت که امشب

 

میان من و تو گناهی نماند

 

 در مغفرت را چنان باز فرما

 

که نومید ازین در نگاهی نماند

 

من وکوه عصیان . تو و بحر غفران

 

نگاهی کزین کوه . کاهی نماند

 

اگر نور عفوت بگیرد فضارا

 

دگر در جهان روسیاهی نماند

 

زباران فیضت امید است یارب

 

که بی بهره حتی گیاهی نماند

 

بنام رحیمت به من رحمتی کن

 

که در نامه ام اشتباهی نماند

 

توبر بی پناهان پناهی و امشب

 

چنان کن  که تا بی پناهی نماند

 

زدرگاه لطفت زدربار فضلت

 

کسی دست خالی الهی نماند

 

ببین اشک و آه مرا و کرم کن

 

که تا بی اثر اشک و آهی نماند

 

به من بخش توفیق یک یا علی را

 

در آن دم که در سینه آهی نماند

 

به نور هدایت بر افراز جانم

 

که هرگز به راه دو راهی نماند

 

به مهدی عج که چون بر فروزد جمالش

 

دگر جلوه مهر و ماهی نماند

 

گر آن یوسف از چاه غیبت درآید

 

سر راه این خلق چاهی نماند

 

                   شعر از استاد موید

 

**************

 

 سرنه به خاک ما که تورا آبرو دهیم

 

شو خار این جمن که تورا رنگ وبو دهیم

 

هرکس به شوق حضرت ما بندگی کند

 

جنت نه بلکه رتبه رضوان به او دهیم

 

ای جان به لب زکثرت عصیان بیا که ما

 

جان بر تنت زه مزده لا تقنطوا دهیم

 

آلوده ازگنه رمضان بحر رحمت است

 

در آن درآی تاکه تورا شستشو دهیم

 

اشکی بریز در دل شبها به یاد ما

 

کز آب توبه  جان ودلت را وضو دهیم

 

تا از عقاب ما نهراسند عاصیان

 

بر بندگان نشارت لا تحزنوا دهیم

 

                                     موید

 

****************

 

ای جگر سوخته بر خیز دعائی بکنیم

 

همجو نی ناله برآریم و نوائی بکنیم

 

ما حریف غم ایام نخواهیم شدن

 

مگر از فیض دع رفع بلائی بکنیم

 

شرممان باد زروی سیه و موی سپید

 

وقت آن است که روی به جائی بکنیک

 

عذر تقصیر بخواهیم و تهی دستی خویش

 

که نشد طاعت بی رو و ریائی بکنیم

 

گره افتاده به کاریم بیا نیمه شبی

 

رو به سوی حرم عقده گشائی بکنیم

 

مستمندیم . به ارباب کرم سر بزنیم

 

دردمندیم . تمنای دوائی بکنیم

 

نازنینان به هم آئید که با دست نیاز

 

دامن دوست بگیریم و صفائی بکنیم

 

دل پروانه نداریم ولی مصلحت است

 

طلب روشنی از شمع وفائی بکنیم

 

روشنای دل ما زمزمه نام علیست (ع)

 

مگر از پرتو او کسب ضیائی بکنیم

 

                                شعر از استاد شفق (محمد جواد غفورزاده)

 

**********************************

 

برخیز و شفای دل مجروح بخواه

 

طوفان زده ای نجات از نوح بخواه

 

دستی به دعا بر و از حضرت دوست

 

چون آینه پاکیزگی روح بخواه 

 

         شفق

 

*************************

 

هرگاه کنم به خود ستم توبه کنم

 

از فرط گناه دمبدم توبه کنم

 

پیوسته اگر توبه شکستم یارب

 

از توبه خود آوده ام توبه کنم      وفائی

 

***********************

 

 

 

 

 

لطف تو یارب! ازل است و ابد    

 

این منم و این گنه بی‌عدد

 

روی سیه، بار خطا، فعل بد    

 

نمی‌زنی به سینه‌ام دست رد

 

