حجت‌الاسلام سلمان رضوانی به تبیین بحث حضور رسانه‌های مختلف در زندگی‌ها پرداخت و گفت: رسانه‌ها در دو سطح وارد زندگی انسان‌ها می‌شوند؛ سطح خودآگاه و سطح ناخودآگاه.

وی بیان داشت: هر تصویر، معادل هزار کلمه است؛ یعنی اگر قرار است شما برای معرفی یک موضوع، هزار کلمه را به کار ببرید، امروزه در یک تصویر می‌توان تمام این کلمات را به صورت یک‌جا بیان کرده و به مخاطب ارائه داد و مطمئناً او نیز آن را دریافت خواهد کرد، اما چون میزان درگیری مخاطب در دو سطح یاد شده اتفاق می‌افتد، ممکن است این سرعت انتقال را باور نکند امّا این سرعت، حقیقت دارد.

وی ادامه داد: با دیدن یک تصویر، حجمی از اطلاعات، وارد ناخودآگاه ما می‌شود که به مرور زمان، تاثیر خود را بر افکار و گرایش‌های ما می‌گذارد، به همین دلیل، هرقدر که ما به این پدیده نوظهور؛ یعنی”رسانه” توجه کرده و در مورد آن مطالعه کنیم، بر کیفیت مصرف و تاثیرپذیری ما از آن، اثر دارد.

حجت‌الاسلام رضوانی افزود: یک ویژگی رسانه‌ها این است که خیلی نرم وارد خانواده می‌شوند؛ به طوری‌که حضور آن‌ها را احساس نمی‌کنیم، در حالی‌که در واقعیت، حضور آن‌ها بسیار پررنگ است، برای مثال وقتی زمان محدودی تلویزیون خاموش باشد، کم بودن آن در منزل، کاملاً حس می‌شود.

این محقّق و کارشناس حوزوی اظهار داشت: همه انسان‌ها به نحوی دچار رسانه زدگی هستند؛ حال ممکن است شدّت و ضعف آن با هم تفاوت داشته باشد، امّا از آنجا که در ادبیات دینی‌مان هم داریم که چیزی که خیلی تشدید شد، عکس خود نتبجه می‌دهد، پس وقتی حضور رسانه‌ها خیلی پر رنگ شود، در زندگی ما تاثیر منفی می‌گذارد.

وی خاطرنشان کرد: رسانه‌ها همان‌طور که ممکن است تاثیر غیردینی بر زندگی ما داشته باشند، تاثیر دینی نیز دارند، امّا باید ببینیم برنامه‌هایی که از رسانه پخش می‌شود، چقدر دارای مفهوم دینی است تا تاثیر مثبت دینی بر زندگی ما بگذارد.

وی بیان داشت: ما می‌توانیم نظام رسانه‌ای را به دو قطب تقسیم کنیم؛ نظام رسانه‌ای دینی و نظام رسانه‌ای غیر دینی، در حقیقت امروزه در مواجهه این دو نظام با یکدیگر، نظام رسانه‌ای غیر دینی در رسانه‌های دنیا مُسلّط‌تر است به دلیل اینکه متأسّفانه برخی از رسانه‌های داخلی نیز از این نظام پیروی می‌کنند.

حجت‌الاسلام رضوانی در پایان تاکید کرد: در رسانه تلویزیون، ما به غیر از شنیدن، ورودی دیگری به نام دیدن داریم، وقتی جهت ورودی اطلاعات به ذهن شما فرق کند، خیلی مسائل تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد و برای مثال دیگر تا هر چیزی را نبینید باور نمی‌کنید، پس وقتی ورودی ذهن ما فقط دیدن باشد، دیگر پذیرش ورودی‌های دیگر مانند “تفکر” دشوار است و این، انسان را به سطحی‌نگری ‌سوق می‌دهد.