تشنـه لبم آب حیاتم بده     

 

غرق گنـاهم حسناتم بده

 

از کرم خویش نجاتم بده     

 

اگر چه باشد گنهم بی‌عدد

 

بنده ولی بنـدۀ شرمنده‌ام     

 

رو سیه و زار و سرافکنده‌ام

 

باز به سوی تو پناهنده‌ام      

 

ای همه عفو تو فراتر ز حد

 

آمده‌ام تا کـه قبولم کنی    

 

وصل به اولاد رسولم کنی

 

سائل زهرای بتولم کنی      

 

جز کرمت هیچ ندارم سند

 

مرا به قرآن پیمبر ببخش   

 

به اشک صدیقۀ ‌اطهر ببخش

 

به آخرین نماز حیدر ببخش   

 

که بوده ذکرم همه حیدر مدد

 

عبـد فراری‌ام که برگشته‌ام   

 

غرق به خوناب جگر گشته‌ام  

 

ببین به کار خویش سرگشته‌ام   

 

آخر کارم به کجا می‌رسد؟

 

من که گنه‌کارترم از همه    

 

ز آخر کار خود کنم واهمه

 

به پهلوی شکستۀ فاطمه      

 

ببخش ورنـه آبرویم رود

 

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

 

 

 

بـه غفلـت رفـت عمـر نـازنینم

 

هـوای نفس، گشتـه هـم‌نشینم

 

به جای آنکه پـا برعرش کوبم

 

گنــه کوبیــد بـر خـاک زمینم

 

گناهـانم شــده ســـد نگاهـم

 

کـه حتـی پـیش پایـم را نبینم

 

همه از جرم خود شرمنده گشتند

 

مـن از عفـو الهــی شـرمگینم

 

گنــه روی گنــه در آستــانت

 

خطـا پشـت خطــا در آستینم

 

دو دست آلوده، دو چشمِ گنهکار

 

دو کاتـب در یسـار و در یمینم

 

همـاره تـو مـرا هشـدار دادی

 

همیشه بـود شیطان در کمینم

 

ببخشـی یا نبخشـی، شرمسـارم

 

بسـوزی یا نسـوزی، مـن همینم

 

از آن تـرسم کـه فـردای قیـامت

 

گناهــانم شــود نــقش جبینـم

 

به میثم بخش یارب «میثمت» را

 

کـه مــداح امیــرالمؤمنینم 

 

*********************

 

یـا الـه‌العـالمین یـا الـه‌العالمین

 

بارالهـا بـر درت اشـک و آه آورده‌ام

 

هم سرشک خجلت و هم گناه آورده‌ام

 

هـم گنـاه آورده‌ام هـم پنـاه آورده‌ام

 

دیده از جرمم بپوش اشک و آهم را ببین

 

****

 

با همـه بـار گنـاه بـا همـه فعـل بدم

 

تو صدا کردی مرا من به سویت آمدم

 

دست دل بر دامن لطف و احسانت زدم

 

آسمانی کن مرا که چه خوردم بر زمین

 

****

 

وای اگر این روسیاه رو به محشر آورد

 

نامـه‌ای از صـورت خـود سیه‌تر آورد

 

با گنـاه بی‌شمـار رو به ایـن در آورد

 

با گناهانم شوم روز محشر هم‌نشین

 

****

 

سایه لطفت مرا در دو عالم بر سر است

 

از گنـاه بی‌حـدم عفـو تـو بالاتـر است

 

هر چه هستم سینه‌ام پر ز مهر حیدر است

 

خود گناهم را ببخش بر امیرالمؤمنین

 

****

 

من که با تو دم‌به‌دم عهد خود بشکسته‌ام

 

از تـواَم شرمنــده و از گنـاهم خستـه‌ام

 

هم ز تو کردم فرار، هم به تو دل بسته‌ام

 

بسته راهم را گناه از یسار و از یمین

 

****

 

من گنـه کردم ولی، آبرو دادی به من

 

از عنایت مرحمت گفت‌وگو دادی به من

 

باز خواندی بنده‌ام باز رو دادی به من

 

تو عطا کردی چنان من خطا کردم چنین

 

****

 

جـرم سنگیـن مــرا ای خـدای عـالمین

 

هم ببخشا بر حسن هم ببخشا بر حسین

 

دست خالی ریختم اشک خجلت از دوعین

 

هر که هستم ای خدا بر درت سودم جبین

 

یـا الـه‌العـالمین یـا الـه‌العالمین

 

**************************

 

یا نور یا قدوس  یا نور یا قدوس  یا نور یا قدوس

 

یـارب گرفتـارم             عبـد گنهکارم

 

این جرم بسیارم             تنها تو را دارم

 

****

 

بنگر به آه من             کوه گنـاه من

 

روی سیاه من            ای رب غفّارم

 

****

 

من دل به تو بستم         خالی بود دستم

 

تا بودم و هستـم          تنها تویی یارم

 

****

 

سرتا قدم دردم         عمـری گنه‌ کردم

 

این نالۀ سردم            این چشم خونبارم

 

****

 

این کوه عصیانم                    این چشم گریانم

 

آلــوده‌دامــانم            سنگین شده بارم

 

****

 

یا قاضی‌الحاجات            یا قابل‌التوبات

 

یا سامع‌الاصوات                   معبود ستارم!

 

****

 

تـو ربّ معبـودم           تو کل مقصودم

 

من عبد مردودم                    تـو حـیّ دادارم

 

یا نور یا قدوس  یا نور یا قدوس  یا نور یا قدوس

 

****

 

روی حاجت بر تو آوردم اجرنا یامجیر

 

از در لطفت مکن طردم اجرنا یا مجیر

 

دست خالی آمدم و ینقدر دانم کز درت

 

دست خالی برنمی گردم اجرنا یامجیر

 

از بلاها دیده گریانم اغثنا یا مغیث

 

از گناهان سینه پر دردم اجرنا یا مجیر

 

از شنیدنها و دیدنها که جز رحمت نبود

 

ناامیدی را رها کردم اجرنا یا مجیر

 

نامه و روی ودل از عصیان سیاه و شاهدم

 

اشک سرخ و چهره زردم اجرنا یا مجیر

 

ای زمن نزدیکتر بامن زبس دل تیره شد

 

من بدنبال تو میگردم اجرنا یا مجیر

 

چون گشودی بر گنهکارن تو راه توبه را

 

توبه برلب باز میگردم اجرنا یا مجیر

 

شفقتی بر جان بی تابم ارحنا یا حبیب

 

رحمتی بر ناله سردم اجرنا یامجیر

 

کن نگاهی تا نماند روزنی بهر گناه

 

در ضمیر درد پروردم اجرنا یا مجیر

 

زآتس قهرت که شرحش در مناجات علیست ع

 

ناله از دل میکشم هردم اجرنا یا مجیر

 

                                    موید

 

************************

 

 

 

 

 

 

 

اجرنا من النار یا مجیر

 

الهـی بـه خوبـان عالم قسم

 

به هفتاد و دو اسم اعظم قسم

 

به عالم به آدم به خاتم قسم

 

ز پا اوفتادم تو دستم بگیر

 

اجرنا من النار یا مجیر

 

****

 

دلم گشته بیمار و خواهم دوا

 

که جز تو کند حاجتم را روا؟

 

به زنجیر نفس و به بنـد هوا

 

اسیرم اسیرم اسیرم اسیر

 

اجرنا من النّار یا مجیر

 

****

 

به لطف و عطای تو خو کرده‌ام

 

رضــای تــو را آرزو کـرده‌ام

 

بـه درگاه عفـو تـو رو کرده‌ام

 

تو عفوم نما و تو عذرم پذیر

 

اجرنـا من النّار یا مجیر

 

منم نخل خشک و گنه، بار من

 

اجـل آیـد از بهـر دیـدار من

 

تو آگاهـی از جرم بسیـار من

 

تو هستی سمیع و تو هستی بصیر

 

اجرنـا من النّـار یا مجیر

 

****

 

اگر چـه گنهکـار و آلوده‌ام

 

بـه امید عفـو تـو آسوده‌ام

 

پر از مهر مولا علی بوده‌ام

 

از آن دم که مادر مرا داده شیر

 

اجرنـا من النّـار یا مجیر

 

****

 

الهـی! من اقـرار کـردم بدم

 

و لیکن تـو گفتـی بیا، آمدم

 

به خاک تو روی توسل زدم

 

شدم زار و شرمنده و سربه‌زیر

 

اجرنـا من النّـار یا مجیر

عمرم همه را تباه کردم چه کنم

 

پرونده ی خود سیاه کردم چه کنم

 

تو عفو کنی از کرمت، امّا من

 

از اینکه تو را گناه کردم چه کنم

 

رباعی

 

با من همه جا رفیقِ راهی یارب

 

از درد نگفته ام گواهی یارب

 

من عبد ذلیل و تو خداوند جلیل

 

از من آهی زتو نگاهی یارب

 

رباعی

 

بگذشته گناهم از شماره یارب

 

جز عفو تو نیست راه چاره یارب

 

من عبد فراری توام یا الله

 

در باز کن آمدم دوباره یارب

 

رباعی

 

در کوی تو رنجِ ره نیاید به حساب

 

جرم من روسیه نیاید به حساب

 

سوگند به عفوت که گناهِ ثقلین

 

پیش کرمت گنه نیاید به حساب

 

رباعی

 

عمری به گناه پافشردم

 

بارِ دل خود به دوش بردم یارب

 

تو ناز مرا کشیدی و من غافل

 

سیلی زهوای نفس خوردم یارب

کعبه، ای بیت خداوند جلیل( سخنی با کعبه در کعبه)

 

کعبه، ای بیت خداوند جلیل

ای به سنگت، اثر پای خلیل

کعبه ای خانه ی امّید همه

کعبه ای مرکز توحید همه

کعبه ای محفل انوار خدا

کعبه ای زادگه شیر خدا

کعبه ای شاهد غم های حسین

کعبه ای جای قدم های حسین

کعبه ای قبله گه اهل نیاز

کعبه ای برده به تو خلق، نماز

من و لطفِ احدِ سرمد تو

احترام حجرالاسود تو

همه با دیدن تو بی تابند

همه از زمزم تو سیرابند

ای خدا داده تو را قدر و جلال

ای به بام تو اذان گفته بلال

تو همه هستِ خلیل اللّهی

هنرِ دست خلیل اللّهی

بیت رحمان و رحیمی، کعبه

صاحب حجر و حطیمی، کعبه

پرده ات بافته از رشته ی دل

خود تویی عضو جدا گشته ی دل

کعبه من بر تو پناه آوردمک

کاهم و کوه گناه آوردم

گر چه بیچاره ام و روسیهم

نگهم کن نگهم کن نگهم

گر چه یک عمر خلاف آوردم

در مَطاف تو طواف آوردم

کاش تا دور تو می گردیدم

مهدی فاطمه را می دیدم

در طواف تو شدم پابستش

تا که یک بوسه زنم بر دستش

نام او آمده نُقل دهنم

منم و ناله ی یابن الحسنم

کعبه کی از تو جدا گشت حسین

محو در ذات خدا گشت حسین

کاش جانم رسد از غصّه به لب

کعبه کی از تو جدا شد زینب

دور تو باغ گل یاسی بود

اکبر و قاسم و عبّاسی بود

کعبه مهمان تو یک مادر بود

کودکی داشت علی اصغر بود

کعبه از سوز درون داد بزن

گریه کن ناله و فریاد بزن

میهمان تو بیابانی شد

حاجی فاطمه قربانی شد

در منای احد دادگرش

سر جدا شد عوض موی سرش

شاخه ی یاس جدا شد، کعبه

دست عبّاس جدا شد، کعبه

کعبه ی او پسر فاطمه بود

حج عبّاس تو در علقمه بود

زخم بر برگ گل یاس زدند

تیر بر دیده ی عبّاسِ زدند

چهره از اشک بشویم کعبه

از حسین تو بگویم کعبه

یوسف فاطمه را سنگ زدند

گرگ ها بر تن او چنگ زدند

چون بریدند سر از پیکر او

کرد با گریه نگه مادر او

کعبه مرهون حسین است حسین

زنده از خون حسین است حسین

«میثم» از بیت خدا داد سلام

به حسین و حرمش باد سلام

ای محفل عاشقانِ بیدار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

ای محفل عاشقانِ بیدار

 

ای سنگِ نشانِ کوی دلدار

 

افسوس که با دو چشم خونبار

 

من از تو جدا شوم دگر بار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

افتاده به سینه ام شراره

 

با گریه کنم به تو نظاره

 

چون از تو جدا شوم دوباره

 

باشد به دلم امید دیدار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

ای زادگه علیّ اعلا

 

ای آب تو کوثر تولاّ

 

ای داده به سینه ام تجلاّ

 

از نور جمال حضرت یار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

ای کوه صفا چه با صفایی

 

ای مروه تو جانِ جانِ مایی

 

مانده به دلم غم جدایی

 

دارم به دو دیده اشک بسیار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

وقتی که در این حرم رسیدم

 

پرونده ی جرم خویش دیدم

 

خجلت زخدای خود کشیدم

 

گفتم حرم و منِ گنه کار؟

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

ناگاه به گوش جان شنیدم

 

کی عبد زخویش نا امیدم

 

بر معصیتت قلم کشیدم

 

تو عبدی و من خدای غفّار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

من عاشق رکن و مستجارم

 

اینجاست علی علی شعارم

 

با زاد گه علی است کارم

 

رخسار نهاده ام به دیوار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

گفتم که در این حرم نشینم

 

تا یوسف فاطمه ببینم

 

از باغ رخش گلی بچینم

 

دردا که نشد سعادتم یار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

اینجا همه بود سوز و دردم

 

دل سوخت زناله های سردم

 

بر حال حسین گریه کردم

 

جاری شدی اشک من به رخسار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

ای کعبه چرا عزیز زهرا

 

شد از تو جدا غریب و تنها

 

بنهاد شبانه سر به صحرا

 

تنها و غریب و بی کس و یار

 

ای بیت خدا، خدانگهدار

 

افسوس که چاره ای ندارم

 

باید بروم سوی دیارم

 

من «میثمم» و امیدوارم

 

بخشی گنهم زلطف بسیار

یارب یارب سرابم، آبم کن(مناجات در مدینه)

 

 

 

یارب یارب سرابم، آبم کن

 

خالی زگنه پر از ثوابم کن

 

اوّل ببرم زملک خود بیرون

 

آنگاه زدرگهت جوابم کن

 

در آتش هجر خود مسوزانم

 

هر طور که خواستی عذابم کن

 

من بنده ی نفِس خویشتن بودم

 

تو بنده ی درگهت خطابم کن

 

من بر کرمت حساب ها کردم

 

تو عفو، گناه بی حسابم کن

 

مهمانِ پیمبر تو گردیدم

 

همسایه ی گُل شدم گُلابم کن

 

بر خاک مدینه سجده آوردم

 

خاک قدم ابوترابم کن

 

خواهم همه حال، بنده ات باشم

 

هر چند بدم تو انتخابم کن

 

سنگم سنگم تو گوهرم گردان

 

خاکم خاکم تو دُرّ نابم کن

 

از آتش دوزخم خلاصی ده

 

با داغ محبّتت کبابم کن

 

در سایه ی قبر مخفی زهرا (س)

 

با فیض نگاهی آفتابم کن

 

بردار حجابِ چشمِ «میثم» را

 

بینای جمال، بی حجابم کن

مرغ سحرم (مناجات در مکّه معظّمه)

 

مرغ سحرم دانه ی اشکم شده دانه

 

پیوسته کشد از جگرم شعله زبانه

 

تن خسته و کوه گنهم بر روی شانه

 

من عبد گنه کارم و تو حیّ یگانه

 

مشتاق توام ورنه گدایی است بهانه

 

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

 

من عبد نمک خوار نمکدان شکن استم

 

گشتم خجل از توبه، زبس توبه شکستم

 

باز آمده ام بر در عفو تو نشستم

 

هر چند بدم عبد گنه کار تو هستم

 

از بندگیم غیر گنه نیست نشانه

 

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

 

بیچاره و درمانده ام ای دوست نگاهی

 

با کوه گنه آمده سویت پر کاهی

 

غیر از سر کوی تو مرا نیست پناهی

 

سبحانک یا سیّدی العفو، الهی

 

العفو که جز عفو توام نیست بهانه

 

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

 

سوگند به اشک سحر فاطمه یارب

 

سوگند به جان پدر فاطمه یارب

 

سوگند به سوز جگر فاطمه یارب

 

سوگند به خون پسر فاطمه یارب

 

با اشک مرا پاک کن ای حیّ یگانه

 

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

 

یا مَن سَبَقَت رَحمتک ای خالق داور

 

سوگند به العفوِ شب ساقی کوثر

 

سوگند به پیشانی مجروح پیمبر

 

العفو، که از وعده ی عفو تو مکرّر

 

در باغ دلم زد گل امّید جوانه

 

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

 

با عفو تو جرمی نبود جرم دو عالم

 

آرد گنه خلق زلطف و کرمت کم

 

بوده است گناه از من و عفو از تو دمادم

 

هرگز نگذارد کرم و لطف تو «میثم»

 

از کوی تو گردد به سوی نار روانه

 

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

الهی شعله بر آب و گِلم زن

 

الهی شعله بر آب و گِلم زن

 

شراری از فروغت بر دلم زن

 

به سوز سینه ام تابی کرم کن

 

به چشم خشک من آبی کرم کن

 

به خون دل مخمّر کن گِلم را

 

به سنگ معرفت بشکن دلم را

 

به خود وصلم کن از خویشم جدا کن

 

دعا خواندم وجودم را دعا کن

 

چنان کن کز وجودم شعله خیزد

 

دلم خون گردد و از دیده ریزد

 

اگر نَبود وصال دوست میلم

 

چه سودی از دعاهای کمیلم

 

عطا کن از کرم سوز درونم

 

که سوزد هم درونم هم برونم

 

چنانم کن که هنگام ستودن

 

برم لذّت زفیض با تو بودن

 

لبی خواهم که گویای تو باشد

 

دلی ده تا فقط جای تو باشد

 

مرا در سینه، تیر نفس تا کی

 

دل سختم اسیر نفس تا کی

 

چه می شد گر اسیر یار بودم

 

امیر نفس بد کردار بودم

 

دل از تو، ناله از تو، آه از تو

 

لبم را ذکر یا الله از تو

 

چه خوش باشد تو را پیوسته خواندن

 

نه با لب، با دل بشکسته خواندن

 

نیایش با دل بی درد زشت است

 

دل بشکسته یک باغ بهشت است

 

چو دل بشکست، آه از سینه خیزد

 

چو برداشت بشکست اشک از دیده ریزد

 

دل بشکسته جای توست یا رب

 

سرای بی ریای توست یارب

 

تویی دارو، تویی درمان دردم

 

نباشم گر نباشم با تو هر دم

 

بهشت از وصل تو مسرور بودن

 

جهنّم از تو باشد دور بودن

 

گنه کردم نبردی آبرویم

 

خطا دیدی نیاوردی به رویم

 

درِ رحمت گشودی و نبستی

 

به خلوتگاه دل با من نشستی

 

من اوّل از تو اُدعونی شنفتم

 

پس آنگه با تو یا الله گفتم

 

به نفس خویش دمسازم مگردان

 

تو گفتی آمدم، بازم مگردان

 

به هفتاد و دو اسم اعظم تو

 

زتو خواهم که باشم همدم تو

 

مترسان اینقدر از نارِ خشمم

 

که آب رحمتت ریزد زچشمم

 

اگر من بنده ای هستم گنه کار

 

تو غفّاری تو غفّاری تو غفّار

 

تو بر من از کرم منّت نهادی

 

تو بر چشمان خشکم اشک دادی

 

تو بیش از من به من نزدیک بودی

 

تو پیش از توبه، بر من درگشودی

 

اگر چه کس چو من نامه سیه نیست

 

گناهم پیش عفو تو گنه نیست

 

خدایا جلوه ای، تا بر فروزم

 

خدایا آتشی ده تا بسوزم

 

دلی که سوز دارد آن دل از توست

 

جحیم است آن دلی که غافل از توست

 

مرا از من بگیر از آنِ خود کن

 

به دست رحمتت قربان خود کن

 

چنانم کن که دیگر من نباشم

 

اسیر جان اسیر تن نباشم

 

الهی یا الهی یا الهی

 

مرا آهی تو را فیض نگاهی

 

الهی من زخود چیزی ندارم

 

چه دارم تا به درگاه تو آرم

 

چه گویم ذکر یا الله از توست

 

اگر آهی کشم آن آه از توست

 

به بیت و چار رکن و حجر و زمزم

 

به ابراهیم و نوح و شیث و آدم

 

به آن چشمی که شد بر جلوه ات مات

 

به لبّیک و به ذکر و چار میقات

 

به آنانی که از شوق لقایت

 

صفا کردند در کوه صفایت

 

صفا را با صفا تفسیر کردند

 

به مروه آمده تقصیر کردند

 

به حجّاجی که از یک صبح تا شام

 

زخون خویش پوشیدند احرام

 

به یکدم از دو عالم در گذشتند

 

به جای موی سر از سر گذشتند

 

به آن حاجی که مقتل شد مطافش

 

هزاران سنگ شد اجر طوافش

 

به آن حاجی که خونش زمزمش بود

 

عطش مانند آتش همدمش بود

 

به آن حاجی که با رأس بریده

 

چهل منزل صفا و مروه دیده

 

به حجّاجی که دیگر بر نگشتند

 

جدا از دامن دلبر نگشتند

 

به آن حاجی که تنها داشت شش ماه

 

به خونی کز گلویش ریخت ناگاه

 

به آن شیرین زبانِ نازدانه

 

که جسمش شد کبود از تازیانه

 

مرا با دست خالی بر مگردان

 

جدا از آل پیغمبر مگردان

 

دو صد جانم اگر از تن بگیری

 

مبادا اشک را از من بگیری

 

تو می دانی بود خالی سبویم

 

بود اشکم تمام آبرویم

 

بدم امّا وجودم با حسین است

 

به صورت نقش اشکم یا حسین است

 

به «میثم» سوز ده تا شعله گیرد

 

در این شعله بسوزد تا بمیرد

با وجود آنکه هم آلوده ام هم روسیاهم

 

با وجود آنکه هم آلوده ام هم روسیاهم

 

نه کسی را جز تو دارم نه کسی را جز تو خواهم

 

تو خداوند کریمی، من سراپا غرق عصیان

 

تو به عفوت کرده ای اقرار و من هم بر گناهم

 

امشب از راه آمدم با لشگر خشمت بجنگم

 

ناله ام شمشیر و آهم نیزه و اشکم سپاهم

 

پیش روی منبر و محراب پیغمبر نشستم

 

تا کند پای ستون توبه زهرا یک نگاهم

 

من کیم تا در کنار قبر پیغمبر نشینم

 

گر نبودی لطف تو اینجا نمی دادند راهم

 

پا شکسته، دست خالی، بار سنگین، چشم گریان

 

این من، این کوه گنه، این ناله این فریاد و آهم

 

دوستت دارم چه در نارم بری چه در بهشتم

 

هر کجا باشم تو باشی یاور و پشت و پناهم

 

گر به رضوان بری غافل نگردم از ثنایت

 

ور به دوزخ افکنی از لب نیفتد یا الهم

 

تو خدایی، تو کریمی، تو غفوری، تو عظیمی

 

من کیم «میثم» گنه کارم فقیرم روسیاهم

بر عفو بی حسابت، این نکته ام گواه است

 

بر عفو بی حسابت، این نکته ام گواه است

 

گفتی که یأس از من، بالاترین گناه است

 

من غرق در گناهم مسکین و روسیاهم

 

تنها تویی پناهم لاتقنطوا گواه است

 

هرگز نمی پسندی در بر رویم ببندی

 

آخر کجا گریزد عبدی که بی پناه است

 

در دیده اشک سُرخم بر چهره رنگ زردم

 

مویم شده سفید و پرونده ام سیاه است

 

باز آمده ام به سویت برگشته ام به کویت

 

این بنده ی فراری محتاج یک گناه است

 

دست از ثواب خالی، پرونده از گنه پر

 

پایم بود لب گور کارم فغان و آه است

 

من عهد شکستم من راه خویش بستم

 

ورنه به جانب تو هر سو هزار راه است

 

یک یا الهی العفو جبران جرم یک عمر

 

یک شام قدر با تو به از هزار ماه است

 

یک جمله با تو گفتن ذکر هزار سال است

 

یک لحظه بی تو بودن یک عمر اشتباه است

 

«میثم» به خود نگاهی جبران این سیاهی

 

یا اشگ شامگاهی یا ورد صبح گاه است

این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری

 

این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری

 

وعده دادی که ببخشی به رویم هیچ نیاری

 

قهر بود از من و صلح از تو بنازم کرمت را

 

با وجودی که نیازی به چنین بنده نداری

 

نه من آنم که به غیر از تو برم روی تضرّع

 

نه تو آنی که مرا بی کس و تنها بگذاری

 

با تمام بدی ام از کرمت هست امیدم

 

که ببخشی و مرا بنده ی خوبت بشماری

 

من که عبدم دل خود را به امید تو سپردم

 

تو که معبود منی کی به جحیم ام بسپاری

 

گر چه غرق گنهم از تو عجب نیست خدایا

 

که گنه پاک کنی و حسناتم بنگاری

 

نفس نگذاشت رفیق تو شوم وای به حالم

 

تو مگر دست رفاقت زکرم سوی من آری

 

چیستم من که اجل جان مرا سخت بگیرد

 

کیستم من که تو در خانه ی قبرم بفشاری

 

«میثم» رو سیه و دامن آلوده خدا را

 

ابر رحمت چه شود بر سر من هم تو بباری

کردم استغفار و عهد خود شکستم بارها

 

کردم استغفار و عهد خود شکستم بارها

 

بایدم زین گونه استغفار، استغفارها

 

همّتی ای دل که بندم دیده از دیدارِ غیر

 

تا بود با یار در هر لحظه ام دیدارها

 

آنکه جان دارد ولی از یاد جانان غافل است

 

کم بود از نقش بی جان بر روی دیوارها

 

بار معبودا مرا با ذکر خود حالی ببخش

 

ورنه می میرد دلم همچون تن مردارها

 

تیری از تقوا و شمشیری زطاعت بایدم

 

تا کنم با دیو نفس خویشتن پیکارها

 

وای بر حالم اگر این رشته های معصیت

 

در لحد پیچند دور گردنم چون مارها

 

مستحقّ آتشم یا رب نسیم رحمتی

 

کز دل هر شعله بیرون آورم گلزارها

 

روزهای ما همه شب می شد از دود گناه

 

گر نبودی ناله ی العفوِ شب بیدارها

 

یا مبردر دوزخم یا چشم گریانم بده

 

تا زاشک دیده ام خاموش گردد نارها

 

«میثم»، آنکو پیش حکم حق نیارد سر فرود

 

به که دور گردنش پیچد طناب دارها